Ο Στέλιος Μοίρας γεννήθηκε το 1984 και μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Σπούδασε Κοινωνική Εργασία στο Ηράκλειο της Κρήτης. Από το 2009 εργάζεται ως Κοινωνικός Λειτουργός στο χώρο της Ψυχικής Υγείας, δουλεύοντας με παιδιά, εφήβους, ενήλικες και τις οικογένειες τους.
Στην εφηβεία ξεκίνησε να γράφει τα πρώτα του ποιήματα, τα οποία τον οδήγησαν κατά την περίοδο της φοιτητικής του ζωής, να πειραματιστεί και με τον πεζό λόγο, γράφοντας δειλά τα πρώτα του διηγήματα.
Το 2012 εκδόθηκε ηλεκτρονικά το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το Παγοποιείο» από τα 24grammata.gr και στη συνέχεια σε έντυπη μορφή από τις εκδόσεις Andy’s Publishers. Το 2013 εκδίδεται σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Rogamar», ενώ το 2014 εκδίδεται η δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Sombras X». Το 2015 εκδίδεται το δεύτερο μυθιστόρημα του με τίτλο «Μέσα από τα Μάτια της»,εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα.Τον Οκτώβριο του 2016 κυκλοφόρησε η νέα ποιητική συλλογή του συγγραφέα με τίτλο «Απλή Γεωγραφία»
Παράλληλα με τις συγγραφικές του δραστηριότητες, υπήρξε τακτικός αρθρογράφος στο κινηματογραφικό Blog pamecinema iraklio, ενώ από το 2013 μέχρι το 2015 συνεργάστηκε με τον ραδιοφωνικό σταθμό M–Word web Radio, παρουσιάζοντας εκπομπή για τον κινηματογράφο. Συνεργάζεται τακτικά ως αρθρογράφος κοινωνικών και πολιτικών κειμένων σε διάφορά sites.
Άλλη μια κύρια ασχολία του είναι και η μουσική, παίζοντας drums, συνεργαζόμενος σε δισκογραφία και συναυλίες με το ροκ σχήμα Διόνυσος, ενώ το 2009 σχημάτισε με φίλους του το metal συγκρότημα Gnu. Λατρεύει τη τζαζ, το ροκ… τα βινύλια, συνδυάζοντάς τα με την προσπάθειά του να «χτίσει» κόσμους και καταστάσεις.
ΒΙΒΛΙΑ
i ) ΤΟ ΠΑΓΟΠΟΙΕΙΟ
Εκδόσεις Andy’s Publishers, Αθήνα 2012
Πόσο βαθειά κοιτάζεις Μέσα;
Αντώνης-Ζωή, Χρήστος-Κλειώ, Χριστίνα και Γιώργος. Τρία ζευγάρια. Έξι διαφορετικοί άνθρωποι και ένα ξαφνικό γεγονός που θα αναστατώσει και θα βάλει σε νέα τροχιά την καθημερινότητα τους.
Ύστερα από την απόφαση ενός από τους ήρωες να συγκρουστεί με ένα κρατικό σύστημα, ψάχνοντας περισσότερο τη δική του λύτρωση, οι ζωές όλων θα αλλάξουν φέρνοντας τρομακτικές στιγμές και επιλογές του παρελθόντος ξανά στην επιφάνεια, αυτή τη φορά ακόμη πιο σκληρές, δίχως να αφήσουν σε κάποιους περιθώρια συγχώρεσης ή αλλαγής. Ο Αντώνης που παλεύει να φέρει τη χαμένη του ζωή πάλι κοντά του, ο Χρήστος και η αποκάλυψη μιας επικίνδυνης αλήθειας, η Ζωή που παλεύει να ξαναβρεί το εσωτερικό φως στο σκοτάδι της τυφλότητας της. Η Κλειώ και η μοναξιά του μητρικού ρόλου. Ο Γιώργος με τη Χριστίνα που ζητούν παραπάνω από όσα μπορεί να δώσει ο καθένας στον άλλον.
Συνηθισμένοι άνθρωποι σε ασυνήθιστες καταστάσεις μέσα σε μια γυμνή, σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα που ανακαλύπτουν τη δική τους σκληρότητα απέναντι στον κόσμο μα πιο πολύ ανακαλύπτοντας τη δική τους τραυματισμένη Αλήθεια.
Στέλιος Μοίρας-Το Παγοποιείο(book trailer)
Αποσπάσματα
i. ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΦΙΔΙ ΞΕΔΙΠΛΩΝΕΤΑΙ ΩΣ ΠΕΡΑ.
Στις παρόχθιες πλευρές του φυτρώνουν ξαφνικά σουλούπια και σχήματα. Ένα σμπαραλιασμένο τρακτέρ,ο τεράστιος τοίχος ενός αποτυχημένου θερινού κινηματογράφου. Διαφημιστικές ταμπέλες και πρόχειρα, σχεδόν κακόγουστα, εξοχικά σπίτια, ριγμένα σαν κύβοι πάνω σε αμφιθεατρικές εκτάσεις. Στην προσπάθεια του να συγκεντρωθεί μετράει τα επιμνημόσυνα φαναράκια που ξεπετάγονται χτισμένα σε κάθε στροφή. Δεκάδες, να λαμπυρίζουν μεταφυσικά,προστατευμένα σε μια πορτοκαλί θαμπάδα που χάνεται σε λίγο πίσω από κοκαλιάρικα κλαδιά και προστατευτικές μπάρες. Κλαίει ακόμη, κι αυτό γιατί κατάλαβε πως δε χρειάστηκε να αυτοπυροβοληθεί για να υπάρξει νεκρός επιτέλους. Το γεγονός ότι δεν είχε τελικά τη δύναμη να το κάνει σημαίνει… σημαίνει το απλό: πως όταν δεν έχεις δύναμη ούτε για να πληγώσεις είσαι τελειωμένος έτσι κι αλλιώς. Εξάλλου η αυτοσυντήρηση του ανθρώπου πηγάζει πάντα από την δυνατότητα επιβολής εαυτού πάνω σε άλλους.Νιώθει το ξεραμένο υγρό πάνω στο λαιμό του και τα τσίνορα του. Σκέφτεται την τοποθεσία που παράτησε το όπλο, σε ένα σκάμμα με πεταμένα λάστιχα και καμένους τενεκέδες. Σκέφτεται την τελευταία όμορφη νύχτα που έζησε. Την ατελείωτη, σεληνιακή παραλία με τους θερμόλακκους που έφτυναν καπνό. Τα ζεστά βότσαλα και τα απόκρημνα βράχια που στέκονταν από πάνω τους, χιμώντας σχεδόν σαν κάποια πέτρινη θεότητα, απότομα ως τα κορμιά τους. Ο Χρήστος με τη Κλειώ που κοίταγαν να κρατήσουν τη φωτιά αναμμένη μέχρι κάποιος να σερβίρει τα επόμενα ποτά. Ντόπιο κρασί και ο δανεικός ναργιλές από μια παρέα πιο πέρα. Τα θυμάται όλα αυτά και κλαίει προσπαθώντας να φέρει σα μια καινούργια εικόνα, κατασκευασμένη, τους δύο τους αγκαλιασμένους μπροστά από τους ατμούς και τον γαλαξιακό ουρανό. Μάταια.
❉❉❉❉
ii. […]Μια πολιτεία χτισμένη πάνω στους ανθρώπους, μέσα στα κρεβάτια τους, πολλαπλασιασμένη ανάμεσα σε δωμάτια και γραφεία. Μια αισχρή μήτρα νάνων και θηρίων που ντύνονται με κουστούμια και κουβαλούν χρυσούς αναπτήρες. Ευάρεστοι πολίτες μέσα στα εστιατόρια και τις δημόσιες υπηρεσίες, διαφημιστές και μάνατζερ καθισμένοι σε θαλάμους αναμονής και ασανσέρ μετρώντας ποσοστά. Τεράστια κτίρια και αντιπαροχές, πλατείες που διακοσμούνται με υπέργηρα έργα και μορφές μιας εποχής καμένης, βρώμικης.
Σχολές και μνημεία πολιτιστικά, αφημένα στην κιτς εξάντληση της ιστορίας τους και της ουσίας που υπηρετούσαν. Μια πολιτεία πέντε εκατομμυρίων, γιγαντωμένη συνεχόμενα για τρείς δεκαετίες, από τον πατέρα στον γιο και από τον γιο στον εγγονό. Βρώμικες διαδοχές για μια καθαρή οικογένεια. Μια καθαρή οικογένεια για μια σάπια ιδέα μεγαλείου και αρμονίας. Η πόλη που έφτιαξε μαζί με τον πατέρα του για τα παιδιά του, η πόλη που έχτισε μαζί με εκείνη την άλλοτε ελπιδοφόρα γενιά τους, αξύριστοι, γεμίζοντας γήπεδα, ΟΑΚΑ, Επίδαυρο και Ηρώδειο. Τώρα γλοιώδεις όλοι τους, στα ίδια μέρη με ακριβότερο εισιτήριο, οι ηθοποιοί με καλύτερα εγώ, όλοι μαζί μια τιμημένη γένια. Σφίγγει τα κάγκελα. Αυτή η γενιά είναι καρκίνος. Δημιούργησαν τα πάντα για να τα καταλύσουν, να αποδείξουν πως τους ανήκουν καταστρέφοντας τα ως το τέλος. Από πατέρα σε γιο και από γιο σε εγγονό λοιπόν.
Παρουσίαση Βιβλίου "Το Παγοποιείο" του Στέλιου Μοίρα στον Ιπποπόταμο @M-word web radio
Κριτική
«Αυτή η γενιά είναι καρκίνος. Δημιούργησαν τα πάντα για να τα καταλύσουν, να αποδείξουν πως τους ανήκουν καταστρέφοντας τα ως το τέλος. Από πατέρα σε γιο και από γιο σε εγγονό λοιπόν» γράφει σε κάποιο σημείο ο Μοίρας και σε τρεις γραμμές τα λέει όλα.
Ο Μοίρας στο εκπληκτικό του μυθιστόρημα «Το Παγοποιείο» εξαντλεί τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών αποκαλύπτοντας κάθε πτυχή τους και αναδεικνύοντας ιδανικά τα αδιέξοδα τους, στο σμίλευμα των οποίων συμμετείχαν εκούσια, και στο τέλος αφήνει την απαισιοδοξία να πλανάται.
Γιώργος Πρίμπας 24 grammata.gr
ii ) ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ
Εκδόσεις Andy’s Publishers, Αθήνα 2015
Η σκοτεινή πλευρά της αγάπης ξεκινά από τη σκοτεινή πλευρά της οικογένειας.
Όλα ξεκινούν από μια συνάντηση.
Αυτή που δεν έγινε ακόμη, αυτή που υπάρχει σαν απαρχή μέσα στο μυαλό. Η ιστορία τρέχει μέσα στον καθένα πριν ακόμη ξεκινήσει. Μας βρίσκει σχεδόν έτοιμους τη στιγμή που τα μάτια συναντιούνται. Και μετά ξεκινά προς το σκοτάδι της.
Κάπου στο Πέραμα, ένας νέος άνδρας, πρόωρα κουρασμένος και απόκοσμος θα συναντήσει την Έλσα. Ο Σταύρος προσπαθεί να φέρει τον εαυτό του στα μέτρα του κόσμου κι εκείνη προσπαθεί να καταστρέψει τον δικό της. Η συνάντηση αυτών των δύο μοναχικών πλασμάτων θα ξεκινήσει με την φαντασίωση, με τη λαχτάρα να οριστούν από τη συνύπαρξη τους, από την εξάρτηση που φέρνει η προσπάθεια να καταφέρουν να ανήκουν ή να ξεφύγουν από κάπου. Ο Σταύρος από μια χρόνια αναζήτηση ταυτότητας, η Έλσα από μια χρόνια παθολογία που κατακλύζει τις πράξεις της, το γάμο της, την καθημερινότητα.
Η ιστορία του Σταύρου και της Έλσας δεν διηγείται την πορεία μιας σχέσης. Κάθε άλλο. Ξεδιπλώνει την ιστορία μιας σχάσης που ξεκινά από την ορμή της επιθυμίας -ή της ψευδαίσθησής της- διατρέχοντας όλη την αποδόμηση του εαυτού για χάρη μιας μεγαλύτερης: να φτιάξουμε έναν δικό μας μικρόκοσμο ή να καταστρέψουμε των άλλων.
Αποσπάσματα
i) […]Ο αέρας χτυπάει το στήθος του σαν ανοιχτή παλάμη. Το μηχανάκι επιταχύνει προσπερνώντας όλα τα σημεία που πριν δυο μέρες κοίταγε αναποφάσιστος ακόμη δίπλα της να ξεγλιστρούν κάτω από τη νύχτα. Όταν παρκάρει έχει φτάσει εφτά, μια ώρα ζωντανή, με δεκάδες ανθρώπους να περπατούν στη παραλία της Βάρκιζας και έξω από μαγαζιά. Τα μπαλκόνια βουίζουν και αυτοκίνητα μπουκώνουν το δρόμο. Πηγαίνει να τη βρει, όταν ακόμη υπάρχει φως, μπροστά σε κόσμο, μέσα στην πόλη που ακόμη δεν κοιμάται και το αίμα της κυκλοφορεί. Δεν είναι πια μια σκαιά παρουσία φτιαγμένη μόνο για το βαθύ σκοτάδι αλλά έχει μάρτυρες γύρω του. Πάει να βρει εκείνη σαν… σαν να ναι το μόνο σωστό.
❉❉❉❉
ii) Υπάρχει ένα άδειο δωμάτιο και υπάρχει ένα άδειο σπίτι. Πάντα οι άνθρωποι κουβαλούν το φορτίο τους γεμίζοντας χώρους, αφήνοντας(αν κάποιος παρατηρεί καλά όπως ο Σταύρος) ένα είδος «κατακάθι». Κοιτάζοντας τον τοίχο, κάτι τέτοιο ίσως είναι το σκιώδες περίγραμμα της πλάτης του κρεβατιού, σαν να’ χει περαστεί το ξύλο με καπνό κεριού ή τα βαθουλώματα στη μοκέτα από την καρέκλα που δημιουργούν την αίσθηση πως αν δε βαλθεί κάτι άλλο θα μείνουν έτσι για πάντα. Τι κάνει όμως κάποιος με τον «αέρα» του σπιτιού; Κι όταν ο Σταύρος σκέφτεται αέρα εννοεί το άχρωμο και άοσμο περιβάλλον(μια ατμόσφαιρα περισσότερο) που είναι η παρουσία ενός ανθρώπου μέσα εκεί. Θα ήθελε αυτή τη στιγμή, πριν βγει έξω από το χώρο, να κάνει πως χουφτώνει λίγο από αυτήν την ατμόσφαιρα και ανοίγοντας την παλάμη να βρει σωματίδια ή τον απόηχο σκέψεων, κάτι που τέλος πάντων κατάφερε να αφήσει εκεί μέσα τόσα χρόνια.
❉❉❉❉
iii) Στ’ αλήθεια πότε ορίζεσαι; Να ‘ναι από τα γράμματα, ένας ένας μικροί λεπτεπίλεπτοι κούροι συγκρατώντας σε σειρά έναν ήχο που στα χείλη γίνεται μια προέλευση; Να ‘ναι η τροχιά που κόβει στον αέρα μια γυναικεία παλάμη γύρω από την κοιλιά όταν κάτι μέσα της πάλλεται; Γυρίζει η παλάμη κυκλικά δίνοντας το σχήμα του πλανήτη και να ‘σαι… εκεί μέσα ορίζεσαι άραγε; Ίσως και να ‘ναι κάτι πιο απτό τελικά που σε ορίζει ή να πω καλύτερα πως σε καθορίζει; Τι χρειάζεται καθένας μας για να υπάρχει, ε; Σε ρωτάω.
Στέλιος Μοίρας-ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ book trailer
Κριτικές
Ο Στέλιος «εξουθενώνει» τους χαρακτήρες του, δεν τους αφήνει να ανασάνουν. Κάθε γραμμή του κειμένου αποκαλύπτει λίγο ακόμα από το σκοτάδι στο οποίο βυθίζονται. Κάθε προσπάθεια τους να ξεφύγουν από αυτό, είναι μία ακόμα επιβεβαίωση της συναισθηματικής τους γύμνιας.
Όμως σε μια δεύτερη ανάγνωση, η προσπάθεια του συγγραφέα Μοίρα είναι σε απόλυτη σύμπνοια με τις ιδέες του Στέλιου. Η συστηματική αποδόμηση των ηρώων του είναι ένας λεπτομερής κατάλογος των ενοχλητικών στοιχείων στη ζωή του καθενός από εμάς. Το μικροβόλεμα του καταναλωτισμού, η ύπνωση της αφθονίας, η απάθεια της υπερσεξουαλικότητας, η αδιαφορία της αστικοποίησης παίρνουν σάρκα και οστά σε χαρακτήρες που μας θυμίζουν κάποιον κοντινό μας ή ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό. Απλώνοντας όλο αυτό το σκοτάδι μπροστά μας, ο συγγραφέας θέλει να φωτίσει τις οδούς διαφυγής. Θέλει να φέρει στο φως το μικρό σκοτεινό τέρας που τρέφουμε μέσα μας. Δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις, αλλά πρόσφορο έδαφος στον αναγνώστη για να φτιάξει τις δικές του λύσεις.
Σταύρος Κρητικός – Υπεύθυνος Εκδόσεων Andy’s Publishers
❉❉❉❉
Η γραφή έχει ρυθμό -έναν δικό του που του μένει πιστός ως το τέλος-, έχει μελωδία, ήχους των Louis Armstrong, Bruce Springsteen, Koop… Έχει μοναδικό στυλ που θα το ζήλευαν μεγάλοι, αναγνωρισμένοι και ευπώλητοι συγγραφείς -όχι απαραίτητα και τα τρία μαζί και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά- το οποίο δε, είναι αρκετά ιδιαίτερο ώστε να είναι αμίμητο. Με αυτήν την σκέψη κρυφογελάω για χάρη του Στέλιου Μοίρα που υπογράφει το μυθιστόρημα.
Ο Μοίρας έχει έναν τέλειο τρόπο να περιγράψει απλά καθημερινά πράγματα για απλούς ανθρώπους με απίστευτη γοητεία, όμορφες μεταφορές, παρομοιώσεις, ήχους, μυρωδιές και χρώματα που χαίρεσαι τόσο την περιήγηση, ώστε να μη θέλεις να σου τελειώσει η ομορφιά της. Στο πρώτο μέρος, το αναγνωριστικό, όπου συστηνόμαστε με τον βασικό ήρωα της ιστορίας, για αρκετές σελίδες τον «βλέπουμε» να ξυπνάει, να ντύνεται, να φεύγει από το σπίτι για τη δουλειά, να φτάνει στη δουλειά, να εργάζεται, να σχολάει… κ.ο.κ., τα απλούστερα πράγματα δηλαδή και τα πιο αναμενόμενα, χωρίς κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον δράσης ή πλοκής, άνευ κοσμοϊστορικής αξίας ή αγωνίας. Κι όμως αυτή η απλή ρουτίνα έχει μεταφερθεί στην χάρτινή της υπόσταση τόσο μαγικά, τόσο λογοτεχνικά δοσμένη που η γλώσσα και η πένα χαιρετιούνται με το κάλλος της συγγραφής.
Οι ήρωες του Στέλιου Μοίρα προτιμούν να μιλούν με πράξεις, με αγγίγματα, με τα μάτια, παρά με τις λέξεις. Ολιγόλογοι και λακωνικοί συμπορεύονται εξαντλώντας το οξυγόνο τους λιγότερο στην ομιλία και περισσότερο οπουδήποτε αλλού, προς τέρψη του αναγνώστη φυσικά, ο οποίος απολαμβάνει περισσότερο την αισθαντική αφήγηση παρά τυπικοαναμενόμενους διαλόγους ανάμεσα στα πρόσωπα.
Τζένυ Κουκίδου – koukidaki.gr
iii ) Απλή Γεωγραφία
Εκδόσεις Andy’s Publishers, Αθήνα 2016
Η Απλή Γεωγραφία αποτελεί μια συγκεντρωτική έκδοση όλων των ποιημάτων του συγγραφέα, τα οποία έχουν γραφτεί από το 2012 μέχρι το 2016.
Αποτελείται από τρία μέρη εκ των οποίων τα δύο εμπεριέχουν τις δύο προηγούμενες ποιητικές συλλογές του Στέλιου Μοίρα, Rogamar και Sombras X που κυκλοφόρησαν σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων από τον ίδιο τον συγγραφέα, ενώ το τρίτο μέρος, που δίνει και το όνομά του στη συλλογή, αποτελείται από ολοκαίνουρια ποιήματα.
Ποιήματα
XVΗ τυχαία βροχή
Δε μας έτυχε
Μας έμειναν τα σπίτια
Ο δρόμος. Το πλαίσιο.
Τα δωμάτια
Οτιδήποτε εγκεκριμένο
Από αυτόν τον κόσμο
Τον τόσο άτυχα αψεγάδιαστο
Που και που λίγο νερό ξυπνάει την σάρκα
Τα μαλλιά το αγαπάνε
Τα κάνει να φαίνονται νεανικά
Σαν ύλη σπηλαίου.
Με το που πέφτει
Η ζέστη ξυπνά και παίρνει άρωμα
Κάτι σα μέταλλο και ιώδιο
Μαζί με τα δικά μας
τα μπετά που ελάχιστα μοιάζουν ξαφνικά
Με σκοτεινό ποτάμι
Δε μας έτυχε λοιπόν
Μα θα τα πούμε σπίτι
Παρέα με ημερολόγια και χάρτες
Μετρώντας τα υπολείμματα
Στα τζάμια και στις γλάστρες
❉❉❉❉
XXIΜια Άδεια κρεβατοκάμαρα
Άδεια από ήχους
Κι ας κατοικεί όλη η Πολιτεία
Εκεί μέσα
Πάνω στα όμορφα στοιχεία που διαλέγουμε
Στις πτυχώσεις που μένουν σαν ίχνη
Στα βαθουλώματα
Που υπονοούν το σώμα
Εκεί λοιπόν φέρνουμε τα πάντα
Η σκόνη φτιάχνεται από ανθρώπους
Αιωρεί το χρόνο, την τσέπη που χώσαμε τα χέρια
Τις τούφες που διανύσαμε με δάχτυλα
Πριν πούμε καλημέρα
Αιωρεί τους καπνούς και τα βάθη
Την ασυμμετρία των δρόμων που
Φτιάχνουμε τη κοινή ζωή
Και το ασύμμετρο που έχουν τα μέλη μας
Μπλεγμένα σαν χονδρά σχοινιά
Γδυτά, με γρέζι και τριβή
Στιγμιαίο σμίξιμο που δεν αντέχει φλας
Αλλά το κρατά το στρώμα μας για πάντα
Στο ακατάστατο υπέδαφος του
Έχει διαφορά λοιπόν τούτος ο χώρος
Είναι σαν το σπίτι μες το σπίτι
Λίγα τετραγωνικά για τις πιο πολύτιμες ανήσυχες ώρες
Του θολού θανάτου σαν κοιμάσαι
Του υγρού μαντείου σαν κοιτάς τα αντικριστά σου μάτια
Φαντάζομαι εκεί μέσα πάντα
Η παλαίωση φαίνεται πιο γρήγορα
Σαν αποχωρεί η ύπαρξη, ο χρόνος
Φυσικές κορνίζες, γραφήματα σπηλαίου
Που βρίσκουν νοικάρηδες ή διακοσμητές
Η κρεβατοκάμαρα δεν χρειάζεται στ’αλήθεια
Έπιπλα πολλά
Ο διάκοσμος αφορά μονάχα
Τις ημερήσιες χρωματικές εναλλαγές
Υπόλευκες δέσμες προς το μεσημέρι
Μελάνι πένας προς το βράδυ
Α! και υπάρχει πάντα άρωμα
Όχι σαν του υπόλοιπου σπιτιού
Ακαθόριστο για τους υποδοχείς μας με την πρώτη
Κάτι σαν απόσταξη που κάνουν τα σεντόνια
Με τα χρόνια
Και οι υδρατμοί των ημερών
Το αφήνουν στην ατμόσφαιρα να κολυμπά
Σαν αόρατα δέρματα που αλλάζουμε
Και σπάνε σε χωμάτινα μόρια
Γυμνά στο μάτι
Στέκομαι στο κούφωμα της πόρτας
Την κοιτώ
Ένας
Δύο
Τρεις
Τέσσερις
Τετράγωνη ελευθερία
Και άλλο ένα μικρό τετράγωνο
Σαν γραμματόσημο εκεί
Που το γλύφει η κουρτίνα
Την κοιτώ σαν άχρονο ενθύμιο
Θα την ήθελα σε μακέτα
Μια φορά να με κοιτάξω σε άλλη κλίμακα
Πως είναι εκεί μέσα
Και αλήθεια
Ξέρω
Θα ναι σαν να κοιτάω τη ζωή
Όπως είναι
Γιατί εκεί τα πρόσωπα τα σώματα αλλάζουν
Είναι ιδανικά και πρόωρα
Κουρασμένα και άηχα
Είναι μόνο αυτό που είναι
Κριτική
Θα το πω απερίφραστα και ανεπιφύλακτα. Ο Στέλιος Μοίρας με τα πρώτα κιόλας βιβλία, που εξέδωσε και διάβασα, καθιερώθηκε στη συνείδηση μου ως εξαίσιος ποιητής και εξαιρετικός πεζογράφος. Σπανίως συναντώ στη λογοτεχνία μας τέτοιον ισόβαρη, ισορροπημένο και αρμονικό συνδυασμό. Το ένα είδος, και εννοώ την ποίηση, να αρδεύει το τόσο διαφορετικό άλλο, την πεζογραφία και να γονιμοποιεί το έδαφος της χωρίς να μπασταρδεύει τον καρπό, όπως τόσο συχνά συμβαίνει με την καταστροφική για την πεζογραφία «ποιητικότητα».
[…] Οι μεγάλες συνθέσεις του Μοίρα εκλύουν τέτοια ποιητική δύναμη ως σύνολο, που, προσωπικά τέτοια αισθητικά ή νοηματικά χάσματα δεν εντόπισα ή ίσως παρέβλεψα.
Θεόδωρος Π. Ζαφειρίου – Ποιητής
Η σελίδα του στο Facebook :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου