Η ΧΑΡΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ - ΠΙΝΑΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΜΕ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

Diane Leonard - Joy

Φώτης Αγγουλές - Όλα με τη γλώσσα της χαράς

Το πιοτί του πόνου που πονώ
σε κερνώ, ψυχή, για να μεθύσεις
τ’ άλικα τα ρόδα στο βουνό
στο χλομό ξεψύχισμα της δύσης,

Τ’ αυγινό που δίνει το φιλί
απαλά στη μάγισσα την πλάση,
η γλυκιά του ήλιου ανατολή
που ξυπνά τ’ αηδόνια μεσ’ τα δάση,

Η σαν ρόδου φύλλον απαλή
η γλυκιά, η ασύγκριτή μου αγάπη,
που σκορπά το φως της και διαλεί
μεσ’ από τη σκέψη μου τα θάμπη,

Κι όλα τ’ αστρανάμματα μαζί
κι όλα τα τραγούδια των κυμάτων
κι ό,τι υπάρχει ακόμα κι ότι ζει
έξω από τη νάρκη των μνημάτων,

Όλα με τη γλώσσα της χαράς
με καλούν να ζήσω, μα ώ, τι κρίμα
άμοιρη ψυχή, μη σπαρταράς
κάτι με τραβά σε κάποιο μνήμα

Του πιοτού του πόνου που πονώ
στην υγειά του κόσμου που θ’ αφήσεις
πιές και το ποτήρι το στερνό,
άμοιρη ψυχή, για να μεθύσεις.

The Joy Of Life by Francois Girard 

Μανώλης Αναγνωστάκης {XAΡΑ}

Χαρά, Χαρά, ζεστή  ἀγαπημένη
Τραγούδι ἀστείρευτο σε χείλια χιμαιρικά
Στα γυμνά μου μπράτσα το εἴδωλό σου συντρίβω
Χαρά μακρινή, σαν τη θάλασσα ἀτέλειωτη
Κουρέλι ἀκριβό τῆς πικρῆς ἀναζήτησης
Ἄσε να φτύσω το φαρμάκι τῆς ψεύτρας σου ὕπαρξης
Ἄσε να ὁραματιστῶ τις νεκρές ἀναμνήσεις μου
(Ἀνελέητο κύμα τῆς νιότης μου).
Ὢ ψυχή την ἀγωνία ἐρωτευμένη!

JOY is a piece of digital artwork by Donika Mishineva

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ - Η Χαρά

Είναι ώρα, στιγμή Παραδείσου,
ότε φάσματα παύουν θολά,
και τα πάντα θεάται καλά
η ψυχή σου.

Φεύγει τότε ο νους και η κρίσις.
Η καρδία γλυκύθυμος ζει,
και μ' αυτήν εορτάζει μαζί
όλ' η φύσις.

Πλημμυρίς αισθημάτων ωραίων.
Αναπάλλει το στήθος γλυκύ,
και καλείσαι και είσαι εκεί
ανακρέων.

Η νεότης λαμπρά σε ποτίζει
θείον νέκταρ αφάτου χαράς,
και των πόθων ευώδης βορράς
παιανίζει.

Η ψυχή αναλύετ' εις μύρον.
Και θανάτους, θεούς λησμονείς,
και μεθύσκεις εντός ηδονής
ως ονείρων.

Πλην πριν έτι καλώς εννοήσω
ότι έχαιρον, φεύγ' η χαρά!
Φευ! Καθώς αστραπή τις περά...
Πώς θα ζήσω;

Η χαρά μας εδώ η βραχεία
αντανάκλασις είναι αυτής,
ην συ άνω, Θεέ μου, κρατείς;
Φαντασία...

Την χαράν θεωρώ ειρωνείαν.
Μετά μέλιτος γεύσιν πολλήν,
τα λοιπά ανευρίσκεις χολήν
και ανίαν.

The Bubble Gang  by Hanne Lore Koehler

Mario Benedetti - ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

Να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν να ‘ναι οχυρό
να την υπερασπιστούμε από τα σκάνδαλα και τη ρουτίνα
από τη μιζέρια και τους μίζερους
από τις προσωρινές και οριστικές
απουσίες
να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν αρχή
να την υπερασπιστούμε από την έκπληξη και τους εφιάλτες
από τους ουδέτερους και τα νετρόνια
από τις γλυκές ατιμώσεις
και τις άσχημες διαγνώσεις

να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν σημαία
να την υπερασπιστούμε απ’ την αστραπή και τη μελαγχολία
από τους αφελείς και τους απατεώνες
από τη ρητορεία και τις καρδιακές προσβολές
από τις επιδημίες και τις ακαδημίες

να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν πεπρωμένο
να την υπερασπιστούμε απ’ τη φωτιά και τους πυροσβέστες
από όσους αυτοκτονούν και τους εγκληματίες
από τις διακοπές και την εξάντληση
από την υποχρέωση να είμαστε χαρούμενοι

να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν βεβαιότητα
να την υπερασπιστούμε απ’ τη βρωμιά και την οξείδωση
από τη φημισμένη σκουριά του χρόνου
από την υγρασία και τον καιροσκοπισμό
από τους μαστροπούς και το χαμόγελο

να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν να ‘ναι δικαίωμα
να την υπερασπιστούμε απ’ τον θεό και τον χειμώνα
από τα κεφαλαία γράμματα και από τον θάνατο
από τα επώνυμα και τα κρίματα
της τύχης
και επίσης από την ίδια τη χαρά.
Μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας

Hooping It Up  by Laurie Snow Hein

ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΡΥΠΑΡΗΣ - Τρελή Χαρά

Με γυμνό πόδι στα πλούσια τα λουλούδια,
με ξέπλεγα στις αὖρες τα μαλλιά της,
πετᾷ ἡ τρελή  Χαρά με τα τραγούδια,
παιδούλα δροσερή σα μοσχομπάτης.
Σαν πεταλούδα βελουδένια χνούδια
τινάζει ἀπ᾿ τα πολύχρωμα φτερά της
και στα τετράξανθά της τα πλεξούδια
κάτι ἀντιφέγγει σα μεσημεριάτης.
Και τη χαρά της δεν κρατάει στα στήθια,
μα ἐκεῖ ποῦ τρελά κράζει: τί μοῦ λείπει;
να σοῦ πετιέται ἀπό τα κουφολίθια
ἡ γριά ἡ Ἠχώ και τῆς φωνάζει: ἡ λύπη!
εἶμαι γριά και ξέρω· μόνον ἂν πάθῃς,
μπορεῖς και τί ῾ναι ἡ χαρά να μάθῃς.

Welcome To Our World  by Hanne Lore Koehler

ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΡΥΠΑΡΗΣ - Γιατί ἡ χαρά

Γιατί ἡ χαρά, ἡ λίγη μας χαρά
σε λύπη θα μᾶς βγάλει;
Σα σύννεφο θλίψη μᾶς σκέπασε
και γέρνουμε στη θλίψη το κεφάλι.

Λιώνω ἀδερφή κι ἀπόκρυφη
σε σῴνει ψυχοπόνια.
Φεύγουν οἱ μαῦροι γερανοί και παίρνουνε
στα μαῦρα τους φτερά τα χελιδόνια.

Γιατί ἡ χαρά, ἡ λίγη μας χαρά
σε λύπη να μᾶς βγάλει;
Ἐξεχειμωνιαστήκαμε
σε ξένους τόπους πάλι.

Girl With Duck  by Laurie Snow Hein

Νίκος Εγγονόπουλος - Ποίημα που του λείπει η χαρά αφιερωμένο σε γυναίκα υπέροχη δωρήτρια πόθου και γαλήνης

αφού το θέλεις
γυναίκα αρμονική κι ωραία
έτσι καθώς ένα βράδυ του Μαϊού ετοποθέτησες απλά κι ευγενικά μιαν άσπρη ζωντανή γαρδένια
ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια
μέσα στο παλιό – ιταλικό μού φαίνεται – βάζο με παραστάσεις γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών
έλα
πέσε στα χέρια μου
και χάρισέ μου
– αφού το θέλεις –
τη θλίψη τού πρασίνου βλέμματός σου
τη βαθειά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου
τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πληγμένη μέσα στα μακρυά μαλλιά σου
τη σποδό του υπέροχου σώματός σου

Girl With Sunflowers by Laurie Snow Hein

Ο.ΕΛΥΤΗΣ

. …Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή
και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.
Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε
και στερνά την πέτρα μου αφήσανε
τρομερή ζωγραφιά μου.
Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν
με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου.
Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός τόσο βγαίνει πιο καθαρός
ο χρησμός απ’ την όψη μου
ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ’ ΑΓΑΛΜΑΤΑ!

Painting by Donald Zolan

Ανδρέας Εμπειρίκος - Οργανική διάσωσις της χαράς

«Όντως το βαρύτιμο μετάξι που προσεδόθη στην αντλία του
νεόκτιστο δρυμού ανταποκρίνεται στις κραυγές μα και στις θω-
πείες των αγγέλων. Κόνικλοι πανηγυρίζουν και στη χλόη λάμ-
πουν τα κρύσταλλα των φανοκόρων και οι σπερματοσταλίδες
των ερωτευμένων. Η καθέλκυσις ενός σφρίγοντος λαού πλησιά-
ζει. Μία ριπή ταχεία σαν αίλουρος ιπτάμενος μας έφερε την
μαρμαρυγή του θριάμβου των χρυσαλλίδων ενός επαναυρεθέν-
τος κόσμου. Στα άχυρα της απεράντου ευνής των μελλονύμφων
θα συντελεσθή και η καθιέρωση των διαυγών και επιτέλους
ελευθερωμένων μηχανών. Στάρι και καλαμπόκι στους δυστυχείς
βελούδο στα κρόταλα των χορευόντων με δορκάδες κεχρί
και κεχριμπάρι στους ανθούς αυτού του κήπου.»
(Α. Εμπειρίκος, Ποιήματα, εκδ. Γαλαξία)

Snuggled  by Maureen Dean

Μίκης Θεοδωράκης - Αν γυρεύεις απ’ τον ήλιο τη χαρά

1946

Αν γυρεύεις απ’ τον Ήλιο τη χαρά
κι απ’ των άστρων το δειλό το φως τη γαλήνη
μη μακραίνεις την καρδιά σου απ’ τη δική μου
που διψά για φως.

Σαν τον ήλιο π’ όλο σβήνει κι όλο ζει
θ’ αρμενίζουν οι καρδιές μας μέσα στη γαλήνη.

Αν γυρεύεις απ’ τον Ήλιο τη χαρά
κι απ’ των άστρων το δειλό το φως τη γαλήνη
μη ζητήσεις να βρεις φως μακριά από μένα
θα ‘μαι σαν νεκρός.

Ας γυρέψουμε αντάμα τη χαρά
πιο πολύ κι από τ’ αστέρια μες στον έρωτά μας.

Children Playing With Boats by William Stephen Coleman 

Νίκος Καρούζος -Η χαρά

“Να έχεις το κύμα να χάνεσαι στο στήθος
έρημος ως τα σπλάχνα
δεν τραγουδάς
δεν ανοίγεσαι μες στη λησμονιά κι ολοένα θυμάσαι
χρόνος αδηφάγος οπού σε κάνει αυξανόμενο νεκρό.
Να έχεις το κύμα να χάνεσαι στο στήθος
ή ο λαιμός να καίγεται –
ποιος άλλος θρίαμβος
των ηττημένων…
Α η χαρά μας είναι τρομερή με τ’ αστέρια
κομματιασμένα σε δροσερό θάνατο.
Κι ο ήλιος κάθε μέρα έρχεται
μ’ ένα παλιό όπλο και πολλές σφαίρες.”
(Ν. Καρούζος, Τα ποιήματα, τ. Α’, Ίκαρος)

Lazy Hazy Crazy Days  by Hanne Lore Koehler

Νίκος Καρούζος -ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ , Η έλαφος των άστρων

Είπα την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι
στα χαράματα
στους δρόμους
στην Αθήνα.
Τότε που ο αέρας έδενε τα σύννεφα
σαν πεταλούδα έχασα το χνούδι.
Τώρα δεν έχω δρόμους ουράνιους
φεύγοντας απ’ τη θύμηση το θάνατο μαγεύω
είν’ ο κόσμος ενάντιος
είν’ ο Ιησούς
τριήμερος ολοένα σκάβει την Ιστορία
δίχως φωνή
δίχως αγγέλους.
Είναι μόνος ωσάν χρωματιστό πουλί
αιωρούμενος απάνω στα νερά της κακίας
χορηγός των ψιχίων
ωραίος φίλος των δύο Λάζαρων —
έδωσε τον ένα στην πείνα
έδωσε τον άλλο στην ανάσταση.
Κ’ εγώ γράφοντας αγγίζω τ’ αστέρια
θνητός
εναγκαλίζομαι την εσπέρα
θνητός
και μέσ’ στη νύχτα κλαίω.
Χαίρετε σεις αηδόνια του καλού
με διώχνουν τα χαράματα δεν έμεινε αγάπη
τ’ άνθη της λησμονιάς —
είπα την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι.»

Summer  by Charles Courtney Curran

Κώστας Καρυωτάκης -Χαρά

Ελπίζω το λουλούδι και απ’ τα σχίνα.
Γελάει το χλόισμα σαν τον έρωτά μου.
Το πεύκο παίζει αβρό με την αχτίνα.
Θα ευώδιασαν οι τάφοι, κλίνες γάμου.

Παλμός του δάσους, φεύγει μια ελαφίνα.
Και δίπλα που ξαπλώσαμε δω χάμου,
την ψυχούλα τους στάζουν άγρια κρίνα
κι ανοίγει, ρόδο αιμάτινο, η χαρά μου.

Τη βλέπω — στα μαλλιά σου πνέει — την άυρα.
Είναι βαθιά τα μάτια σου όπως να ‘βρα
το δρόμο της ζωής μου, τον Απρίλη.

Πια δεν πονώ μηδέ την ανεμώνη,
στης γης η ερωτοπάλη που τη λειώνει,
καθώς ορμάω για να σου πιω τα χείλη.
(Κ. Καρυωτάκης, Άπαντα ποιήματα και πεζά, εκδ. Πέλλα)

Children With Cart Young by Hugo Kauffmann

Έμιλυ Ντίκινσον  - Τη χαρά πρώτα ζητά η καρδιά

Τη χαρά πρώτα ζητά η καρδιά
Μετά τη θλίψη ν’ αποφεύγει
Κι έπειτα εκείνα τα μικρά παυσίπονα
Που ξεγελούν τον πόνο.

Ύστερα, να πάει να κοιμηθεί
Και τελικά, αν είναι δυνατόν,
Το θέλημα τ’ Αφέντη της
Την άδεια να πεθάνει.

Beach Treasure by Hanne Lore Koehler 

Κωστής Παλαμάς - Η χαρά σου

Η χαρά σου είναι χαρά μου.
Κανδιάνος Ρώμας («Άνθη»)

Να ξέρω πως ευφραίνει σε μια σκέψη

σαν ξεδίψασμα, να γνωρίζω πως

κάπου προσφέρεταί σου ένας καρπός

που μια πείνα θα σου τη γλυκοθρέψει,

τίποτ’ άλλο δε θα ’θελε η καρδιά μου.

Η χαρά σου είναι χαρά μου.

Να αισθάνομαι αλλού κάπου και μακριά μου

στο κορμί σου η ψυχή πως λαχταρεί

σαν τη νυφούλα που πρωτοφορεί

τον άσπρο πέπλο ονειρεμένου γάμου,

(να ζω μονάχα κάτου απ’ τη ματιά σου)

είναι χαρά μου η χαρά σου.

Να βλέπω πλάι μου πως ανθίζεις, 

κρίνο,πλάι μου πως ξανασαίνεις κι αν πονείς

λίγο νερό στη ρίζα σου να χύνω

που δε σ’ το δίνει σαν εμέ κανείς,

η μοίρα μου καλή σαν την κυρά μου.

Η χαρά σου είναι χαρά μου.

Ροδοξημερωμού δειλό φιλί,

στο θαμπά νυχτοφώτιστο ερμοκλήσι,

απ’ του έρωτα πιο λίγο το μεθύσι,

απ’ την απλήν αγάπη πιο πολύ,

το που με πάει στ’ αχνάρια τα δικά σου…

Είναι χαρά μου η χαρά σου.

Precious Moments by Jan Dappen

Γιάννης Ρίτσος  - Ωδή στη χαρά

(απόσπασμα)

Ω Χαρά, στα λαμπερά, ιερά νερά
σκέψης νέας, αντιφέγγει τ’ όραμά Σου.
Να φυτρώσεις των ανθρώπων ετοιμάσου
τα φτερά.

Όχι αγέρας, μήτε σύννεφο χρυσό
που τα μάτι’ αλληθωρίζουν να τοξεύουν.
Χέρια μπρούντζινα στο μπρούντζο Σε λαξεύουν
κολοσσό.

Δεν προσέχεις του ζητιάνου το κερί
στα φαράγγια που δακρύων κυλούσε κρήνη
των θαυμάτων Σου θ’ ανθίσουν τώρα οι κρίνοι
δροσεροί.

Τους πυλώνες που τους κράτησαν κλειστούς
– σκλάβα, Εσύ που με θεό Σ’ είχαν κοιμίσει –
τους γκρεμίζουν αλαλάζοντας τα μίση
με λοστούς.

Στων ονείρων τους ναούς γονατιστοί
σε δεήσεις δεν σταυρώνουνε τα χέρια.
Έχεις όποιον τους λυγμούς κάνει μαχαίρια
εραστή. […]

Ω Χαρά, θα Σ’ αντικρίσουν οι θνητοί
με το βλέμμα της αγάπης, με το στόμα,
που φιλιέται και φιλά, του ηλίου τ’ όμμα
θ’ ανοιχτεί.

Ω Νιότη, ω Χαρά,
Σου σπέρνονται οι κάμποι
μ’ αστέρων σπορά,
και λιώνει την κάμπη
το φως του Βορρά. […]

Ο κόσμος ορθός
με στόματα χίλια
θα ψάλλει καθώς
μ’ ενός μόνο χείλια,
σαν ένας ανθός.

Θα γλείφει τη γη
σαν κύμα η γαλήνη,
την κάθε πληγή
με φως θα ξεπλύνει
κρυστάλλων πηγή.

Ω πρώτη Χαρά
θαρθείς στο πλευρό των
μ’ αγάπης φτερά
και μ’ άνθη χλωρά μεγάλων ερώτων.
(Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 1ος, Κέδρος)

Friends Creating Friends  by Naomi Gerrard

Γιάννης Ρίτσος -Εαρινή συμφωνία XVI

(απόσπασμα)

«Χαρὰ χαρά.
Δὲ μᾶς νοιάζει
τί θ᾿ ἀφήσει τὸ φιλί μας
μέσα στὸ χρόνο καὶ στὸ τραγούδι.
Ἀγγίξαμε
τὸ μέγα ἄσκοπο
ποὺ δὲ ζητᾷ τὸ σκοπό του.
Ὁ Θεὸς
πραγματοποιεῖ τὸν ἑαυτό του
στὸ φιλί μας.
Περήφανοι ἐκτελοῦμε
τὴν ἐντολὴ τοῦ ἀπείρου.
Ἕνα μικρὸ παράθυρο
βλέπει τὸν κόσμο.
Ἕνα σπουργίτι λέει
τὸν οὐρανό.
Σώπα.
Στὴν κόγχη τῶν χειλιῶν μας
ἑδρεύει τὸ ἀπόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ἀκοῦμε
μὲς στὸ γαλάζιο βράδι
τὴν ἀνάσα τῆς θάλασσας
καθὼς τὸ στῆθος κοριτσιοῦ εὐτυχισμένου
ποὺ δὲ μπορεῖ νὰ χωρέσει
τὴν εὐτυχία του.
Ἕνα ἄστρο ἔπεσε.
Εἶδες;
Σιωπή.
Κλεῖσε τὰ μάτια.»

Little Beach Girl  by J Reifsnyder

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ  - Διάλειμμα χαράς

Πεντέλη, ἄνοιξη
Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι ἐκεῖνο τὸ πρωὶ
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες τὰ φύλλα τὰ λουλούδια
ἔπειτα ὁ ἥλιος
ἕνας μεγάλος ἥλιος ὅλο ἀγκάθια μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό.
Μιὰ νύμφη μάζευε τὶς ἔνοιές μας καὶ τὶς κρεμνοῦσε στὰ δέντρα
ἕνα δάσος ἀπὸ δέντρα τοῦ Ἰούδα.
Ἐρωτιδεῖς καὶ σάτυροι παῖζαν καὶ τραγουδοῦσαν
κι ἔβλεπες ρόδινα μέλη μέσα στὶς μαῦρες δάφνες
σάρκες μικρῶν παιδιῶν.
Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλο τὸ πρωΐ
ἡ ἄβυσσο κλειστὸ πηγάδι
ὅπου χτυποῦσε τὸ τρυφερὸ πόδι ἑνὸς ἀνήλικου φαύνου
θυμᾶσαι τὸ γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!
Ἔπειτα σύννεφα βροχὴ καὶ τὸ νοτισμένο χῶμα
ἔπαψες νὰ γελᾶς σὰν ἔγειρες μέσα στὴν καλύβα
κι ἄνοιξες τὰ μεγάλα σου τὰ μάτια κοιτάζοντας
τὸν ἀρχάγγελο νὰ γυμνάζεται μὲ μία πύρινη ρομφαία-
«Ἀνεξήγητο» εἶπες «ἀνεξήγητο
δὲν καταλαβαίνω τοὺς ἀνθρώπους
ὅσο καὶ νὰ παίζουν μὲ τὰ χρώματα
εἶναι ὅλοι τους μαῦροι».

 Children by Frederick Morgan

Φρίντριχ Σίλλερ - Ωδή στη Χαρά

Κόρη εσύ των Ηλυσίων, ω Χαρά, σπίθα πανέμορφη, Θεϊκή,
ένα πύρινο μεθύσι
στο δικό σου το ναό μας οδηγεί.
Η κακιά ό,τι σκόρπισε συνήθεια να τα μάγια σου το δένουνε ξανά,
όλοι οι άνθρωποι, ω θεά, αδερφώνονται, όπου
η φτερούγα η απαλή σου τριγυρνά.
Όλα τα έθνη αγκαλιαστείτε! Σε όλον, όλο
στέλνω εγώ τον κόσμο τούτο το φιλί.
Έναν έχουμε πατέρα, αδέρφια, εκεί
απ’ των άστρων πιο ψηλά το θόλο.

Όποιος ενός φίλου ο φίλος είναι,
όποιος πέτυχε τέτοια έξοχη ζαριά,
όποιος βρήκε μια καλή γυναίκα, ας σμίξει
τη φωνή του στα χαρούμενα βουητά.
Φτάνει μόνο μια ψυχή στον κόσμο τούτον
να μπορεί κανείς δικιά του να την πει.
Αλλ’ αυτός που δεν το πέτυχε ποτέ του,
κλαίοντας έξω από τον κύκλο ας τραβηχτεί.
Τη συμπάθεια να τιμά και να λατρεύει
όποιος ζει σ’ αυτή τη γη.
Προς τ’ αστέρια αυτή οδηγεί
όπου του Άγνωστου είν’ ο θρόνος κι αφεντεύει.

Όλα τα όντα από τα στήθια της μεγάλης
Φύσης τη χαρά ρουφούν,
και οι καλοί μα και κακοί τα ρόδινά της
ίχνη πάντα ακολουθούν.
τα φιλιά και τα σταφύλια αυτή μας δίνει,
ένα φίλο, κι ως το θάνατο πιστό.
Ηδονή και το σκουλήκι ακόμα νιώθει,
στέκει ορθό το Χερουβείμ μπρος στο Θεό.
Έθνη, εσείς χάμω θα πέσετε, εσείς μόνο;
Πες! Τον πλάστη τον μαντεύεις, κόσμε εσύ;
Θα τον βρεις πάνω απ’ των άστρων τη σκηνή.
Πάνω απ’ τ’ άστρα το μεγάλο του έχει θρόνο.

Η φτερούγα η δυνατή στην αιώνια φύση
ονομάζεται χαρά.
Τους τροχούς μες στο τρανό ρολόϊ του κόσμου
η χαρά τους σπρώχνει πάντοτε μπροστά.
Απ’ τα ουράνια, στης χαράς το κάλεσμα ήλιοι
ξεπετιούνται, κι απ’ τα σπέρματα οι ανθοί
Η χαρά μέσα στο χάος γυρίζει σφαίρες
που αστρονόμου δεν τις γνώρισε γυαλί.
Όπως οι ήλιοι αναγαλλιάζοντας πετάνε
στην ουράνια, την υπέρλαμπρη απλωσιά,
μπρος!, αδέλφια, με χαρούμενη καρδιά,
όμοιοι με ήρωες που γραμμή στη νίκη πάνε.

Απ’ τον πέτρινο καθρέφτη της αλήθειας
στον ερευνητή χαμογελά.
Στην τραχιά της αρετής κορφή ανεβάζει
τον που σηκώνει ένα φορτίο και δεν βογκά.
οι σημαίες της κυματίζουνε στης πίστης
το βουνό το φωτερό.
σπάει το φέρετρο και μέσα απ’ τις ραγάδες
λάμπει εκείνη στων αγγέλων το χορό.
Λαοί, θάρρος! η αντοχή να μη σας λείψει,
και για ανώτερο έναν κόσμο υπομονή!
Πάνω εκεί, περ’ απ’ των άστρων τη σκηνή,
ένας θεός στέκει τρανός, και θ’ ανταμείψει.

Με τους θεούς πώς να τα βάλεις; Είν’ ωραίο
να τους μοιάσεις. τούτο αρκεί.
Ας σιμώσουν οι φτωχοί κι οι πονεμένοι
να χαρούν με τους χαρούμενους κι αυτοί.
Όχι εκδίκηση και μίση. ας ξεχαστούνε.
στον θανάσιμον οχτρό συγγνώμη πια.
ας μην πιέζουνε τα μάτια του τα δάκρυα,
κι άλλο τύψη ας μην του τρώει πια την καρδιά.
Μας χρωστούν; Όλ’ ας σκιστούνε τα τεφτέρια!
Συμφιλίωση γενική!
Όπως κρίναμε, αδελφοί,
έτσι κρίνει κι ο Θεός ψηλά απ’ τ’ αστέρια.

Η χαρά σπιθοβολάει μες στα ποτήρια.
μέσα στο αίμα το χρυσό του σταφυλιού
ηρωισμού ρουφούν ορμή οι απελπισμένοι,
κι οι κανίβαλοι γαλήνεμα του νου.
Το ποτήρι όταν το γύρο του θα κάνει,
απ’ τις θέσεις σας αδέρφια μου, όλοι ορθοί!
Ως ψηλά τον ουρανό οι αφροί ας ραντίσουν
προς το πνεύμα του Αγαθού τούτη η σπονδή!
Που γι αυτόν χορός αγγέλων ύμνους ψάλλει
και των άστρων τον δοξάζουν οι χοροί.
Προς το πνεύμα του Αγαθού τούτη η σπονδή
περ’ απ’ τ’ άστρα, μες στου απείρου την αγκάλη.

Αντοχή στα πικρά βάσανα, βοήθεια
όπου ένας αθώος θρηνεί,
σταθερότητα στον όρκο, την αλήθεια
και σ’ οχτρούς μα και σε φίλους αντικρύ.
μπος σε θρόνους ρηγικούς αντρείκια στάση,
κι αν, αδέλφια μου, στοιχίσει ή αίμα ή βιός,
το βραβείο να πάει σ’ αυτόν που δούλεψε άξια,
και στις γέννες της ψευτιάς ξολοθρεμός!
Πιο σφιχτά στον άγιο κύκλο αυτόν πιαστείτε,
όρκο δώστε στο σπιθάτο αυτό κρασί
πως θα μείνετε στο τάξιμο πιστοί.
Στον ουράνιο δικαστή μας ορκιστείτε.
(Μετ. Θρασύβουλου Σταύρου)

Ludwig van Beethoven - Η Συμφωνία Της Χαράς

 Children by Frederick Morgan

Hafiz (c. 1320-1389) (Shams-ud-din Muhammad)
Σκοντάφτει στην Χαρά

Ποια είναι η διαφορά
Ανάμεσα στη δική σου εμπειρία της Ύπαρξης
Και αυτήν ενός αγίου;

Ο Άγιος ξέρει
Ότι το πνευματικό μονοπάτι
Είναι ένα μεγαλειώδες παιχνίδι σκακιού με τον Θεό

Και ο Αγαπημένος
Μόλις έκανε μια τόσο Φανταστική Κίνηση

Που ο άγιος τώρα συνεχώς
Σκοντάφτει στη Χαρά
Και ξεσπά σε Γέλια
Και λέει: "Παραδίνομαι!"

Ενώ εσύ, αγαπητέ μου,
Φοβάμαι ότι ακόμα νομίζεις

Ότι έχεις χίλιες σοβαρές κινήσεις.

Children by Frederick Morgan

Hafiz (c. 1320-1389)
(Shams-ud-din Muhammad)

~ Tripping over Joy ~

What is the difference
Between your experience of Existence
And that of a saint?

The saint knows
That the spiritual path
Is a sublime chess game with God

And that the Beloved
Has just made such a Fantastic Move

that the saint is now continually
Tripping over Joy
And bursting out in Laughter
And saying, "I Surrender!"

Whereas, my dear,
I'm afraid you still think

You have a thousand serious moves.

 Children on the Beach by Edward Henry Potthast

Στίχοι: Σταύρος Κουγιουμτζής Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής

1971 Άσε με πάλι να σου πω για χρόνια περασμένα για τα τραγούδια που αγαπώ τα παραπονεμένα Ένας κόμπος η χαρά μου κι όμως αν θα ρθεις στάλα στάλα θα στη δώσω για να δροσιστείς Άσε με πάλι να ρωτώ ο χρόνος τι θα φέρει ο ήλιος και ο κεραυνός μου στήσανε καρτέρι

Στίχοι: Γιώργος Γκίνης
Μουσική: Γιώργος Μπουσούνης

Φτιάχνω ένα σπίτι από χαρά κι από πέτρα
για να καλύπτει του έρωτά μας τα μέτρα
φτιάχνω για σένα ένα μικρούλικο σπίτι
για να χωρέσω αυτό τον πλανήτη

Θα βάλω μέσα φυτά και λουλούδια
και θα τους λέω όλη μέρα τραγούδια
πουλιά να πετάνε και άγρια θηρία
να ζουν τη δική μας τη μικρή ιστορία
μωρό μου μωρό μου...

Μια μέρα χαρά μαζί σου για να ζήσω
κι εσύ να μου λες ποτέ δε θα σ’αφήσω
δεν γυρνάμε πίσω τώρα ανοίγουμε φτερά
μια μέρα χαρά...

Φτιάχνω ένα σπίτι από φως κι από χώμα
να προστατεύει του έρωτά μας το σώμα
θα στέκεται πάνω σε μία κολόνα
την Άγια Σοφιά και τον Παρθενώνα
θα έχει την αύρα του Μεταξουργείου
και όλη την άπλα της Μεσογείου
μωρό μου μωρό μου...

Μια μέρα χαρά μαζί σου για να ζήσω
κι εσύ να μου λες ποτέ δε θα σ’αφήσω
δεν γυρνάμε πίσω τώρα ανοίγουμε φτερά
μια μέρα χαρά...

 Children on the Beach by Edward Henry Potthast

πηγές
https://itravelpoetry.com/
https://el.wikisource.org/
https://thepoetsiloved.wordpress.com/
https://aretimaurogianni9.blogspot.com/
http://www.poiein.gr/
https://www.artigo.gr/
http://www.potheg.gr/
https://imaginistes.wordpress.com/
https://itzikas.wordpress.com/
http://www.greek-language.gr/
http://www.thraca.gr/
https://www.mikistheodorakis.gr
/https://fineartamerica.com/
https://www.artzolo.com/
http://viticodevagamundo.blogspot.com/
http://www.stixoi.info/

Rain Family Three Children  by Vickie Wade