ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΡΟΓΙΑΝΝΗΣ "ΣΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟ"

Αύριο είπε θα μας βρίσουν
με ψέματα. Τύλιξε τότε
την μαυροκόκκινη σημαία
και την πέταξε στο βόρβορο
της Έρσης.
Την έσκισε κι έβαλε ένα κόκκινο κομμάτι
μέσα απ το πουκάμισο.
Έβγαλε απ την καρδιά του τη γαλανόλευκη
και την έβαλε ψηλά για να την βλέπουν.
Ύστερα ο τόπος του ανάσανε
έλαμψαν οι δώρειες κολόνες.
Οι Έλληνες είδαν τα παιδιά τους και γαλήνεψαν
Είμαστε είπε κύματα της θάλασσας
είμαστε η σκέψη της ελεύθερης Αθήνας.
Κάποιοι βέβαια λύγισαν,
κάποιοι άλλοι όμως έγιναν Τιτάνες και κολόνες.
Έτσι βάσταξε αδέρφια η Ακρόπολη
κι έγιναν οι νέοι μας θυσία.
Φέρτε μας κρασί και Άνοιξη.
Φέρτε στο λαό μας τα αρπαγμένα.

Να θυμόσαστε το δίκιο σας, μας φώναξε.
Να ζητάτε πάντα αυτά που μας οφείλουν.
Κλότσησε γερά την υποτέλεια
κι έσπασε του φόβου τη δειλία.
Σήμερα είπανε πως σώπασε, μα ανέβαινε ψηλά
ακροπατώντας στα αρχαία λαξεύματα του βράχου.
Έψαχνε λέει στη Βόρεια κλιτύ, μιαν είσοδο
ήθελε να υψώσει καθώς λένε τη σημαία.
Με χολή μας πότισε η Άνοιξη
με σιωπές κλειστήκαμε στα σπίτια.
Δε σε κλάψαμε λεβέντη, δε δακρύσαμε.
βλέπουμε τη θλίψη και σιωπούμε.
Δεν τους κλαίνε ρε Μανώλη εδώ τους ήρωες
δεν τις κλαίνε καπετάνιο τις κολόνες.

ΓΕΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ