Λέξεις ανέγγιχτες στο βάθος του μυαλού αδημονούν το δάκρυ της ψυχής το καθαρό νερό της μνημοσύνης να πιουν να ξεδιψάσουν. Σκέψεις ναυαγοί στο πολύ του κόσμου το κουράγιο την τόλμη ζητούν απ’ το σκοτάδι να σωθούν. Κι ο χρόνος ψιθύρισα βραχύς. Όνειρο κι ελπίδα σιωπηλή μου ποίηση ας μη χαθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου