Κρέμασα τους δισταγμούς μου δίπλα στην πόρτα
κι έφυγα. Δεν γύρισα πίσω μου να κοιτάξω!
Κλείδωσα τα σφάλματά μου στις φυλακές του χθες
κι έκρυψα το κλειδί στα όνειρά μου.
Σε μια βαλίτσα έβαλα τσαλακωμένες αναμνήσεις
και τις θύμησες τι πιο καλές τύλιξα σε μετάξι.
Γέμισα τις τσέπες μου με ιδέες, σχέδια και αξίες
και πέταξα στο τζάκι αγάπες και υποσχέσεις.
Σφάλισα και αμπάρωσα καλά το παρελθόν μου
με ασημένιες κλειδαριές κι αστραφτερά λουκέτα.
Από τον κήπο έκοψα της λησμονιάς τα άνθη
και έσβησα από μέσα μου τα ίχνη των ανθρώπων.
Στην τράπεζα του χρόνου στάθηκα, πίστωση να ζητήσω
βάζοντας υποθήκη ό,τι έμεινε απ’ τη ζωή μου.
Στις γειτονιές που ορφάνεψαν τα όνειρα μου δεν γυρνώ.
Τάϊσα την αγάπη μ’ ένα κόκκαλο εμπιστοσύνης
κι άφησα την ψυχή μου να ερωτοτροπεί μονάχα με το σήμερα.
Γιούλη Μποϊντά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου