Κατάκοπος συνεχίζω τις σκέψεις μου στο άγνωστο απ'το παράθυρο κοιτώ τον όμορφο κόσμο που μόνο θλίψη έφερε στα τόσα χρόνια που υπάρχει. Έξω απ'το τζάμι που κοιτώ όλα γεμίσαν με πληγές οι μέρες , οι άνθρωποι,τα
συναισθήματα.... Ακίνητος κοιτώ την καταιγίδα που έρχεται ακούγεται η φωνή της, μυρίζω την οσμή της... πλησιάζει. Αυτοί που μείναν έξω ανήμποροι και αδέσποτοι το μένος της θα νιώσουν, άδικα όμως στο πέρασμά της όλα τα χαλά μα πάλι τ' άσχημα θα μείνουνε ορθά. Κατάκοπος τις λέξεις μου αρθρώνω μήπως προλάβω το κακό απ' το παράθυρο κοιτώ και κλαίω της καταιγίδας την οργή να βλέπω που πνίγει πάλι τους μικρούς εύκολους πολλούς θνητούς και τους "θεούς" ν' αφήνει αφέντες και σκληρούς... Αδυνατώ να βλέπω πάλι τα στραβά το δρόμο να ανοίγουν, θά'ρθουνε πάλι ξανά οι καταιγίδες θνητούς να πνίγουν! Carpe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου