ΓΙΟΥΛΗ ΜΠΟΪΝΤΑ "Το πατρικό μου σπίτι "

Στην πόλη που μεγάλωσα το πατρικό μου σπίτι στέκει πάντα εκεί, αγέρωχο, περήφανο, θλιμμένο...
Μαραζωμένα τ’ άνθη και τα λουλούδια της αυλής αργοπεθαίνουν
και οι πολυποίκιλες τριανταφυλλιές, άλλοτε ολανθισμένες,
στέκουν βαριεστημένα, σαν λόγχες που έβγαλαν αγκάθια
αναζητώντας μάταια εκείνον που τους έδινε ζωή απ’ τη ζωή του!

Στο πατρικό μου σπίτι κυράδες και οικοδέσποινες πια οι μνήμες
και οι αναμνήσεις φορούν τα γιορτινά τους να με καλωσορίσουν.
Κάθε φορά που έρχομαι με υποδέχονται γεμάτες διεκδικήσεις,
διαμαρτύρονται για όσα έγιναν, για όσους έφυγαν, χωρίς χαρές
ή χάρες και άφησαν πίσω τους όλα αυτά που ο αδηφάγος και πανδαμάτωρ χρόνος αλύπητα υπονομεύει...

Αναζητώ τα χρόνια εκείνα που είχαν χρώματα τα όνειρα,
και που τα αστέρια έμοιαζαν διαμάντια λαμπερά στον ουρανό.
Στήνω αυτί ν’ ακούσω τα μυστικά της νιότης, τις υποσχέσεις
που έπαιζαν κρυφτό στα δέντρα και στις φυλλωσιές.
Μα ακόμη και η νύχτα έπαψε να είναι σύμμαχος και
αυτά που περιμέναμε, που ελπίσαμε, δεν ήρθαν!

(Γιούλη Μποϊντά - Ioύλιος 2020)

Φωτογραφία από το Pinterest