Μια θάλασσα σκέψης, απέραντη, σαν την αγάπη!
Έρεα μέσα της, γλιστρούσα γνωρίζοντας
ότι στο τέλος όλα θα γίνουν φως!
Κι έξαφνα, ένα αγέρι σηκώθηκε πάνω απ' το κύμα
κι είδα μια ομπρέλα να ταξιδεύει προς άγνωστη κατεύθυνση.
Πιάστηκα από το χερούλι της, ταυτίστηκα μαζί της,
σα νά 'μουν η ομπρέλα εγώ.
Περνούσα πάνω από τα πλοία, πάνω από το μουράγιο
κι όλοι με κοίταζαν εκστατικοί! Δεν είχα πορεία, ούτε σκοπό.
Και τότε πήρε να κόβει το αγέρι και με χαμήλωσε στη γη,
ώσπου βρέθηκα καταμεσής στων τρένων τον σταθμό.
Άνθρωποι γύρω μου περνούσαν, κανείς δε μ' αναγνώριζε
μέσα στην αδιάκοπη ανθρώπινη ροή.
Τότε την είδα να μακραίνει,
ακολουθούσε έναν δικό της στοχασμό
και γνώριζα ότι δε θα την ξαναδώ ποτέ...
Όλα οδεύουν προς το τέλος, προς το φως!..
Η φωτογραφία είναι από https://shop.stockphotosecrets.com/
Εγκάρδια σας ευχαριστώ κυρία Κοτσόβολου για την ανάρτησή σας στο εξαιρετικό Homo Universalis της ποιητικής μου πρόζας "ΟΝΕΙΡΟ ΜΠΛΕ ΝΥΧΤΑΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ".
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας απευθύνω τις καλύτερές μου ευχές για την τόσο πετυχημένη πορεία του "Homo Universalis"...