Η πόρτα έτριξε καθώς την έσπρωξε για να μπει στο άδειο σπίτι, όπως έτριζε και το μυαλό του, βασανισμένο από τις αναταράξεις που είχε περάσει τα τελευταία "πέτρινα" χρόνια της ζωής του...
Καθώς περνούσε το σιδερένιο κιγκλίδωμα ένιωθε πως εισέβαλε στο σπίτι και στη ζωή μιας άγνωστης.... Μύρισε αμέσως την απουσία και σχεδόν ένιωσε τη μοναξιά να σέρνεται πάνω από τα σκονισμένα έπιπλα, πίσω από τις βαριές, μπορντοκόκκινες βελούδινες κουρτίνες...
Ποτέ του δεν τις συμπάθησε... Του ξέσκιζαν τα σωθικά, όπως το απόμακρο και δίχως συναισθηματισμούς περιβάλλον που μεγάλωσε...
Και τότε το είδε. Δεν ήταν εκεί που το θυμόταν, αλλά ήταν το ίδιο βενετσιάνικο σκαλιστό σεκρετέρ, με τη λευκή πατίνα. Θα το αναγνώριζε ανάμεσα σε εκατό άλλα....
Την είδε να κάθεται με την ολόχρυση πένα της και το δερματόδετο σημειωματάριο και να γράφει.... 'Ηταν οι μόνες στιγμές που τη θυμόταν να γλυκαίνει....
Περιέργαστηκε αφηρημένος τα μυστικά του συρταράκια ψάχνοντας για την πένα .... "Να έχω κάτι δικό της", σκέφτηκε... Αντί για την πένα ένας φάκελος τον τάραξε επί τη εμφανίσει του!
"Για σένα" έλεγε με υπέροχα καλλιγραφικά γράμματα και ήξερε που απευθυνόταν…
" Πρώτη φορά στη ζωή μου δεν μπορώ να βρω πρόλογο. Δεν ξέρω αν θα το βρεις, αν έχω δικαίωμα να σου γράφω. Ξέρω πως μας χώρισαν πολλά... Πώς ίσως να μην σε συναντήσω ξανά και ποτέ να μη φιλιώσουμε εν ζωή...Μα μια ανώτερη δύναμη με κάνει να θέλω να σου γράψω ....μήπως κι εξιλεωθώ....Πάντα ήθελα το σωστό στη ζωή μου. Έτσι μεγάλωσα εγώ. Έτσι έμαθα ότι πρέπει να μεγαλώνουν οι άνθρωποι. Μέσα στην εγκράτεια, το σεβασμό, την υπακοή. Η Τάξη μας δεν άφηνε περιθώρια για δημοκρατισμούς και φιλελεύθερες ιδέες. Δεν ήταν ότι δεν είχα καλοσύνη, είναι που δεν τη διδάχθηκα.Δεν με δικαιολογεί που δεν ήμουν εκεί, δίπλα σου, όταν με είχες ανάγκη. Έσφαλα σε πολλά. Αλλιώς θα ήσουν εδώ. Από την αγαθότητα και την ευκολοπιστία σου οδηγήθηκες σε δρόμους κολασμένους. Στην αντίπερα όχθη. Κι εγώ, ποτέ δεν πέρασα απέναντι για να σε συναντήσω. Δεν έδωσα το χέρι μου όταν εκλιπαρούσες για βοήθεια... Με πόση πραότητα αντιμετώπισες τη δική μου τυπική παρουσία στη δίκη σου!Ντρέπομαι. Εσύ είχες δάκρυα στα μάτια. Εγώ μίσος. Γιατί δεν θέλησες να γίνεις αυτό που ονειρεύτηκα για σένα. Δεν υπήρξα δάσκαλος κι αρωγός δίπλα σου. Μονάχα δικαστής κι αδυσώπητος τιμωρός. Δεν μ'ένοιαζε τότε.Δεν ήξερα βλέπεις πόσο ακριβά πληρώνεται η αδιαλλαξία! Εξέτισα την ποινή μου με πόνο βαθύ, βουβό... Μόνο που μαζί μου υπέφερες κι εσύ! Για μας ίσως είναι αργά. Δεν είναι όμως για σένα.Ο Χριστός δίδαξε τη μακροθυμία και τη συγχώρεση. Δείξε πίστη λοιπόν. Συγχώρεσε με μέσα σου!Μην εκτίσεις το υπόλοιπο των δικών μου ισοβίων. Γύρνα πίσω στη ζωή....Κέρδισε τη Ζωή! Αυτή είναι η μόνη ευχή και διαθήκη μου.
Η μάνα σου!"
Σκούπισε το δάκρυ που κύλησε...
Ήξερε ότι δεν μπορούσε πια να σώσει το παρελθόν. Μα είχε ένα παρόν στα χέρια του κι όφειλε να το ζήσει!
Άνοιξε τη πόρτα και βγήκε στο δρόμο πλημμυρισμένος συναισθήματα...
Είχε ραντεβού με τη Ζωή! Κι είχε αργήσει πολύ!
Στο 4ο Παιχνίδι ( που διοργάνωσαν τα Μπλογκ "TEXNIS STORIES" και "η Ζωή είναι Ωραία") .συμμετείχαν 14 ιστορίες και ποιήματακαι όλα τα κείμενα ανεξαιρέτως πήραν κάποια βαθμολογία.
Οι λέξεις στις οποίες βασίστηκε το παιχνίδι μας επιλεγμένες
από τον νικητή του προηγούμενου Παιχνιδιού, Ανταίο,
ήταν αυτή τη φορά οι εξής:
Μακροθυμία, Καλοσύνη,
Αγαθότητα,
Πραότητα,Εγκράτεια
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://princess-airis.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου