Να σφίγγεις το χέρι του άλλου
μια Κυριακή απόγευμα,
να ανασαίνεις της έξαψης την τρικυμία.
Ό,τι αγγίζω ματώνει
ρουφάω το αίμα απ'τις χαρακιές,
έτσι ποτίζω τα στεγνά μου χείλια.
Τι κι αν παραμονεύει ο θάνατος
εμείς ανταλλάσσουμε ματιές,
μεθάμε με της θάλασσας το κύμα.
Με χιλιόμετρα φαντασίας
προσπαθώ να συρθώ,
να κρατηθώ,
μέσα στο καχεκτικό αύριο.
Μια άφεση αμαρτιών
που διογκώνει το χάος.
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου