ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ "'Μην κάνεις καμιά...''

Φωτογραφία - Katerina Lomonosov

Πρωινό μήνυμα inbox: '' Να χαμογελάς και να είσαι ήρεμη!''. ''Ωραία, ευχαριστώ. Και πώς γίνεται αυτό; Πριν ή μετά το φαγητό;...Με δουλεύει σίγουρα'' σκέφτηκα. Γιατί μια δόση ειρωνείας την έχουν μέσα τους οι λεξούλες, ή είναι η δική μου ιδέα; Πώς να κάνεις αυτή τη λεβέντικη σύσπαση των μυών, όταν η ζωή μας προχωρά με ένα αμάν και ένα αμήν και ο Θεός μαζί μας; Η πραγματικότητα φονικό όπλο κάθε γενναίου εγχειρήματος! Δεν καταλαβαίνουν οι τεχνοκράτες και οι πολιτικοί, δεν καταλαβαίνεις και συ! Οι πολιτικοί, που αποδεικνύουν τη γύμνια τους κάθε μέρα και περισσότερο και φαίνονται κατώτεροι των περιστάσεων, λίγοι και ανεπαρκείς. Άνθρωποι πνίγονται σε υπόγεια και εκείνοι απλώς επισημαίνουν τους κινδύνους του να μένεις σε ανάλογα μέρη (!!!). Αρρωσταίνουμε από την αιθαλομίχλη και βλέπουν το τοπίο ρομαντικό! Παιδιά πεθαίνουν από μαγκάλι και ο κυνισμός εξαντλείται σε ένα ''ας πρόσεχαν'' και με προσποιητό περίλυπο ύφος εκστομίζουν αδιάντροπα ''όπου φτωχός και η μοίρα του''. Πόσο κοστίζει, που να μας πάρει η ευχή, η ανθρωπιά;

Ύστερα είναι και η κομμένη ΔΕΗ,η κακή και ενίοτε ανύπαρκτη παιδεία, τα παγωμένα χέρια των παιδιών στα σχολεία, το συσσίτιο, το ράντζο στα νοσοκομεία, ο άνεργος πατέρας....είναι, είναι... ''Να χαμογελάς...'' Είναι η ζωή που σου στερούν, είναι η αξιοπρέπεια που σου κλέβουν, είσαι εσύ και γω που ανεχόμαστε να ζούμε στην τύχη και χωρίς τύχη καμιά στη χώρα αυτή! Η ζωή μας ανοιχτή θυσία. Σε ποιον και γιατί; Αυτό μας αξίζει; Να αφηνόμαστε στα χέρια ανθρώπων στερημένων όχι μόνο από χρήματα, αλλά και από αισθήματα και από ζωή; Μας ξεγέλασαν. Μας είπαν ψέματα. Και τώρα; Τα παρατάμε; Υπάρχει ελπίδα; Θα κρυβόμαστε για πολύ ακόμα πίσω από τη χλαμύδα των Αρχαίων Ελλήνων ή πίσω από ένα ξαναφορεμένο ζιβάγκο; Τι θα πούμε στα παιδιά για το δάκρυ μας; Ότι μπήκε κάτι στο μάτι μας! Εύγε, κι αυτό το λύσαμε!...Υπάρχει όμως αύριο; Μένουμε εδώ και παλεύουμε με δύναμη και τα όπλα μας ή τα μαζεύουμε και πάμε οπουδήποτε αλλού;

Δε χάθηκαν όλα. Αν δεχτούμε ότι χάθηκαν οι ελπίδες και το καλό πλέον στον κόσμο, έχει τελειώσει η ζωή. Ανοίγουμε κύκλο ουσιαστικών λογικών αγώνων και διεκδικήσεων ζωής και δεν ξεχνάμε τόσους ανθρώπους που πάλεψαν για τούτον τον τόπο που πονούσαν και για υψηλά ιδανικά. Σεβασμός σε όλους εκείνους που κοίταζαν τα αστέρια και έβλεπαν όσα οι πολλοί δεν κατάφερναν...

Ασφαλώς και υπάρχουν ακέραιοι ηθικά άνθρωποι και εννοείται πως δεν είναι οι γνωστοί μας ''πολιτικοί'' και οι ''συνδικαλιστές'', που με σημαία τους το ψέμα και την απάτη προκαλούν κατακραυγή και αηδία. Σε όλους τους χώρους υπάρχουν, δάσκαλοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες... Και στην πολιτική φυσικά υπάρχουν εκείνοι που διαθέτουν σοβαρότητα, όραμα, ιδέες, αγάπη για την πατρίδα και ανθρωπιά, αλλά και ικανότητα και υπευθυνότητα. Απλώς επωμίζονται ξένων ημαρτημένων και καίγονται κοντά στα ξερά και (διε)φθαρμένα! Από αυτούς περιμένουμε, από όσους το λέει η καρδούλα τους! Αλλά το στίγμα και το λάκτισμα για βουτιά στα βαθιά θα το πάρουν από μας τους πολίτες, που για την ώρα είμαστε αποπροσανατολισμένοι, κουρασμένοι και σαστισμένοι. Με ψυχραιμία, χωρίς άρνηση και πεσιμισμό. Αλλά με πείσμα και δύναμη ζωογόνα, που ξυπνά και το νου και την καρδιά, αφήνουμε το στίγμα μας στην εποχή. Ας βρούμε τους άξιους, τους αγνούς και ρομαντικούς ιδεαλιστές, που πιστεύουν στο καλύτερο αύριο και στον άνθρωπο. Υπάρχουν δίπλα μας , αρκεί να ψάξουμε καλύτερα. Όλοι και όλα να τίθενται σε αυστηρό έλεγχο! Δεν υπάρχουν περιθώρια για λανθασμένες επιλογές και αποφάσεις που θα κοστίσουν την πορεία και το μέλλον όλων. Είναι τραγικό, θλιβερό και εξοργιστικό. Τα παιδιά μας έχουν μάτια που ρωτούν και περιμένουν απαντήσεις από μας εδώ και τώρα!

''Να χαμογελάς ...'' το πρωινό μήνυμα, κατανοητό αλλά πιο βασανιστικό τώρα. Γίνεται...δε μπορεί...πρέπει να γίνει. Είναι αναγκαία η αλλαγή σαν άτομα και σαν σύνολο. Σκέψεις ταχύτατες τώρα. Ανάσες ακανόνιστες, παλμοί δυνατοί... Μεταστροφή. Γεύση ζωής και ουσίας! Θα μείνουμε και θα παλέψουμε μαζί, αυτό θα είναι το μυστικό μας...Τώρα πια δε μπορούμε να κάνουμε πίσω! Το μέλλον των παιδιών μας έγκειται στις δικές μας ενέργειες και αποφάσεις...''Να χαμογελάς και να είσαι ήρεμη''. Κοιτάζω το χρυσόψαρο στη γυάλα δίπλα μου. Έμεινε ένα από τα δύο που είχα, το άλλο δεν άντεξε την κλεισούρα και την πίεση και ένα πρωί το βρήκα στο παρκέ... ''Κοίτα εσύ μην κάνεις καμιά...ανοησία! Εδώ θα μείνουμε και θα τα καταφέρουμε μαζί'' του είπα σιγά και με νόημα! Κατάλαβε, πρέπει να κατάλαβε, δε γίνεται αλλιώς... ''Να χαμογελάς...''