1974 Ιούλιος, Κυριακή βράδυ, επέστρεφα με το λεωφορείο της γραμμής Αθήνας – Ναυπλίου στο στρατόπεδο που υπηρετούσα τη θητεία μου. Μουσική ακούγονταν από το ραδιόφωνο του λεωφορείου, πλησίαζε η ώρα των ειδήσεων.
«Σήμερον η ΕΟΚΑ Β΄ επενέβη και κήρυξε στρατιωτικό νόμο στη Μεγαλόνησο Κύπρο, αναμένεται και η κήρυξις της ενώσεως με τη μητέρα Ελλάδα» .
Τι είχε συμβεί; Η ΕΛΔΥΚ, Ελληνική Δύναμη Κύπρου, κάτω απ’ τις οδηγίες του Σαμψών, παλιού συνεργάτη του Μακαρίου, πολιόρκησε με τα τανκς το Προεδρικό Μέγαρο του Εθνάρχη Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και το παρέδωσε στις φλόγες. Διαδόθηκε πως ο Μακάριος βρήκε το θάνατο.
Ήταν επανάληψη, η τελειωτική μάλλον, μιας από τις τόσες απόπειρες εναντίον του. Όμως πάλι ο Θεός έβαλε το χέρι του και σώθηκε. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, μεταδόθηκε ραδιοφωνικό μήνυμά του. «Κυπριακέ λαέ, η φωνή που ακούεις, σου είναι γνώριμη. Είμαι ο Μακάριος. Ζω και θα αγωνιστώ μ’ όλες τις δυνάμεις μου εναντίον αυτών που στήριξαν και όπλισαν το χέρι των σημερινών δολοφόνων του έθνους. Είναι η Χούντα ».
Βρίσκοντας αυτό το γεγονός ως αφορμή η Τουρκία μέσα σε μια βδομάδα, πραγματοποίησε την εισβολή.
Ο Μακάριος (ρασοφόρο κομμουνιστή, λόγω των σχέσεων του με τη Ρωσία, τον αποκαλούσαν οι χουντικοί) επέστρεψε, αλλά το 1977 αναχώρησε οριστικά. Με ανείπωτη οδύνη ο Ελληνισμός ολόκληρος, δέχτηκε το βαρύ χτύπημα της απώλειάς του. Αυτό που δεν κατόρθωσαν, οι δολοφονικές σφαίρες των ξενοκίνητων ανθελλήνων, που μια κατέρριπταν το ελικόπτερό του και την άλλη ισοπέδωναν το Προεδρικό Μέγαρο, το κατόρθωσε η νομοτέλεια της ζωής.
Κι ο Μακάριος, αναχώρησε. Έφυγε πολεμώντας, για τον υψηλόφρονα αγώνα, τον πλέον όμορφο, τη ανεξαρτησία και ελευθερία της πατρίδος. Προδόθηκε απ’ την ίδια την καρδιά του, που δεν άντεξε. Δεν άντεξε την πίκρα, δεν άντεξε τον ξεριζωμό του λαού του, κάτω απ’ την μπότα του φανατισμένου επιδρομέα Αττίλα. Έφυγε πικραμένος χωρίς να δει λεύτερη τη γη του, έφυγε πικραμένος βλέποντας τους μεγάλους της γης να ανέχονται την κακοποίηση της πατρίδας του.
Πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια απ’ τη ζοφερή εκείνη μέρα που ο Αττίλας με όπλα νατοϊκά και προσωπείο τουρκικό, καταπατούσε την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Κύπρου.
Είκοσι χρόνια ζούμε τη συνέχεια του δράματος της εισβολής, του ξεριζωμού, των αγνοουμένων. Η διεθνής κοινότητα καταδίκασε την τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου, αλλά καμιά άλλη ενέργεια δεν έκανε.
Είκοσι χρόνια βλέπουμε πως οι δυνατοί και μεγάλοι σύμμαχοί μας, αγνοούν επιδεικτικότατα το δράμα ενός ολόκληρου λαού.
Είκοσι χρόνια είμαστε μάρτυρες της διχοτόμησης, με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ. Και οι Τούρκοι, τα χαϊδεμένα παιδιά των Αμερικάνων, παίζουν το ρόλο του ``χωροφύλακα`` στα Βαλκάνια (βλέπε αποστολή στη Βοσνία).
Θυμόσαστε ασφαλώς πριν από δυο χρόνια πως τα Μ.Μ.Ε. έφεραν τον πόλεμο του Κόλπου στα σπίτια μας. Συγκρίνετε τις δυο περιπτώσεις και δείτε το άδικο.
Θυμόσαστε οι μεγαλύτεροι, μάθετε οι μικρότεροι, πόσες και πόσες φορές οι Άγγλοι κατακτητές κορόιδεψαν τους Κυπρίους για την ανεξαρτησία τους.
Μην ξεχνάτε τη δοκιμασία της Κύπρου. Με μελέτη της ιστορίας παρατηρούμε πως η ιστορία του Ελληνικού αυτού νησιού γράφτηκε από το αίμα των ηρώων της.
Αυτό το άστοχο γεγονός της στρατιωτικής και πολιτικής επέμβασης της Χούντας, έδωσε την ευκαιρία στους Τούρκους να αποβιβάσουν ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις και να καταλάβουν πλέον το 40% αυτής.
Συγχρόνως οι Τούρκοι προέβησαν σε καταστροφές και ωμότητες σε βάρος του Ελληνικού στοιχείου.
Εισβολή, ξεριζωμός. Ένα ολοκαύτωμα, ένα πραγματικό ξερίζωμα του ανθρώπου από το φυσικό περιβάλλον. Περιβάλλον που το αποτελούν η ίδια η φύση, οι άνθρωποι, τα μνημεία, οι εκκλησίες, οι αξίες, τα ήθη και έθιμα, οι παραδόσεις του νησιού.
Ολόκληρο το σύστημα αξιών και εθίμων που λειτουργούσε οργανωμένα, γκρεμίζεται. Χώροι λατρείας ιεροί για χιλιάδες χρόνια, βεβηλώνονται, λεηλατούνται, καταστρέφονται με σύστημα.
Οι εκκλησίες απογυμνώθηκαν από τα ιερά σκεύη, τις εικόνες, τα εικονοστάσια. Οι τοιχογραφίες, άλλες καταστράφηκαν κι άλλες πουλήθηκαν στα ξένα. Τα λαϊκά χειροτεχνήματα αρπάχτηκαν. Ζημιές ανυπολόγιστες, ανεπανόρθωτες.
«Αυτά τα εκκλησάκια:
το πείσμα του λαού,
έξω στην ύπαιθρο
το πείσμα που βάσταξε αιώνες» .
Γ. Σεφέρης
Οι άνθρωποι κάθε ηλικίας πλήρωσαν το τίμημα της εισβολής των Τούρκων.
-Τα τρυφερά παιδικά μάτια είδαν τη φρίκη του πολέμου, της ορφάνιας και ζουν ακόμη την προσφυγιά.
-Η νεολαία κυριολεκτικά σφαγιάστηκε ψυχικά και σωματικά από τις ορδές του Αττίλα.
-Οι μεσήλικες κάτω απ’ τα οικογενειακά βάρη με παιδιά να σπουδάζουν και να χρειάζονται φροντίδα, βρέθηκαν στην ανεργία.
Οι ηλικιωμένοι είδαν τον κόπο της ζωής τους να διαλύεται χωρίς ελπίδα επαναδημιουργίας.
Έχουμε χρέος μεγάλης τιμής και ευγνωμοσύνης προς τα θύματα της βαρβαρότητας των Τούρκων να καταγγείλουμε σ’ όλο τον κόσμο το κύμα της προσφυγιάς και τους αγνοούμενους.
Ας δούμε τι γράφει ο Ν. Δήμου, ο εμπνευστής και δημιουργός του γνωστού σήματος, δεν ξεχνώ. «Το μόνο που μπόρεσα να κάνω, όταν έμαθα την καταστροφή, ήταν να γράψω δυο λέξεις ``δεν ξεχνώ`` και να τις στείλω σ’ όλο τον κόσμο. Γιατί αν σε ξεχάσω Κύπρος, θα λιγοστέψω σαν Έλληνας, θα φτωχύνω σαν άνθρωπος, θα μικρύνω, θα μαραθώ».
Γιάννης Κοκκάλας
Νέα Σμύρνη Ιούλιος 1994
Αναδημοσίευση από το περιοδικό Εωθινό Φως, τεύχος 66/ 1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου