Ίσως να καθίσαμε στο ίδιο το θρανίο,
ίσως να μέναμε στην ίδια γειτονιά.
Μπορεί να παίζαμε στην ίδια την ομάδα,
ποτέ σου δε μου μοίρασες μια μπαλιά.
Μπορεί να παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους
μπορεί τα κάλαντα να λέγαμε παρέα.
Μπορεί να ρίχναμε καρφιά στους δρόμους,
κι αν μας ρώταγαν δε βγάζαμε μιλιά.
Χαρταετό όταν πετάγαμε στην Τσούμπα,
κι εσύ να μου είχες κόψει την καλούμπα.
Το λάστιχο του ποδηλάτου σου είχα σκάσει
κι εσύ με μανταρίνι με είχες ψεκάσει.
Σεργιανίζαμε στις γειτονιές των Αγίων,
ψάχνοντας κόντρα πλακέ σε κάθε ξυλουργείον.
Ήταν αναγκαίο στο μάθημα της ξυλοκοπτικής
μιας εργασίας ιδιαίτερα δημιουργικής.
Μεγάλωσες και τράβηξες για άλλη πόλη
έπαιξες στον Απόλλωνα στη Ριζούπολη
κι εγώ νεοσύλλεκτος στην Τρίπολη,
ύστερα μετάθεση Αλεξανδρούπολη.
Βρεθήκαμε ύστερα από χρόνια και ζαμάνια
το ’φερε η τύχη και συναντηθήκαμε τα αλάνια
κι οι δυο συνταξιούχοι από το ίδιο ταμείο,
θυμήσου, είχαμε ξεκινήσει από το ίδιο θρανίο!
Πολλά χρόνια τώρα έχουν περάσει
και ο Μηλιώνης έχει απεικάσει
σε βιβλίο την ιστορία για τους Αγίους
οι γραμμές του τρένου είναι πια υπογείως.
Γιάννης Κοκκάλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου