Στην ανάσα του κρασιού
έσμιγες με την Ελλάδα.
Κάθε μεσάνυχτα την έβρισκες
στην μπλε κόρη των ματιών,
να παίρνει από το βαθύ,
από το μπλάβο του βυθού,
απ την ωραία κοιμωμένη
θάλασσα
κι ύστερα έπαιρνες
αγέρα απ την πνοή της,
ρουφώντας άπληστα
την ξενιτιά,
πίνοντας το κορμί της
σε μια ήβη αρχαιοελληνική,
τι κάλλος είχε
κάθε ρουφηξιά,
άπληστη η πατρίδα σου
σε γύρευε
να σε χωνέψει
στα πρησμένα της καπούλια.
Τι φέγγος,
κάθε πλιάτσικο,
στην ενδοχώρα
των σωμάτων της
αρμένιζες
και κάθε μάρμαρο
άστραφτε το νόστο σου,
κάθε λεηλάτημα
ποθούσε να εκραγεί....
Αυτή ήταν η πατρίδα σου,
μία σημαία που κούρνιαζε
στη θαλπωρή
των αναμνήσεων
και ορθωνόταν πάλι
για να πνιγεί
στην ηδονή γυναίκας
και εταίρας,
κάθε οργασμός σου
και μια γη,
κάθε σφυγμός σου
πάτριο χώμα.
Κι αν η Ελλάδα σου
στα πήρε όλα
μια μάνα κάθε αυγή
σε περιμένει,
ένας λυγμός
για μια παλάμη ήλιο
που συννέφιασε νωρίς,
μια αδερφή
που ψιθυρίζει ας όψεται
η φτώχεια
και η ψυχή,
ψυχή πλημμυρισμένη
από Ιστορία.............................
έσμιγες με την Ελλάδα.
Κάθε μεσάνυχτα την έβρισκες
στην μπλε κόρη των ματιών,
να παίρνει από το βαθύ,
από το μπλάβο του βυθού,
απ την ωραία κοιμωμένη
θάλασσα
κι ύστερα έπαιρνες
αγέρα απ την πνοή της,
ρουφώντας άπληστα
την ξενιτιά,
πίνοντας το κορμί της
σε μια ήβη αρχαιοελληνική,
τι κάλλος είχε
κάθε ρουφηξιά,
άπληστη η πατρίδα σου
σε γύρευε
να σε χωνέψει
στα πρησμένα της καπούλια.
Τι φέγγος,
κάθε πλιάτσικο,
στην ενδοχώρα
των σωμάτων της
αρμένιζες
και κάθε μάρμαρο
άστραφτε το νόστο σου,
κάθε λεηλάτημα
ποθούσε να εκραγεί....
Αυτή ήταν η πατρίδα σου,
μία σημαία που κούρνιαζε
στη θαλπωρή
των αναμνήσεων
και ορθωνόταν πάλι
για να πνιγεί
στην ηδονή γυναίκας
και εταίρας,
κάθε οργασμός σου
και μια γη,
κάθε σφυγμός σου
πάτριο χώμα.
Κι αν η Ελλάδα σου
στα πήρε όλα
μια μάνα κάθε αυγή
σε περιμένει,
ένας λυγμός
για μια παλάμη ήλιο
που συννέφιασε νωρίς,
μια αδερφή
που ψιθυρίζει ας όψεται
η φτώχεια
και η ψυχή,
ψυχή πλημμυρισμένη
από Ιστορία.............................
ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου