ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 Εσύ και εγώ χείλη όλο φλόγα...

Εσύ και εγώ χείλη όλο φλόγα,
ανάσα καταιγίδα, βλέμμα αστραπή,
ναυαγοί χωρίς ελπίδα.
Θέλω να χάνομαι στο άγγιγμά σου,
να τρίβω τα χέρια μου μέσα στα μαλλιά σου.

Στόμα, ψυχή, φιλί όλο φωτιά,
σώμα που εκρήγνυται, μια αγκαλιά.

Πουλιά στον ουρανό, χέρια φτερά,
ταξίδια σε ατέλειωτο χορό.
Ρίγη και προσμονή, χέρια ψυχή, μια ζωή.
Είναι γλυκό αυτό το κρασί,
σε ζαλίζει, σε φέρνει σε άλλη γη.

Άκου την θάλασσα πως γλυκοκελαϊδάει,
χτύποι της καρδιάς, ρυθμός που εξιτάρει.
Είναι ένα κρεσέντο, μια υπεροχή,
είναι η ανάγκη, είναι το ναδίρ.
Χάνεσαι, πέφτεις σε Καιάδα, αμφιβολίες και επιμονή.
Κάθε πράγμα, κάθε χτύπος, κάθε λέξη, κάθε ήχος, να είσαι εσύ.
"Μου λείπεις. Σε θέλω πολύ."

Τα ερωτηματικά να γίνονται θαυμαστικά
και το ναδίρ, να γίνεται κορυφή, μετά από ένα χαμόγελο,
ένα βλέμμα όλο λόγια,
ένα χάδι, ένα φιλί.
Τι φουρτούνα που είναι ο έρωτας??!!
Τι πρόκληση πραγματική!
Λίγο ήρωας, λίγο τρελός, λίγο μεθυσμένος αλλά σίγουρα καθόλου λογικός.
Ο νους πουλί που με τα παιχνίδια του αγέρα έχει ξενιτευτεί.

Στόμα, ψυχή, φιλί όλο φωτιά,
σώμα που εκρήγνυται, μια αγκαλιά.

22-3-2019

Φωτογραφία: κωστας κωνσταντινιδης

Μέσα στις γνωστές μας τις γειτονιές...

Μέσα στις γνωστές μας τις γειτονιές,
μυρίζοντας του κόσμου τις ομορφιές,
άσπρες, μωβ βοκαμβίλιες,
γιασεμιά και άγιο μύρο,
έψαχνα να σε ανταμώσω,
δύο φιλιά του ανέμου να σου δώσω.

Σκαλί, σκαλί στην Άνω Πόλη στο κρυφό το αραξοβόλι,
δύο μάτια, δύο χείλη, ένα στόμα να το πιείς στο ποτήρι.
Χέρι, χέρι, δυό φιγούρες, να ανθίστανται στο λάθος και να αγαπιούνται με πάθος.

Σου έλεγα τα μυστικά μου, σαν τριαντάφυλλο η καρδιά μου,
της κολάσεως το στόμα,
δύο χέρια σαν λιμάνια, μια ματιά με πάει στα ουράνια.
Πάνω στο στήθος σου κοιμόμουν, ένας ιππότης η μορφή σου, ένα φως η ύπαρξή μου στο σταυροδρόμι της ζωής σου.

Ξεροστάλιαζες να με περιμένεις, τον ουρανό να αγναντεύεις,
όσο μακριά και να βρισκόμουν η σκέψη μου στην σκέψη σου βρισκόταν.
Μόνο η ζήλια σου με τυραννούσε, με χτυπούσε σαν μαστίγιο και τα λόγια σου μαρτύριο.

Ήθελες να με μειώνεις, μην σου φύγω και κρυώνεις.
Η αγάπη όμως δεν είναι τυραννία, είναι πεδιάδες με λουλούδια, είναι μια ολόκληρη θρησκεία.
Είναι μάτια μες την φλόγα αλλά είναι και αλήθεια,
ψυχές που συνταράζονται σαν ένα και αγαπιούνται απεγνωσμένα.

6-7-2016

Φωτογραφία: Kostas Orologas

Μυρίζω το χώμα...

Μυρίζω το χώμα, περιμένει πεινασμένα την βροχή.
Τα σύννεφα έχουν αρχίσει και κάνουν παρέες,
περιμένουν τον κεραυνό και την αστραπή.
Αισθάνομαι μια ανυπομονησία, όλα γύρω μου σε μια εκκωφαντική αναμονή.

Τα λουλούδια σε μια σειρά περιμένουν τις σταγόνες να τους δείξουν το χορό,
ένα χορό φρεσκάδας και αναγέννησης μεμιάς.
Μετά από το πέρασμα ενός Ήλιου αρχηγού, της φωτιάς Βασιλιά,
ζητούν απεγνωσμένα το νερό, να ξεδιψάσουν και να γιατρευτούν, από τα καυτά του τα φιλιά.

Όλα τα πλάσματα σε μια ένταση κρυφή, μια σιωπή αμαρτωλή,
που κάτι κρύβει, κάτι ετοιμάζει και όπου να ναι θα ξεσπάσει.
Όλοι οι πόροι σε πλήρη διαστολή και εγώ να περιμένω με μεγάλη προσμονή.
Αισθάνομαι τη φύση σε ένα πυρετικό ταγκό, του πάθους και της έντασης, το υπόγειο δυναμικό.

Ανοίγω τα χέρια, μυρίζω δυνατά, γεμίζω τα πνευμόνια μου,παίρνω δύναμη και ομορφιά.
Ψάχνω κάπου για να προστατευτώ, να βγω μετά την βροχή έξω, τις μυρωδιές να ρουφήξω, να ονειρευτώ.
Να χαρώ την αξία της βροχής, της εξαγνιστικής της υπεροχής.
5-7-2016

Φωτογραφία: Ζαραλής Χρήστος

 Παίζω με του ανέμου την σκέψη...

Παίζω με του ανέμου την σκέψη, σε παιχνίδι της φωτιάς.
Φλόγες της ανάγκης της ύπαρξής σου, που φτάνουν μέχρι το τέλος του ουρανού της μοναξιάς.
Ηλίανθοι σε πεδιάδες της αγάπης, κίτρινοι θησαυροί, αποκτήματα μιας καρδιάς.

Μια ζεστασιά να με περικλείει, να με παρασέρνει, να με διεγείρει, να με γαληνεύει.
Να με φτάνει στα ουράνια, να με βάζει στα ηλιοτρόπια, να παίρνω χρώμα από την γη, κόκκινο του πάθους από ένα φιλί, που φτάνει σαν φωτιά στον ουρανό, να γίνει κάτι απόκοσμο, κάτι θεϊκό.

Αιώνια σου αποτίω τιμή, αφοσίωση, Αγάπη πραγματική.
Να κοιτώ μέσα στα μάτια σου, να χάνομαι μέσα στα χάδια σου.
Να κρέμομαι από τα χείλη σου, να ποθώ τα μάτια σου, τα λατρευτά τα βράδια σου.
Να χάνομαι στο στέρνο σου, να με κοιμίζουν της καρδιάς σου οι παλμοί και να είμαι ο υποκινητής στις φλέβες σου πριν η ουσία μας εκραγεί.

Εσύ να μου δίνεις δύναμη, να γίνεσαι η φλόγα μου,
η ανατρεπτική η ώρα μου.
Να είσαι ο φάρος μου, ο σταθερός ο βράχος μου.
Να με ζαλίζεις ευχάριστα, να με πετάς στα ουράνια.
Δυό χέρια της ζωής, δυό μάτια της ψυχής, δύο χείλη της πνοής, μια ύπαρξη αγάπης εκρηκτικής.24-7-2016

Φωτογραφία: James Binder

 Σμαραγδένια η γη...

Σμαραγδένια η γη, εκεί που πάτησες για να έρθεις να με βρεις.
Σηκώνω τα χέρια στον συννεφένιο ουρανό, μήπως τα δύο σου ματιά καταφέρω για να δω.
Το βλέμμα μου χάνεται, στο γκρι, το γαλάζιο, το πορτοκαλί, στο πύρινο σου το φιλί.

Κυλιέμαι στο χώμα, το μυρίζω, αφουγκράζομαι τις δονήσεις του, το ορίζω.
Σαν τα δύο σου χέρια, τα γήινα και αληθινά,
αυτά που ήταν σαν προέκταση ψυχής, τα θαυματουργά.
Παραπέρα τα στάχυα που μου τα έπλεκες στα μαλλιά,
μαζί με τα αιθέρια σου δάχτυλα και με έπαιρνες αγκαλιά.

Ακούω τα πλάσματα να μου κάνουν παρέα και αυτά,
να με στηρίζουν που εσύ τόσο μου λείπεις, αφού είσαι μακριά.
Χάνομαι στον ορίζοντα και σου τραγουδώ γλυκά,
όχι με λέξεις και γραπτά, αλλά με λόγια της ψυχής, αληθινά.

Βάλε με μέσα στα μπράτσα σου, δώσε μου ζωή από τα φιλιά σου,
μυρωδιά από το γήινο του κορμιού σου,
την αρρενωπότητα του προσώπου σου και την παιδικότητα του χαμογελού σου.
Δώσε μου φως από το βλέμμα σου, ουρανό ολάκερο από το στέρνο σου, εκεί που ξαποσταίνω και ονειρεύομαι,
που φαντάζομαι και γεύομαι.

3-7-2016