ΚΙΟΥΛΑΧΟΓΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ "Ατιτλο"

Τα πάντα ρει, είπες
κι έφυγες.
Αφήνοντας πίσω σου
ατάκτως ερριμμένους
όλους τους πύργους μου.

Στην εποχή της μελαγχολίας τώρα
έωλοι έρωτες
αίολα κρέμονται.
Και στο όλον μου η απουσία σου οικτρή.
Ολέθρια μοιάζει.

Βήμα το βήμα μακραίνουν οι αποστάσεις
κι εγώ μαθαίνω την καινούρια μου περπατησιά.
Σηκώνω συρματοπλέγματα
και τα πνίγω στην σκουριά της οξείδωσης των δακρύων
νοσογόνα να γίνουν και επισφαλή
σε τυχόν αχρείες διαθέσεις αδυναμίας
που λαχταρούν την επιστροφή σου και άλλα τέτοια άθλια καμώματα.

Την λήθη σου τώρα κάνω λαδάκονο της αντοχής μου
στιλβώνοντας τις δυνάμεις μου προσεκτικά
καθώς ανύποπτα, (πώς αλλιώς άραγε),
επικρατείς ακόμη ακέραιος στις αισθήσεις μου.
Στην τριβή της συνήθειας όμως θα σε σβήσω.

Άοπλη ήρθα κάποτε, βλέπεις.
Ευπειθής.

Μα τώρα εξονυχίζω τα λάθη μου
και τα στήνω στον τοίχο
Τα ανακρίνω στυγνά.
Αξιολύπητα εκείνα, μπήγουν τα κλάματα
Ένα ένα με την σειρά.
Παρακαλώντας
Ικετεύοντας τον οίκτο μου.
Δεν τα λυπάμαι όμως.
Θα τα εξευτελίσω μέχρι τέλους.
Να το θυμούνται καλά!

Τα όμορφα παραμύθια
όμορφα καίγονται.
Και δεν υπάρχει πιο σκληρό αντίδωρο για σένα
πέρα από την λησμονιά.
Θα στο χαρίσω απλόχερα
καθώς θα καίω απέναντι σου όλες τις γέφυρες.

Σε λίγο καιρό δεν θα θυμάμαι τίποτα.
Και πάνω στα ερείπια θα φυτρώσουν δέντρα.
Πέρασες; Πέρασα;
Κανείς δεν θα ξέρει να πει…

Μόνο καμιά φορά
ίσως
ένας ήχος
μια μυρωδιά
το βλέμμα κάποιου άγνωστου στον δρόμο
να ξεσηκώσουν απρόσμενα μια κάποια ζεστή σου ανάμνηση.
Από εκείνες που για λίγο
σαν έμβολο καρφώνουν την σκέψη.
Διάττοντες αστέρες
κατάφωτοι
που ολότελα καίγονται εντέλει στου σύμπαντος τα βάραθρα.

Πέσε τώρα για ύπνο
Στα σκοτάδια
Όλοι
Τυφλοί είμαστε άλλωστε.

Κιουλάχογλου Γεωργία