απέραντη κι ολοζώντανη
με ταξιδεύει εντός μου.
Αυτή μού απαθανατίζει τη ζωή
καθώς της καθρεφτίζει
την κάθε μιά στιγμή.
Εδώ στο αραξοβόλι της
μιά προσδοκία αγέραστη
αράζει ακόμα
στη σιωπή αγέλαστη.
Πίνει νερό γλυφό
να θρέψει τον καημό της
και γέρνει να ονειρευτεί
κάτω απ' τ' αλμυρίκια.
Αν το γλυκό νερό των γλυκασμών
που χρόνια επιθυμεί
είναι μία ψευδαίσθηση
γιατί ν' αποδημήσει.
Αν η πηγή που έχει ονειρευτεί
είναι νεκρή
κι αντανακλά την αποσύνθεση
κάθε κρυφού της πόθου
προς τι
μιά ακόμα άσκοπη φυγή
χωρίς να ξεδιψάσει.
Κρίμα
που πρίμο αγέρι κι ούριο
πνέει ξανά για χάρη της.
Χριστίνα Υπερμάχου
Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο από https://mapio.net/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου