ΜΑΡΙΑ ΜΠΙΖΑΝΟΥ " ΑΤΙΤΛΟ "

Φωτογραφία - Ruth Bernhard

Θαρρώ πως ανασαίνω
Τη γεύση από το αίμα μου
Τρύπιες οι φλέβες
Αναβλύζουν δάκρυα
Οι αρτηρίες πρησμένες
απ'αγγέλους στοιχειωμένους
Τ όνομα μου λιμνάζει
σε σιωπηλά νερά...

Θαρρώ πως αποπνέω
Το Θάνατο που μου 'ταξες
Σαν άστρο πεταγμένο στο σάβανο
Μετρώ τις ώρες, τις στιγμές
Ο Χρόνος αδυσώπητος με καταπίνει
Βίαιη παράλογη η πραγματικότητα
Νεκρώνει κάθε μου κύτταρο
Να μην ανταμώσω
Την άπειρη σκλαβιά
Φεύγω...σε σπήλαια.

Θαρρώ πως η τελευταία μου μετάληψη
Ήταν η Αγάπη Σου
Σε σχήμα μπάλας χιονιού
Έλιωσε στο πυρωμένο μου το στόμα.

Θαρρώ πως εκπνέω
Τη λύσσα από το κορμί μου
Μαινόμενο γι αυτό που δεν ήρθε...

Μαρία Μόιρα Μπιζανου