Τρίτη 14 Ιουλίου 2020

ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥ "ΑΤΙΤΛΟ"

Φωτογραφία:Paul Apal’kin 

η μητέρα μου ήταν ένα τρένο που σφύριζε
αναζητώντας κάποιον να την προλάβει
κάποιον χωρίς εισιτήριο
χωρίς αποσκευές
αρκεί να είχε γαλανά μάτια και να τον έλεγαν σαν τον πατέρα μου
με τα χρόνια απέκτησε χέρια και πόδια
μάλλον
έγινε κανονική γυναίκα με σύζυγο σπίτι και τρία παιδιά
σ’ όλους μας έλεγε πως θα έρθουν καλύτερες μέρες
μερικές φορές το πίστευε κιόλας
τότε το πίστευα κι εγώ
κατεβαίναμε στον κήπο
γελώντας
μπήγαμε βαθιά καλάμια στο χώμα να στηρίξουμε τις ντοματιές
ρίχναμε μπόλικο θειάφι στα φύλλα
για παν ενδεχόμενο, μονολογούσε
για παν ενδεχόμενο
μονολογούσα κι εγώ ισιώνοντας το γέλιο του σκιάχτρου
παράλληλες είναι δυο ευθείες όταν δεν συναντιούνται πουθενά
πουθενά… ακούς πουθενά… όπως οι ράγες των τρένων…
μια μέλισσα περπατούσε στα χείλη της
χανόταν μες στον καπνό του τσιγάρου
μια μέλισσα
μαύρη και κίτρινη όπως όλες οι μέλισσες

νιοβη





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου