Δύστροπη,
φέρσιμο σαν αλλάζει εννιά φορές στις δέκα.
Σταμάτησε ο βόμβος των φτερών
-σώπα καλή μου κι έφυγε-ξανά.
Αλλαξογνώμησε,μην σηκώνεσαι ακόμα...
Κρατώ το κέρας,
της αίγας,
γάλα και μέλι
ποτισμένο,
την μια να μην το χάσω σκέφτομαι,
πέσει σε ξένα χέρια.
Την άλλη δεν το θωρώ μπροστά μου
κι όλο ζητώ φωτιά,σάρκα,στεγνά τα στεγανά μου.
Κι όλο σκέψεις,όλη δονούμαι φόβους,από μήτρα Της
δεμένους.
Αναθεματισμένο κέρατο,
σπάσε
κι άσε το πηδάλιο να πιάσω.Εγώ.Μόνη μου.
Και καθώς δεν έχω τίποτα
ούτε φτερά δικά μου,
ούτε μέλι απ τα χείλη μου
να στάζει
ξέρω,
"παιδικά",
το ξέρω
πως όλα έρχονται δεξιά,
λίγο να τεντωθώ
στάσου Εαυτέ,
σήκω
να κοιτάξουμε
ΕΠΑΝΩ ΤΟΥ ΜΕΤΡΙΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου