«Καμιά φορά ο έφηβος γιος μου ή άλλοι νεαροί και νεαρές που βρίσκουν τα δικά μας τα νιάτα ηρωικά και όμορφα με ρωτούν για το τι πρέπει να γίνει για ν? αλλάξει ο κόσμος. Κι εγώ τη συνταγή που είχα κάποτε, την έχω χάσει πια.
Μπορώ όμως να πω με σιγουριά. Η βία, ο πόλεμος, η μισαλλοδοξία, οι φυλακές, τα βασανιστήρια είναι η έσχατη αθλιότητα του ανθρώπινου είδους, που τις ονομάζουν εθνοσωτήριες αρετές για να μπορούν να εγκληματούν χωρίς ενοχές.
Θα έλεγα κι εγώ μαζί με τον Μπρεχτ. Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες. Και θα πρόσθετα. Αυτό σημαίνει πως δεν έχει πολίτες. Η ύψιστη επαναστατική αρετή σήμερα είναι να είσαι πολίτης. Κι είναι ο πιο αποτελεσματικός φραγμός σε κάθε αυθαιρεσία. Από αυτή την άποψη λοιπόν είναι καλύτερα να διαβάζει κανείς ένα τέτοιο βιβλίο, παρά να το γράφει». Περικλής Κοροβέσης / 20 Ιουλίου 1941 – 11 Απριλίου 2020 / «Ανθρωποφύλακες», από τον πρόλογο της έκδοσης του 1994, εκδόσεις Γνώση
Πηγή: cityportal.gr
Ο Περικλής Κοροβέσης γεννήθηκε το 1941 στο Αργοστόλι. Σπούδασε θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Roland Barthes και παρακολούθησε μαθήματα με τον P. Vidal Naquet στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία μετείχε ενεργά στο μαχητικό δημοκρατικό κίνημα της Αριστεράς. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε επί χούντας. Το πρώτο του βιβλίο, "Ανθρωποφύλακες" (1969), μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Εκτός από πεζά, έχει γράψει θέατρο, παιδικά και, τελευταία, ποίηση. Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα, διατηρεί μόνιμες στήλες στην "Ελευθεροτυπία" και στην "Εποχή' και στο περιοδικό "Γαλέρα". Μεταξύ 2007-2009 διετέλεσε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α' περιφέρεια Αθηνών.
Έργα του:
"Ανθρωποφύλακες" (μαρτυρία), Στοκχόλμη 1969
"Κοινός τόπος" (κείμενα), 1976
"Περιγραφή AGCTTGA+TCGAACT" (Είκοσι πέντε κείμενα του Π. Κοροβέση, δεκατρείς ζωγραφιές του Χρόνη Μπότσογλου), 1980
"Γύρω από το νησί η θάλασσα" (μυθιστόρημα), 1982
"Η συνέλευση των ζώων" (μουσικό παραμύθι-μουσική Γ. Κουρουπού), 1983
"Ο Γιαννάκης και η Μαρδίτσα" (παραμύθι), με εικονογράφηση Κ. Δίγκα, 1986
"Ατάμ Αλ' Ακ" (μουσικό παιδικό θέατρο-μουσική Π. Περράκη) 1987
"Τango Bar" (θεατρικό), 1988
"Εμπορία ειδήσεων" (άρθρα 78-90), 1990
"Επιχείρησις Ιουδίθ" (θεατρικό), 1992
"Γυναίκες ευσεβείς του πάθους" (μυθιστορήματα), 1995
"Μ' εξακόσιες λέξεις" (συλλογή κειμένων), 1996
"Νοσταλγία μνήμης" (αφήγημα), 1999 κ.ά.
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2019) Tango bar, Opportuna
(2019) Ανθρωποφύλακες, Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων
(2018) Η συνέλευση των ζώων, Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων
(2016) Η αδράνεια ροκανίζει το μέλλον, Opportuna
(2015) Στο κέντρο του περιθωρίου, Opportuna
(2013) Ανθρωποφύλακες, Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων
(2013) Παράπλευρες καθημερινές απώλειες, Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων
(2009) Αριστερή ανακύκλωση, Εμπειρία Εκδοτική
(2008) Γύρω από το νησί η θάλασσα, Ποταμός
(2007) Ανεπίδοτοι έρωτες, Ηλέκτρα
(2007) Ανθρωποφύλακες, Ηλέκτρα
(2004) Κούκλα από πορσελάνη, Ηλέκτρα
(2004) Τρομοκρατία και άλλα δαιμόνια, Ηλέκτρα
(1999) Νοσταλγία μνήμης, Ελληνικά Γράμματα
(1998) Γυναίκες ευσεβείς του πάθους, Γνώση
(1998) Κοινός τόπος, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1996) Μ' εξακόσιες λέξεις, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1994) Ανθρωποφύλακες, Γνώση
(1991) Επιχείρησις Ιουδίθ, Γνώση
(1990) Εμπορία ειδήσεων, Γνώση
(1988) Tango Bar, Γνώση
(1986) Ο Γιαννάκης και η Μαρδίτσα, Γνώση
(1983) Ανθρωποφύλακες, Κάλβος
(1982) Γύρω από το νησί η θάλασσα, Ιθάκη
(1980) Περιγραφή AGCTTGA+TCGAACT, Ιθάκη
Από https://www.documentonews.gr/
Μια σταχυολόγηση αποσπασμάτων από συνεντεύξεις και κείμενα του Περικλή Κοροβέση, ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή.
Πολυγραφότατος και πολιτικά δραστήριος μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν ξέχασε ποτέ τα βασανιστήρια που υπέστη από τη χούντα. Στη συνέντευξη που είχε δώσει στο andro.gr (21/02/2020) είχε απαντήσει σε ερώτηση του Διονύση Μαρίνου σχετικά με το αν συγχωρεί τους βασανιστές του «Δεν τους συγχωρώ. Αν το κάνω σημαίνει ότι τους δίνω το ελεύθερο να το ξανακάνουν. Δεν θέλω να τους εκδικηθώ, θέλω να τους αναλάβει η Δικαιοσύνη. Πρέπει να πληρώσουν και δεν πλήρωσαν. Τα εγκλήματα πολέμου δεν παραγράφονται. Μπορεί να έχει καταργηθεί η θανατική ποινή, αλλά όχι για τους εγκληματίες πολέμου. Το θεωρώ σωστό όχι για να τιμωρηθούν, αλλά για να υπάρχει η αίσθηση ότι αργά ή γρήγορα θα το πληρώσουν. Να υπάρχει η έννοια της Δικαιοσύνης. Να ξέρει ο άλλος ότι όταν χτυπάει ένα μικρό αγόρι ή βάζει ξύλο στα γεννητικά όργανα μιας κοπέλας, αυτό που κάνει είναι παράνομο. Θα το πληρώσει, δεν είναι κυρίαρχος να κάνει ό,τι θέλει».
Τις εμπειρίες του από τη φυλακή και τα βασανιστήρια είχε περιγράψει στο πρώτο και πιο γνωστό του βιβλίο του, τους «Ανθρωποφύλακες» (1969), το οποίο αρχικά κυκλοφόρησε κρυφά, αλλά αργότερα μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Όταν είχε ρωτηθεί από τον Αντώνη Ντινιακό για το vice.gr (30/01/2018) πώς πείστηκε να το γράψει είχε απαντήσει: «Η αλήθεια είναι πως οι Ανθρωποφύλακες θα μπορούσαν να μην έχουν γραφτεί ποτέ, αν δεν με είχε πείσει ο “Πάμπλο”, κατά κόσμον Μιχάλης Ράπτης. Εγώ δεν πίστευα πως έχω κάτι παραπάνω να πω. Όπως είχαν βασανιστεί τόσοι και τόσοι, έτσι είχα βασανιστεί και εγώ. Μου έβγαλαν κάποια στιγμή ένα πλαστό διαβατήριο, για να το “σκάσω” στη Γενεύη. Δεν ήξερα τότε ποιος μου είχε φτιάξει το διαβατήριο. Όταν έφτασα στην Ελβετία, έρχεται ο Πάμπλο και μου δίνει μια καινούρια ταυτότητα και μου λέει την επόμενη μέρα να συναντηθούμε σε ένα μουσείο. Πράγματι, πήγα και με περίμενε μπροστά σε έναν πίνακα. Παριστάναμε τους επισκέπτες και μιλούσαμε συνωμοτικά. Μου είπε: “Πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο για τα όσα έζησες στα κρατητήρια. Πρέπει να μάθει ο κόσμος τι συμβαίνει στην Ελλάδα”. Εγώ δεν ήμουν σίγουρος, είχα δεύτερες σκέψεις, από την άποψη πως τόσες χιλιάδες είχαν περάσει από την ΕΣΑ, τι διαφορετικό θα είχε η δική μου μαρτυρία; Εκείνος επέμενε: “Δεν έχει σημασία, ακόμη και η παραμικρή λεπτομέρεια που βγαίνει μέσα από τα κρατητήρια είναι σημαντική για τον υπόλοιπο κόσμο, έστω και δύο χαστούκια να έχεις φάει, πρέπει να γραφτεί. Να μάθουν όλοι για τα βασανιστήρια της Χούντας”. Πείστηκα και του είπα, “Εντάξει, θα το κάνω”».
Το βιβλίο το οποίο θα γινόταν παγκόσμιο μπεστ-σέλερ, θα εντασσόταν στα κλασικά βιβλία του είδους και θα έμπαινε στην ανθολογία για το φαινόμενο των βασανιστηρίων της Διεθνούς Αμνηστίας. Στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης που κυκλοφόρησε το 1994 έγραφε μεταξύ άλλων: «Στην εποχή μας, που δεσπόζουσα θέση έχουν οι θεωρίες “περί τέλους της Ιστορίας” και “τέλους των Ιδεολογιών”, έχει διαμορφωθεί μια πλάνη που όλο και εξαπλώνεται με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Αυτή την κατάσταση, που θέλει να αποδείξει πως ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει εκτός ιστορίας, αλλά εντός αγοράς, θα μπορούσαμε να τη λέγαμε α-ιστορία. Πράγμα που σημαίνει πως τα πράγματα είναι δεδομένα και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να τ’ αλλάξει. Η άποψη αυτή δεν είναι καινούργια. Είναι τόσο παλιά όσο και η εξουσία, μικρή ή μεγάλη, σημαντική ή ασήμαντη, κεντρική ή απόκεντρη. Η οποιαδήποτε εξουσία πιστεύει πως θα μείνει για πάντα στην ίδια θέση. Αλλά για να μείνει στην ίδια θέση, πρέπει και η κοινωνία να μείνει ακίνητη. Δηλαδή να μην αποτελεί μέρος μιας ιστορικής πορείας. Κατ’ επέκταση λοιπόν η Ιστορία τελειώνει μπροστά στην εξουσία και μαζί της τελειώνουν και οι ιδεολογίες που στηρίζονται σε μη εξουσιαστικές ιδέες. Μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι η εξουσία –και μόνο αυτή- που έχει το δικαίωμα να κατευθύνει τα πράγματα προς τον επιθυμητό της στόχο. Όποιος δεν συμφωνεί, δεν έχει παρά να πεισθεί πως δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα».
Για την ιδέα της επανάστασης ο Περικλής Κοροβέσης είχε πει σε συνέντευξή του στον Θοδωρή Αντωνόπουλο για το lifo.gr (28/4/2018): «Οι επαναστάσεις και οι επαναστάτες δεν θα εκλείψουν ποτέ όσο υπάρχει αδικία και καταπίεση. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα στην Ιστορία. Για την ακρίβεια, τέτοιες επαναστάσεις συμβαίνουν ήδη! Εγώ, ας πούμε, λόγω των ιδεών μου, νιώθω πως ζω ήδη στη μελλοντική κοινωνία. Ουτοπικό; Μπορεί. Στ' αρχίδια μου! Χαίρομαι πάντα σαν βλέπω μια μικρή πρασινάδα να αγωνίζεται να ριζώσει στο τσιμέντο, αύριο μπορεί να γίνει δάσος, κάνοντας τη μοναξιά της θρίαμβο – έτσι βλέπω και τις προσπάθειές μας. Βλέπω, έπειτα, να βγαίνουν ωραία κείμενα, βιβλία, ταινίες, καλλιτεχνικές δημιουργίες, κάτι κινείται. Ας γίνουν οι ταλαντούχοι ποιητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες και χορευτές το αλάτι της χώρας και της γης ολόκληρης, εκείνοι που θα δώσουν σχήμα και ζωή στην επανάσταση, όταν αυτή ξεχυθεί στους δρόμους».
Όταν ρωτήθηκε από την Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr (25/05/2019) με ποιο γνώμονα θα επέλεγε αυτούς που θα ψήφιζε στις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές του 2019 είχε απαντήσει: «Παρόλο που δε δίνω καμία σημασία στην ψήφο, ψηφίζω πάντα. Γιατί ακόμα κι αυτή η ελάχιστη ευκαιρία πρέπει να αξιοποιηθεί. Θα ψηφίσω αυτούς που παραμένουν δραστήριοι στο δρόμο, και όχι στα παράθυρα της τηλεόρασης. Δηλαδή, όσους π.χ. κινούνται με τους πλειστηριασμούς για να μη γίνουν εξώσεις, ή που δημιουργούν κινήματα αλληλεγγύης στους μετανάστες, αυτοί που ασχολούνται με το περιβάλλον, αυτοί που είναι εναντίον των εξορύξεων των υδρογονανθράκων. Δηλαδή, θα ψηφίσω αυτούς που κινούνται στην κοινωνία, δηλαδή τους ζωντανούς και ενεργούς πολίτες, και όχι τους πολιτικούς που θέλουν να παίξουν τους ηγέτες μας».
Στο άρθρο του με τίτλο «Κυβέρνηση ανθρωποφυλάκων» που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών (28/12/2019) ο Περικλής Κοροβέσης έγραφε μεταξύ άλλων: «Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που καταδικάστηκε για συστηματική χρήση βασανιστηρίων. Και τιμωρήθηκε με τον ύψιστο εξευτελισμό που μπορεί να υποστεί χώρα: πετάχτηκε εκτός Συμβουλίου της Ευρώπης ως εγκληματική συμμορία βασανιστών. Θα μου πείτε, ήταν χούντα τότε. Σύμφωνοι. Αλλά το κράτος πάντοτε ήταν ελληνικό. Δεν ονομάστηκε “Χούντα Ελλήνων Χριστιανών” αλλά “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”. Και το κράτος έχει συνέχεια, έστω κι αν αυτή είναι μια στυγνή δικτατορία. Η αστυνομία της χούντας ήταν η ίδια με την αστυνομία της Δημοκρατίας. Οπως και αυτή της Μεταπολίτευσης, με μερικές αλλαγές, συνέχισε την παράδοση. Επί της ουσίας οι βασανιστές έμειναν ατιμώρητοι. Και αισίως πήραν τα εφάπαξ τους και τις συντάξεις τους. Τα θύματά τους; Αλλα έμειναν ανάπηρα, άλλα υπέκυψαν και άλλα πληρώνουν τις συνέπειες των βασανιστηρίων μια ολόκληρη ζωή. Γιατί ο βασανισμός δεν σταματά όταν τελειώσει το μαρτύριο. Εχει επώδυνες επιπτώσεις στη ζωή του θύματος. Χρειάζεται ειδική θεραπεία για την αποκατάσταση της φυσικής και ψυχικής υγείας του. Δύο τέτοια κέντρα αποκατάστασης θυμάτων βασανιστηρίων που υπήρχαν στην Ελλάδα έκλεισαν. Απ’ ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, κανένα θύμα βασανιστηρίων δεν αποζημιώθηκε ή υπέστη την ειδική θεραπεία που χρειαζόταν».
Σε συνέντευξή του στη Βασιλική Τζεβελέκου για την Εφημερίδα των Συντακτών (07/05/2017) είχε πει σχετικά με το θέμα των βασανιστηρίων: «Τα βασανιστήρια δεν τελειώνουν την ημέρα που βγαίνεις από τη φυλακή. Τα κουβαλάς συνέχεια, χρειάζεσαι στήριξη, γι’ αυτό είχα πει να δημιουργηθούν κέντρα βασανιζόμενων. Το θέμα είναι να μη σε πληγώνει, να λειτουργείς όπως το στρείδι που έναν κόκκο άμμου τον κάνει μαργαριτάρι».
Αμαλία Δενδρινού
ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ
Εδώ και πάρα πολύ καιρό, το ενδιαφέρον μας για την Ελλάδα ήταν πολύ μικρό. Μέχρι που ο Αρτούρο Ούι κατέλαβε την εξουσία στην Αθήνα, την 21η Απριλίου 1967, και τα πράγματα άλλαξαν. Η παρισινή ιντελιγκέντσια είχε ξεχάσει αυτή τη χώρα, εντούτοις καυτό σημείο του κόσμου, και έστρεφε το ενδιαφέρον της σε άλλες περιοχές του πλανήτη. Για την Ελλάδα είμαστε κακώς πληροφορημένοι. Ιδού λοιπόν κάποια έργα που θα μας επιτρέψουν να καταλάβουμε καλύτερα τη μοίρα αυτής της μικρής χώρας: Κατ' αρχάς είναι οι Ανθρωποφύλακες του Περικλή Κοροβέση, μια μαρτυρία για τα βασανιστήρια που υπέστη. Ένας νέος άνθρωπος κρατείται στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, στην οδό Μπουμπουλίνας, απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο.
Από την εποχή του βιβλίου του Αλέγκ "Η Ανάκριση" και την "Ομολογία" του Λόντον ποτέ δεν έτυχε να διαβάσουμε κάτι τόσο συγκλονιστικό όσο οι Ανθρωποφύλακες. Αλλά πρέπει να το παραλληλίσουμε περισσότερο με την "Ανάκριση", γιατί και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι.
Παρεμπιπτόντως, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τις τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για τη δολοφονία του Λαμπράκη, που έγινε παγκοσμίως γνωστή από το φιλμ Ζ. Ένας αστυνομικός λέει στον Κοροβέση, όταν αυτός ξαναβρίσκει τις αισθήσεις του: "Δεν θυμάσαι ότι σε πάτησε ένα αυτοκίνητο". Οι "Ανθρωποφύλακες" είναι κάτι περισσότερο και καλύτερο από τις σαδιστικές μεθόδους. Μαρτυρούν έναν θρίαμβο που κατήγαγε ένας άνθρωπος απέναντι στα κτήνη και κατόρθωσε να ανασυγκροτήσει την προσωπικότητά του. Αλλά υπάρχουν κι άλλες συγκλονιστικές στιγμές, λεπτομέρειες για την ιεραρχία των βασανιστών που καταγράφηκαν ζωντανά από τον Κοροβέση.
"Εγώ είμαι ένα τίποτα", εξομολογείται ένας βασανιστής. "Δεν είμαι παρά ένας φτωχός υπάλληλος, που έχει γυναίκα και παιδιά. Και τι μισθό παίρνω απ' αυτή τη δύσκολη δουλειά; Έναν μισθό της πείνας. Δουλεύω είκοσι χρόνια και δεν έχω πουκάμισο ν' αλλάξω. Είμαι κι εγώ ένας προλετάριος που τον εκμεταλλεύονται. Κάνω εγώ όλη τη σκληρή δουλειά. Και ποιος παίρνει τις προαγωγές; Ο Καραπαναγιώτης".
Ο συγγραφέας των Ανθρωποφυλάκων απελευθερώθηκε -ο ολοκληρωτισμός έχει κι αυτός τα ατυχήματά του-, έγραψε αυτή την κατάθεση και ας δεχτεί τις ευχαριστίες μας. (Από την εισαγωγή της έκδοσης)https://www.politeianet.gr/
Αποσπάσματα από τους "Ανθρωποφύλακες "
Είχα σφιχτεί και περίμενα. Κοίταζα τον Κώστα. Ο Κώστας έφτυσε στα χέρια του, πήρε το ξύλο. Άρχισε.
Ο φάλαγγας είναι μια υπερβολικά μεγάλη δύναμη που ενεργεί πάνω σου. Σου δίνει την εντύπωση πως γλιστράς σε μια μεγάλη, επικλινή, γυαλιστερή επιφάνεια και πέφτεις πάνω σ’ έναν σκληρό, γρανιτένιο τοίχο. Αν δεν ήξερες πως σε χτυπάνε στα πόδια, θα σου ήτανε αδύνατον να προσδιορίσεις από που έρχεται. Τις κινήσεις του βασανιστή τις βλέπεις. Τα χτυπήματα είναι ο γρανιτένιος τοίχος. Η επικλινής επιφάνεια είναι τα διαστήματα ανάμεσα στα χτυπήματα. Όταν ο ρυθμός είναι κανονικός, είναι λιγότερο επώδυνος από τον ακανόνιστο ρυθμό. Τη λεπτομέρεια αυτή την ξέρουνε και σε χτυπάνε μια γρήγορα μια αργά. Αρχίζουνε να σε χτυπούν από κάτω προς τα πάνω και αντίστροφα. Ξέρουνε πως η πρώτη σου αντίδραση είναι να μαζέψεις λίγο τα πέλματα. Αυτό τους αφήνει αδιάφορους, γιατί ξέρουνε πως ύστερα από δέκα χτυπήματα το πόδι πρήζεται τόσο πολύ, που γεμίζει το παπούτσι.
Με συνεφέρανε με νερά. Ο Γκραβαρίτης, πάνω απ' το κεφάλι μου, με ρωτάει αν είμαι εντάξει. Τι να πω;
"Εντάξει".
Ακόμη δεμένος στον πάγκο. Είχα γίνει ένα με τον πάγκο. Μια μύγα που πιάστηκε στα σαρκοβόρα φυτά. Αυτές τις στιγμές δεν υπάρχεις. Ο Γκραβαρίτης με ρωτάει αν μ' άρεσε. Το ένα μου πόδι έχει σπάσει, λέει, δεν θα γλιτώσω τη γάγγραινα αν συνεχίσω έτσι. Να σώσω τουλάχιστον το άλλο, που είναι γερό ακόμη.
"Τί με κοιτάς, ρε πούστη; Θα μιλήσεις, ρε πούστη;"
Ξανά. Επενεργούσε πάνω μου μια ακατάληπτη δύναμη. Δεν είναι πόνος. Ο πόνος είναι κάτι που ορίζεται. Αυτό είναι ένα αίσθημα εκμηδενισμού. Προσπαθούσα να καταλάβω σε ποιο σημείο χτυπάει. Ήταν αδύνατο. Από πού έρχεται αυτό το πράγμα; Τον έβλεπα τον Γκραβαρίτη, έβλεπα το λοστάρι, που ανεβοκατέβαινε στα πέλματα, αλλά πέλματα δεν υπήρχανε. Περιμένεις, περιμένεις, και κάποιο ένστικτο σου λέει: "Φτάνει πια, αρκετά. Ξέφυγε, μπορείς να ξεφύγεις. Αρκετά πια!" Αυτό το αίσθημα είναι πολύ έντονο. Κυριαρχεί πάνω από τον φάλαγγα. Αισθάνεσαι σε μια στιγμή πως είναι πολύ φυσικό. Έτσι πρέπει να γίνει. Θέλεις να ξεφύγεις. Το βλέπεις πως δεν θα μπορέσεις να αντισταθείς. Τότε φοβάσαι ακόμη περισσότερο. Έπειτα έρχεται μια ντροπή. Αυτά τα αισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αλλά δεν γίνονται μέσα σε μια τάξη. Βρίσκεσαι στο κέντρο της δίνης. Είναι εκπληκτικό! Μπορεί κανείς να σκέφτεται κι εκείνη την ώρα. Μπορείς να θυμηθείς κάτι, να βάλεις το μυαλό σου να θυμηθεί πως λέγεται ο τρίτος δρόμος μετά το σπίτι σου. Μπορείς να θυμάσαι πόσα τηλεφωνικά νούμερα ξέρεις απ' έξω. Η νέα σου εμπειρία σ' απομακρύνει. Το πελέκημα συνεχίζεται. Παρ' το απόφαση, δεν υπάρχει έλεος. Είναι αυτοί κι εμείς. Εμείς; Ποιοι εμείς; Δεν ξέρεις. Ξέρεις ένα πράγμα, σίγουρο, καθαρό. Όχι, μ' αυτούς δεν υπάρχει γέφυρα. Ανήκουμε σ' άλλον πολιτισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου