3 Ιουλίου λοπόν.Κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι ρίζες , απ΄ την πλευρά του πατέρα , μου ζητούν να τις αφήσω ελεύθερες να δρούν, να παίζουν, να ορμάνε, να ουρλιάζουν, να πετροβολούν, να πυροδοτούν με τα χνότα τους το μυαλό μου, ώστε να με παρασέρνουν ίσαμε τον έβδομο ουρανό. Ορίστε, ορίστε κατάσταση! Τις ποτίζω δίκταμο και μαλοτήρα και ματζουράνα και φασκόμηλο. Τις μπουκώνω με φρυγανιές ολικής άλεσης που είναι αλειμμένες με βούτυρο και μαρμελάδα με γεύση φρούτων. Τις πασπαλίζω με αχόρταγες νότες που σαν παιδούλες κουνούν πέρα δώθε τις αλεπουδίσιες ουρές τους. Κι΄ όμως δεν αλλάζουν χαβά. Αφού διψούν για το μπλε τ΄ ουρανού. Πεινούν για το χρυσαφί του ήλιου. Άχ, τούτες οι μαυροντυμένες χνουδωτές κρητικές ρίζες! Δε βάζουν μέσα γλώσσα οι γαλιάντρες και γίνονται μαλλιά κουβάρια. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Στις 3 Ιουλίου. Ντύνονται με τις γιορτινές φορεσιές τους και στήνουν τρελό γλέντι. Για να τιμήσουν τον άγιο Υάκινθο. Τον άγιο των αισθημάτων. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Κι΄ ύστερα μ΄ ένα φτερούγισμα με ζυγώνουν αποκαμωμένες. Και κάθονται ανακούρκουδα και αναμασάνε τα λόγια του Γιώργη Δραμουντάνη ( Λουδοβίκου των Ανωγείων ) απ΄ το βιβλίο του " Ο έρωτας στην Κρήτη είναι μελαγχολικός " εκδόσεις ΙΑΝΟΣ 2002 << Ρώτησα μια ηλικιωμένη γυναίκα τι γνώμη έχει για τον έρωντα." Δεν είμαι αρμόδια να σου απαντήσω, παιδί μου. Γιατί δεν τον γνώρισα. Αλλά κατά που ακούω να λένε " Αλίμονο σ΄ αυτόν που θα του συμβεί και αλίμονο σ΄ αυτόν που δε θα του συμβεί ">> .
Επίσης << Θα ψάχνεις το βαθιά ωραίο που μπορεί να είναι το άσχημο , μου είπε ένας ηλικιωμένος φίλος μου.Έτσι κατάλαβα γιατί ο άνθρωπος σταματάει στα πέταλα του ρόδου , ενώ η μέλισσα που ξέρει μπαίνει μέσα στα σκοτεινά του >>. Άχ , τούτες οι ξιπασμένες ρίζες ξεσηκώνουν το μυαλό μου που ταξιδεύει σαν ξυλάρμενο στη σκόνη του ονείρου. Άχ ,άγιε Υάκινθε , κάνε το θαύμα σου να πιάσει λιμάνι το μυαλό μου. Κι΄ εγώ με την πρώτη ευκαιρία θα ανέβω στο λιτό πέτρινο εκκλησάκι σου να σου ανάψω μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι μου! Μονάχα σε παρακαλώ κάνε το θαύμα σου! Γιατί δεν αντέχω άλλο τα σωθικά μου να βογκούνε απ΄ την γλύκα τούτων των ριζών. Γιατί στ' αλήθεια πως να κάνω ζάφτι τέτοιες ρίζες!
Επίσης << Θα ψάχνεις το βαθιά ωραίο που μπορεί να είναι το άσχημο , μου είπε ένας ηλικιωμένος φίλος μου.Έτσι κατάλαβα γιατί ο άνθρωπος σταματάει στα πέταλα του ρόδου , ενώ η μέλισσα που ξέρει μπαίνει μέσα στα σκοτεινά του >>. Άχ , τούτες οι ξιπασμένες ρίζες ξεσηκώνουν το μυαλό μου που ταξιδεύει σαν ξυλάρμενο στη σκόνη του ονείρου. Άχ ,άγιε Υάκινθε , κάνε το θαύμα σου να πιάσει λιμάνι το μυαλό μου. Κι΄ εγώ με την πρώτη ευκαιρία θα ανέβω στο λιτό πέτρινο εκκλησάκι σου να σου ανάψω μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι μου! Μονάχα σε παρακαλώ κάνε το θαύμα σου! Γιατί δεν αντέχω άλλο τα σωθικά μου να βογκούνε απ΄ την γλύκα τούτων των ριζών. Γιατί στ' αλήθεια πως να κάνω ζάφτι τέτοιες ρίζες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου