Κάποιοι είναι "Ανοιχτά Βιβλία". Εκφράζονται στα ίσα, χωρίς περιστροφές και μισόλογα. Αγαπούν την ευθύτητα σε βαθμό υπερβολικό. Φωνάζουν εύκολα και διαλαλούν την ειλικρίνειά τους, που φτάνει σε ωμότητα κάποιες φορές, αφού δε διστάζουν να κατακεραυνώνουν ακόμα και τους αγαπημένους τους στο όνομα μιας ντομπροσύνης ανεξέλεγκτης, χύμα σας λέω. Κι αν τους καλέσεις να φρενάρουν, θυμώνουν, αν και γνωρίζουν πόσο αυτό το χαρακτηριστικό τους, έχει φέρει πολλές φορές την καταστροφή. Να κάνουν λίγο πίσω, αδύνατον. Συγχέουν συνήθως την διακριτικότητα με την υποκρισία, σου λένε με πάθος "όλα κι όλα, εγώ δεν θα γίνω υποκριτής, ότι έχω να πω το λέω κατάμουτρα, κι ούτε ξέρω να κρύβομαι, είμαι Ανοιχτό βιβλίο".
Κάποιοι είναι "Κλειστά Βιβλία". Αναλύουν μυστικά έναν τόνο αμφιβολίες πριν ανοίξουν το στόμα τους, αν το ανοίξουν. Τους λες να τολμήσουν περισσότερο, να έχουν το θάρρος της γνώμης τους, τίποτε αυτοί, νιώθουν έτοιμοι να καταδικαστούν για λάθη ασυγχώρητα αν μιλήσουν, να τους καταβροχθήσει ο περίγυρος αν διανοηθούν να υπερασπιστούν με σθένος τη θέση τους. Μυρηκάζουν ασταμάτητα το δίκιο τους, που κανείς δεν αναγνωρίζει, κι άμα τους πεις πως οι άλλοι δεν ειδικεύονται οπωσδήποτε στην μαντική τέχνη αλλά θέλουν στοιχεία για να καταλάβουν, τότε κλείνονται ακόμη περισσότερο στο καβούκι τους ενώ γύρω ένας κόσμος φαντάζει απειλητικός και μόνο στην ιδέα "να ανοίξουν".
Μια μέρα λοιπόν με δυο καλούς φίλους - αντιπροσώπους των πιο πάνω κατηγοριών, είπα να τους φέρω σε λογαριασμό, να γεφυρώσω το χάσμα τους, ξέρετε, ο "ανοιχτός" έλεγε τον άλλο υποκριτή και φοβιτσιάρη, ο "κλειστός" έλεγε τον πρώτο γαϊδούρι κι άξεστο. Κι ενώ εγώ πάλευα στο ρινγκ κι έτρωγα τις περισσότερες, κουράστηκα μη βλέποντας φως, αφού κάθε προσπάθειά μου, τους έκανε ακόμα πιο πεισματάρηδες κι ακραίους στις πεποιθήσεις τους - διότι εννοείται, το πείσμα και των δύο περιπτώσεων στο να μην αλλάξουν, σπάει κόκκαλα.
Μέχρι, ιδέα φαεινή, τους έφερα το παράδειγμα του βιβλίου. "Βρε παιδιά" είπα, "τι ανοιχτό βιβλίο, τι κλειστό βιβλίο! Ένα βιβλίο είναι από τη φύση του και για τα δύο, μένει κλειστό μέχρι να έρθει η στιγμή να ανοίξει και να προσφέρει τον εσωτερικό του κόσμο. Ασφαλώς, δεν χρειάζεται να περιφερόμαστε όποτε να 'ναι και με όποιον να 'ναι ως ανοιχτά βιβλία, διότι έτσι δεν γευόμαστε τη διαφορά ανάμεσα στις ρηχές και στς βαθιές σχέσεις, θέλει ετοιμότητα να διακρίνεις πότε να ανοιχτείς και πότε όχι, πότε θα σε κατασπαράξουν, πότε θα σε λατρέψουν και πότε θα είναι σαν να μιλάς στον τοίχο. Κι ούτε βέβαια ωφελεί να ζούμε σαν στρείδια, απομονωμένοι και ταραγμένοι, μήπως μας ξεφύγουν πολύτιμοι θησαυροί και χαθούν στα χέρια του καθενός ασυνείδητου άρπαγα. Άλλωστε, οι άνθρωποι, δεν είμαστε μονοσήμαντοι, έχουμε άπειρες πλευρές, χαρίσματα και κουσούρια, κι όποιος σκεφτεί πως είναι ανοιχτό βιβλίο επειδή δε βάζει γλώσσα μέσα, ή κλειστό βιβλίο επειδή κουκουλώνεται και νομίζει πως περνάει απαρατήρητος, μάλλον λάθος κάνει, οι άλλοι άνθρωποι καταλαβαίνουν πολλά".
Και να δείτε, έγινε το θαύμα, κοντοστάθηκαν κι οι δύο κοιτάζοντάς με για πρώτη φορά με αληθινή περίσκεψη. Τόσο τους απασχόλησαν τα λεγόμενά μου περί βιβλίων, που κανείς τους δεν σκέφτηκε να ρωτήσει αν εγώ τα καταφέρνω στην πράξη, όπως τους τα εκθέτω στη θεωρία. Γιατί βέβαια, στην πράξη κάνω όπως ακριβώς τα λέω, άλλοτε ανοίγομαι κι άλλοτε κλείνομαι, δεν είμαι εγώ άκαμπτος χαρακτήρας. Μόνο που συνήθως ανοίγομαι όταν χρειάζεται να κλειστώ και κλείνομαι όταν είναι η ώρα να ανοιχτώ...
Χρόνια πολλά σε όλα τα "βιβλία", στα ανοιχτά και στα κλειστά!
De Profundis!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή