Δεν ξέρω αν από το θάνατο αγάπησες το σώμα μου
περισσότερο,
μα επάνω του τα σημάδια σου επιτάφια επιγραφή.
***
Μαυροφορούσα εποχή αυτή του πόθου.
Σιωπηλή διαβαίνει πορεία ανηφορική.
....................Μα όχι.............................
το τέλος δεν το φοβάται όποιος ράγισε
σε χιλιάδες κομμάτια σαν καθρέφτης.
***
Κι ο έρωτας ψεύτης
.............και η ομορφιά αυτοκαταστροφική.......
***
Μονάχα το λευκό ερωτεύομαι πάντα από την αρχή,
γιατί προηγείται των στίχων.
.................Μονάχα τη λάμψη των ματιών σου θυμάμαι..............
γιατί φωτίζει την απελπισία μου.
***
Ανεξόφλητο χρέος όσα μέσα μου σε ζητούν,
..............μα η συνείδηση κάλπικα τα ξοφλά..............
***
Έχουν τα βλέμματά μας
................τη γλυκόπικρη γεύση του εγκλήματος.............
***
Όποιος από τους δυο μας γλιτώσει τη μαχαιριά,
................θα καρφώσει στην καρδιά το σταυρό του................
***
Το νόημα της μοίρας μας είναι η απώλεια
.................η ομολογία της αδυναμίας μας η σωτηρία..................
***
Σ`αγάπησα από θεό πιο πάνω
................και σε έχασα................
***
Άραγε,θα σωθώ να σε ξαναγαπήσω;;
***
κωνσταντίνα ευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου