ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΑΛΑΣ "ΓΟΛΓΟΘΑΣ"

Christ Carrying the Cross - El Greco

Κατανυκτικά μεγαλοβδόμαδα παρακολουθούμε

τη θριαμβευτική είσοδο του Ιησού

στα Ιεροσόλυμα ‘’επί πώλου όνου’’.

Και στα πάθη του τον ακολουθούμε.

Στην ανηφοριά του μαρτυρίου, στο Γολγοθά.

Μεγάλη  Πέμπτη σήμερα  τα 12 Ευαγγέλια,

ψάλλουν στην εκκλησιά.

Η σκέψη τότε πετά, πίσω γυρνά.

Χάνομαι αναμεσίς στο πλήθος των ανόμων

των Οβριών.

Σ’ αυτό με οδηγεί ο χορός των ψαλμών:

‘’Λαός δυσεβής και παράνομος,

Τι εποίησά σε και τι μοι ανταπέδωκας;

Αντί του μάννα χολήν’’.

Από  το στρώσιμο των βαγιών

και των κλαδιών των φοινικιών,

για να περάσει ο λυτρωτής,

στο ‘’άρον, άρον σταύρωσον Αυτόν’’.

Αστράφτουν τα μάτια τους.

Από  κακία και φανατισμό λένε:

‘’Το αίμα του επάνω μας

και επάνω στα παιδιά μας’’.

Ο  Πιλάτος ‘’νίπτει τας χείρας του

από του αίματος του αθώου τούτου’’.

Ο αμνός του Κυρίου,

Γαλήνιος με τον ακάνθινο στέφανο,

δέχεται τα ραπίσματα.

Υπομένει τα φτυσίματα.

Λυσσασμένες ακούει κραυγές,

στα ουράνια να φτάνουν!

Και  τώρα να! ‘’Ίδε ο άνθρωπος’’.

Η τραγική πομπή ξεκινά.

Ο  Ιησούς σκυφτός, δαρμένος, ματωμένος, πονεμένος,

το βαρύ Σταυρό του φορτωμένος, προχωρά!

Ανεβαίνει την ανηφόρα του Γολγοθά.

Στο πρόσωπό Του ιδρώτας κυλά.

Στον τόπο του μαρτυρίου οδηγούν τα βήματά του που ‘ναι αργά.

Ένας Θεός σταυρώνεται.

Τα ανάξια πλάσματα του να σώσει από την αμαρτία.

Από το αγκάθινο στεφάνι, το μέτωπό του ματώνει.

Το πρόσωπό του χλομιάζει, το αίμα κυλάει.

Όμως αργοπορεί, θέλει να ξαποστάσει.

Οι βίαιοι λεγεωνάριοι τον φρουρούν,

με τις λόγχες τους να περπατήσει τον κεντούν.

Εκείνος δίχως παράπονο, δίχως να βαρυγκωμά,

συνεχίζει να ανεβαίνει προς το Γολγοθά!

Θέαμα φριχτό και ανατριχιαστικό.

Και να, δε μπορεί να προχωρήσει άλλο, δεν αντέχει, πέφτει.

Καλείται ο Σίμων ο Κυρηναίος ‘’Να άρη τον Σταυρόν’’.

Η πομπή φτάνει στον ‘’Κρανίου Τόπον’’.

Σιμώνει η απάνθρωπη, η ώρα σκληρή.

Το  Χριστό μας σταυρώνουν!

Να πως τον πληρώνουν!

Αυτόν που ήρθε και δίδαξε την Αγάπη!

Αυτόν που ανέστησε νεκρούς!

Αυτόν που έδωσε το φως στους τυφλούς!

Αυτόν που καθάρισε λεπρούς!

Υφίσταται μαρτύριο φρικτό κι ούτε παράπονο στερνό,

βγαίνει από το στόμα το αγνό!

Στέκω με δέος σιωπηλό  μπροστά Του!

Κι όταν ο ρωμαίος στρατιώτης

του ‘δωσε να πιει

«όξος και χολή»

τα χείλη του Θεάνθρωπου

είχαν πια γευθεί

ό,τι στον κόσμο είναι πλέον πικρό:

«Την αχαριστία του πλήθους,

την προδοσία του μαθητή,

τη λιγοψυχιά του φίλου».

Τελευταία του παράκληση ακούγεται

 που λέει για τα παιδιά του:

‘’Πάτερ ου γαρ οίδασι τι ποιούσι’’.

Τρεμάμενη η φωνή του παπά που ακούγεται

με επαναφέρει στο σήμερα.

‘’Σήμερον κρεμάται επί ξύλου’’.

Τα  μάτια θαμπώνουν, σε λίγο βουρκώνουν

και μια προσευχή μέσα από την ψυχή

ανεβαίνει στους ουρανούς ψηλά.

‘’Συγχώρεσέ μας Κύριε’’.

Σύννεφα  σκοτεινά τον ουρανό σκεπάζουν

και απ’ τους ανθρώπους κρύβουν την παρηγοριά του ήλιου

‘’εν μέσω ληστών’’ σταυρώνεται ο Υιός του Θεού…

Τόσο φρικτό το έγκλημα, τόσο ακατανόητη η πράξη των δημίων!

Τόσο απογοητευτική η αδυναμία του ανθρώπου:

’’Πριν αλέκτωρ φωνήσει τρις, απαρνήσει με τρις….’’

Βαθιά λύπη, για το θείο δράμα.

Ας  είναι δοξασμένο το όνομά σου, Κύριε!

Υπόφερες  τόσα για μας τους αμαρτωλούς και τους αγνώμονες.

που με το σταυρικό σου θάνατο καταπάτησες,

το θάνατο των μικρών θνητών, για να προσφέρεις την αιώνια ζωή!

Γιάννης Κοκκάλας