AΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ "Η συνοχή της μνήμης"

Δεν είναι ο χιονιάς.
Είναι το ντέρτι
που σε τσουρουφλίζει
καταχείμωνο.
Να φας
να πιεις
να κοιμηθείς κι όλα καλά,
μα λείπει εκείνο
το συστατικό,
της ψυχής το φόρεμα
να το φορέσω,
κι είναι κι εκείνη
η ρωγμή,
όλη η καταιγίδα στο βλέμμα σου
για να τη δω
και να σου αποκριθώ,
αβαρής,
άυλη σχεδόν,
το ηχόχρωμα σου για να ντύνομαι
να ζεσταθώ.
Κρυώνω.
Μέχρι το κάποτε
πού θα βρω δάκρυα
να κλάψω τις λέξεις σου,
μέχρι το κάποτε
αυτές σαν απώλειες
με πονάνε,
με πετροβολάνε.
Ας είναι.
Κάπως έτσι,
από δω ως το κάποτε,
ανθίζει ένα μπουμπούκι
του χειμώνες,
η συνοχή της μνήμης


Η φωτογραφία είναι από http://ligiaguerra.blogspot.com/