Είμαστε εμείς, η πιο ευτυχισμένη γενιά όλων των εποχών.
Είμαστε εμείς, οι πάνω από πενήντα, γεννημένοι στις αρχές της δεκαετίας του 60 έως τα μέσα της δεκαετίας του 70. Η πιο ευτυχισμένη γενιά όλων των εποχών.
Είμαστε αυτοί, που ήμασταν πολύ νέοι για να καταλάβουμε τη γενιά ακριβώς πριν από τη δική μας, αυτή του ' 68, την πολιτική και τα φοιτητικά κινήματα. Ακόμα πολύ νέοι για να καταλάβουμε τα χρόνια της χούντας, την κρίση του πετρελαίου, την οικονομία, τις παγκόσμιες ανακατατάξεις.
Είμαστε αυτοί που μεγαλώσαμε στην απόλυτη ελευθερία με μεγάλες διακοπές στο σπίτι των παππούδων δίπλα στη θάλασσα ή στο χωριό. Μπορούσαμε να παίζουμε ώρες και ώρες σε δρόμους και αυλές, να στεκόμαστε εκστατικοί στην πρώτη έγχρωμη τηλεόραση και τα πρώτα κινούμενα σχέδια. Μπαλώματα στο τζιν, ανέμελοι να απολαμβάνουμε παγωτά ''ρόκετ''.
Είμαστε αυτοί που πηγαίναμε σχολείο με ποδιά και δεν περιμέναμε τίποτα άλλο από το να κάνουμε τις εργασίες του σχολείου και μετά να παίξουμε, να ξεφλουδίσουμε τα γόνατά μας χωρίς να παραπονιόμαστε κι ας πονούσε το βάμμα ιωδίου κι ας κολλούσαν οι γάζες στα πληγωμένα μας μέλη κι ας φώναζαν οι γονείς μας να μαζευτούμε επιτέλους στο σπίτι,γιατί βράδιασε. Κανείς δεν ήθελε να μιλάμε αγγλικά, γαλλικά και να ξέρουμε πιάνο αναγκαστικά.
Μετά μεγαλώσαμε, και η εφηβεία μας ήρθε ακριβώς τη δεκαετία του 80, με ποπ μουσική, ντίσκο,σάντουιτς και Walkman. Με μακρύ μαλλί και βάτες στους ώμους, τα τζιν ήταν ''μπάγκι'' και τα πρώτα βίντεο συνόδευαν τα τραγούδια που αγαπούσαμε. Αγοράζαμε δίσκους και φτιάχναμε την προσωπική μας μουσική βιβλιοθήκη με κασέτες που γυρίζαμε με το στυλό όταν είχαν πρόβλημα.Top Gun και Springsteen και Duran Duran και στις πιο μελαγχολικές ώρες ή τις υπαρξιακές μας αναζητήσεις κάλυπταν μουσικά οι Scorpions, οι Rolling Stones,οι Pink Floyd.
Διαβάζαμε ασυγκράτητα, χωρίς αναγκαστικά να στηριζόμαστε στα φροντιστήρια για να περάσουμε στο πανεπιστήμιο αν θέλαμε να ασκήσουμε το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, του γιατρού, του δικηγόρου, του πολιτικού μηχανικού με ανοιχτή έως βεβαία την επαγγελματική αποκατάσταση. Τρέχαμε στις συναυλίες που γέμιζαν στάδια και φωνάζαμε και τραγουδούσαμε και νιώθαμε μέρος ενός κόσμου που υπήρχε για μας.Εν τω μεταξύ ίσως ένα Inter Rail κι ένα σακίδιο στον ώμο να μας έδινε τη χαρά, την εμπειρία του ταξιδιού εκτός των συνόρων. Κατασκήνωση, ελεύθερο κάμπινγκ, τα πρώτα σκιρτήματα, επιλογή συντρόφου,και φίλοι και παρέες μεγάλες, άγνοια κινδύνου και η απόλυτη συναίσθηση ότι είμαστε δυνατοί ,η ζωή είναι δική μας.
Ενηλικιωνόμασταν με απόλυτη ξεγνοιασιά, στην σταθερή πεποίθηση ότι το μόνο που περιμέναμε από εμάς ήταν να μεγαλώσουμε, να δουλέψουμε σωστά, να βρούμε σύντροφο και να ζήσουμε τη ζωή μας. Ποτέ δεν αμφιβάλλαμε ούτε για μια στιγμή ότι δεν θα ήμασταν τίποτα άλλο παρά ευτυχισμένοι.Βασιζόμαστε στην όλο κι αναπτυσσόμενη οικονομία με όνειρα , επιδιώξεις να κατακτήσουμε όλο και περισσότερα , να είμαστε όλο και καλύτερα,να περπατούμε σε δρόμους ανοιχτούς, να παίρνουμε ό,τι μας προσέφερε η εποχή.
Και, οφείλουμε να παραδεχτούμε, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται το μέλλον, και όσο ακατανόητη και επίπονη κι αν μας φαίνεται αυτή η κατάσταση, ήμασταν ευτυχισμένοι. Χαρούμενοι και ασφαλείς.Πολύ περισσότερο από τους γονείς μας και περισσότερο από τα παιδιά μας.
Είμαστε η πιο ευτυχισμένη γενιά όλων των εποχών.Όχι;
Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου