Λένε ότι στο μυαλό μας υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο, ένα όριο και ένα επικίνδυνο μονοπάτι. Αν το περάσεις, δύσκολα γυρίζεις πίσω. Εκεί μπορεί να αλλάξεις για πάντα. Μπορεί να γίνεις καλύτερος. Να παλέψεις με τους δαίμονές σου, να αποκτήσεις ποιότητα και ήθος και να μοσχοβολάς από όπου περνάς, αφού θα κάνεις τον κόσμο καλύτερο και πολλούς ανθρώπους γύρω σου χαρούμενους.
Μπορεί να γίνεις όμως χειρότερος, να έχεις θλιβερό ύφος και ψυχή σαν ένα άδειο και άχρηστο σακί. Τότε γίνεσαι αστείος, ίσως και αξιολύπητος. Το θέμα είναι το όριο, η νοητή αυτή γραμμή που θα σε αλλάξει και θα προκαλέσεις με τη σειρά σου αλλαγές στο κόσμο. Είπαμε, ή θα έχεις ήθος και θα παραμείνεις άνθρωπος ή θα έχεις ύφος.
Ο νους μας είναι ένα κουτί, ας μην το γεμίζουμε με στιγμές και ανθρώπους που μας προκάλεσαν θλίψη ή με όλες εκείνες τις φορές που νιώσαμε ότι μας προσβάλλουν. Το μόνο που θα πετύχουμε είναι να μην περισσέψει χώρος για τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε ή που πρόκειται να ζήσουμε κάπου παρακάτω.
Γυρίζοντας απόψε στο σπίτι η πόλη ήταν γεμάτη καπνό και ήμουν σίγουρη πως δεν είναι μόνο από τα τζάκια, αλλά από κάποια όνειρα που καίγονται. Στιγμή ευδαιμονίας. Το λίγο που είναι τα πάντα τελικά!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου