ΓΙΑΝΝΟΥΣΑ ΠΗΝΕΛΟΠΗ " επειδή ξέρουμε πονάμε "

Άργησα …

ίσως σκόπιμα ξεχνιέμαι,

…μα σε σκέφτομαι

έτσι που στέκω κουρασμένη συνέχεια

και την ώρα που γέρνω να κοιμηθώ,

την ώρα που θέλω ένα χάδι, έστω νοερό ...

το στερώ από σένα ή από μένα;

εμείς ξέρουμε και το αλάτι και το πιπέρι 

και το λεμόνο της ζωής,

εμείς ξέρουμε πώς η ομορφιά φωλιάζει στο απλό 

μα στο απλό φθάνεις δεν ξεκινάς

όπως φτάνεις στη σιωπή…

αφού βάλεις στη θέση τους…

τους κεραυνούς,

τις καταιγίδες,

το αγρίεμα της θάλασσας,

την αντάρα των πρωινών,

τις στοίβες των ρούχων,

για να μείνουν ατάραχες οι σκέψεις… 

να αλώνουν τη σοδειά των αισθήσεων

εμείς ξέρουμε πως….

ένα βλέμμα,

το πλύσιμο των δοντιών το πρωί,

μια αγκαλιά,

ένα πάμε,

μια γωνιά,

ένα όνειρο,

δυο φιλιά ανάμεσα στο γύρισμα του κορμιού στη νύχτα,

μια εκπνοή που λύθηκε από τον πάσαλο της έγνοιας,

μια άσπρη γραμμή του δρόμου,

μια μισάνοιχτη πόρτα,

ένα θαλασσί σεντόνι,

ένα παραμυθάκι,

αρκούν να ξεχαστούν τα περιττά...

…………………………………….

επειδή ξέρουμε πονάμε 

π.γ. , 2.12.2013