Αντανακλάς μ’ απορία τη σιωπή
της άδολης νόησης,
που παρεμβαίνει περίτρανα
ανάμεσα σε σένα
και την ψυχή σου,
στο στίβο της ζωής...
Πάρε το δόρυ της εγκατάλειψης
κι ακόντισέ το μακριά…
Εκεί που δεν υπάρχουν τείχη
και ανθρώπινα απόνερα,
που δεν υπάρχει ερημιά
παρά μονάχα φανερά
το Φως και η χαρά του !
Ρίξε τη σφαίρα της αγάπης
'κεί ψηλά,
στον Ήλιο,
τον πλανήτη του Είναι σου,
στ΄αστέρια της καρδιάς σου,
να γεννηθούν χαμόγελα
να γεννηθεί η ζωή…
Να ξανανιώσουν οι ψυχές
το πέταγμα του αγέρα,
όταν χαϊδεύει απαλά…
και … ξαναγίνονται οι άνθρωποι…
Άνθρωποι … κι ανοιχτές καρδιές
κι όλοι μαζί … μια αγκαλιά !
© Στέλλα Τεργιακή
17.10.2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου