Τακτικό μέλος της Ενώσεως Συντακτών, της Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων και Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Δημιουργών Ελληνικού Τραγουδιού (Ε.Δ.Ε.Τ).
Επειδή το βιογραφικό του Δημήτρη Ιατρόπουλου, στην πραγματικότητα χρειάζεται βιβλία για να γραφτεί, να προσθέσουμε πως ίδρυσε την ποιητική ακαδημία, με σκοπό να βοηθήσει νέους ποιητές και ο πρώτος καρπός είναι το ποιητικό ανθολόγιο και εξέδωσε τον πρώτο τόμο με τίτλο: «ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΙΗΣΗ»1057-1992
Συνοπτικά μιλάμε για 15 ποιητικές συλλογές, 7500 άρθρα στον τύπο και χρονογραφήματα, 20 μεγάλες έρευνες και αποστολές, 1000 τραγούδια πολλά απ’ αυτά πασίγνωστα εδώ και 45 χρόνια αλλά και 50 αντιστασιακά κείμενα στο Διαδίκτυο, την τελευταία τριετία! Πάνω από δεκαπέντε ελληνικά και διεθνή λογοτεχνικά βραβεία κι ένα απ’ αυτά μάλιστα, το μεγαλύτερό του, το Διεθνές Μετάλλιο Ειρήνης του Ο.Η.Ε. το πέταξε στα μούτρα των εδώ διευθυντών του, επιστρέφοντάς το στον Κόφι Αννάν, μόλις ξέσπασε ο πόλεμος στο Κόσσοβο!
Βραβεία
● Βραβείο Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού Ειρήνης - 1963
● Βραβείο Πανελλήνιου Πανσπουδαστικού Διαγωνισμού Ποίησης - 1966
● Πρώτο Βραβείο Σεναρίου 4ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Πειραματικών Τεχνών στις Βρυξέλλες - 1967
● Τιμητική Διάκριση Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης - 1969
● Φεστιβάλ Θεάτρου Ιθάκης - 1976
● Πρώτο Βραβείο Διεθνούς Φεστιβάλ Τραγουδιού Βραβείο Σόφιας - 1981
● Έπαινος Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσο - Παγκόσμια Τιμητική Λίστα - 1989
● Τιμητική Διάκριση ΟΥΝΕΣΚΟ Δωδεκανήσων - 1996.
● Διεθνές Μετάλλιο Ειρήνης Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε) - 1997
● Βραβείο Παύλου Παλαιολόγου - Συνδέσμου Δικαιωμάτων της Γυναίκας - 2003
Εργογραφία
Ποίηση:
Τα πρώτα, 1957-1960
Η Μεγάλη Βδομάδα, 1961
Αληθινά Ταξίδια, 1962
Απολογίες, 1963
Η Εποχή μου, 1964-1965-1966
Παρουσία Τρίτη, 1967
Φουνταμέντα, 1968-1969
Ρέζους, 1970-1983
Θραύσματα Μεταλεκτικής, 1984
Τα Νύχια του Μαντατοφόρου, 1985-1986
Το Μυστικό Πρόγευμα, 1987
Ο Μάης του 88, 1988
Η Φόδρα του Χρόνου, 1989-1990
Η Φούγκα των Αναλογιών, 1991
Το Τέιπ, 1992-1997
Υπερκείμενα, 1998-2000
Εκτός Σχεδίου, 2000-2005
Ανθολογία:
Ποιητική Αντί-Ανθολογία. Οι 74 Ποιητές της Αμφισβήτησης, 1971
Μονογραφίες:
Γκεόργκ Τράκλ: Ο Σεμπάστιαν στο Όνειρο, 1971
Εγγονόπουλος:30 Χρόνια Μπολιβάρ,1972
ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΝ ΖΩΗ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΙΗΤΗ, ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΘΙΟ ΦΙΛΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟ
Α) ΑΣΑΝΣΕΡ-2014
Αμέτρητα τα ασανσέρ που έχω μπει, χρόνους πατώ κουμπιά, κοιτάζομαι σε καθρέφτες, αναρωτιέμαι. Όσο ήμουν παιδί, είχα μαγική μιάν εξήγηση, καθώς πατώντας ένα απλό κουμπί, η επιθυμία μου ν’ ανεβώ ψηλά γινόταν πραγματικότητα, είχα το πάνω χέρι στην ζωή και στο αδούλευτο, ίσως αδούλωτο εγώ μου. Όταν ήμουν νέα, έψαχνα την επιβεβαίωση σε όλα τα ασανσέρ, μέσα από την εικόνα μου, στολίζοντάς την με μερικά αποφθέγματα δικά μου, που καυχιόμουν ότι είχα βρει. Τώρα, πιά, αναστενάζω, συνομιλώ ή σιωπώ, διακριτικά παρατηρώντας τους άλλους ή την μοναξιά μου και τις σκέψεις μου, όταν έχω την τύχη η μεταφορά να είναι χωρίς παρεμβολές, χωρίς να νιώθω πως μου κλέβουν και το ίχνος ακόμα μιάς λέξης που περνά από το μυαλό μου. Έτσι πορεύομαι, με τόσες υποψίες. Ή έτσι πορευόμουν. Η στιγμή που κράτησα στα χέρια μου αυτό το βιβλίο, που μου χάρισε ο Δημήτρης Ιατρόπουλος, ήταν σαν την στιγμή που ο αθλητής κοιτά μοναχά το στοχευμένο του εγώ, δίπλα στου αφέτη το όπλο, προσμένοντας την πιστολιά, να ξεκινήσει τον αγώνα δρόμου με αντίπαλο τον εαυτό του. Έπρεπε να νικήσω.
Ο τίτλος με έστειλε στην μνήμη των ονείρων. Το ασανσέρ τρυπά την τελευταία πλάκα και εκσφενδονίζεται. Είμαι τόσο τυχερή, σκέφτηκα, σαν άρχισα την ανάγνωση. Πόσοι, άραγε, στον κόσμο μπορούν να καυχηθούν πως ένας Δημιουργός τόσης και τέτοιας αξίας, κάνει το όνειρό τους ή πιο σωστά την βαθιά τους επιθυμία, βιβλίο και όπως λέει ο ίδιος: «Είναι ευκαιρία και είναι μιά θεάρεστη πρόκληση να ξεπερνάς τον φόβο της ύπαρξης κουβεντιάζοντας με τον ίδιο τον φόβο, δηλαδή τον εαυτό σου».
Διάβασα και οι συμβολισμοί άρχισαν να αναγιγνώσκονται, να αποκρυπτογραφούνται. ΝΑΙ, φτάνει η στιγμή της αλήθειας κάποτε αναπόφευκτα. Εξετάσεις, εξεταστικές περίοδοι, σκονάκια, σχολείο, ζωή, ΣΥΣΤΗΜΑ. Μέσα στο σύστημα και η οικογένεια που ο Δημήτρης μας περιγράφει με τόσο υπέροχο θεατρικό τρόπο, που θαρρώ, πως είμαι παιδί πάλι και με μόνη συντροφιά την λάμπα του ραδιοφώνου στο σκοτάδι, ακούω τις μαγικές φωνές των ηθοποιών να ψελλίζουν ένα- ένα τα φωνήεντα της ζωής.
Ο Δήτρης, τον σκηνοθέτη συναντά που του οριοθετεί τον τόπο δράσης, μα του αφήνει τον τρόπο δράσης και το γιατί αναπάντητο. Αγκαλιάζω το βιβλίο και μονολογώ. Τελικά αυτό το ασανσέρ έχει πόρτες, αν τις ανοίξεις, κάθε μιά οδηγεί στης ψυχής μιά γωνιά, στου μυαλού έναν δρόμο και στης Ελλάδας έναν τόπο.
Όπως λέει ο Δημήτρης: «το ασανσέρ δεν σε θέλει πεθαμένο, γιατί, τότε χαλάει το παιχνίδι. Και το σκοτάδι από μέσα κι απ’ έξω η ζωή, που τάχα συνεχίζεται. Πόσες φορές ως τώρα δεν έζησα κι αυτήν την παρεξήγηση, να τραγουδάω και ν’ ακούγεται κραυγή! Κι ύστερα ήρθε Αυτός μέσα στον Καύσωνα, όταν όλοι οργανώθηκαν και τους μίλησε λίγο, αποχαιρετώντας μετά, αφήνοντας πίσω του την Έξαψη και δέχθηκε μία μόνον επίσκεψη, ανοίγοντας τα φύλλα του Πυρήνα, έως τον Έρωτα, έως τον Θάνατο, την ώρα που κλείνει το Συμβόλαιο, την ώρα που τελειώνει η Παράσταση και αρχίζει στ’ αλήθεια το έργο».
Άφησα το βιβλίο δίπλα μου και αποφάσισα να έχω μιάν σκέψη σε κάθε ανάσα. Το ομολογώ, άναψα κι εγώ τσιγάρο και κυνήγησα τις σκέψεις μου, να βγάλω τίτλο ή έστω επικεφαλίδα. Δεν τα κατάφερα γιατί επικράτησε η πεποίθησή μου και οι υποψίες μου εξαφανίστηκαν ντροπιασμένες. Έχω να κάνω με γραφή ψυχής, με ανάλυση του ανθρώπου, της ζωής, του μετά, του πριν, της διαδρομής, του τέλους, της νέας αρχής μετά το τέλος. Όμως η ουσία παραμένει και κραυγάζει συνεχώς, κάτω από τις λέξεις και ψιθύρισα: «τί τάχα γυρεύει ο άνθρωπος; Έναν θάνατο Έρωτα, έναν Έρωτα θάνατο, ή μήπως να προσθέσει το κεφαλαίον Άλφα και να πετύχει το Αθάνατο μέσα από μία Ερωτική ζωή;»
Κοίταξα πάλι το βιβλίο αριστερά μου και κατάλαβα πως ο Δημήτρης ενορχηστρώνει, καθώς είχα μείνει στην υπέροχη φράση: «όμως εκείνο που κάνει το δάσος ιδιαίτερα ξεχωριστό, είναι το τέρας του». Έκλεισα τα μάτια μου, καθώς μέσα μου έρεε η ανυπέρβλητη εικόνα που μου δημιούργησαν τα λόγια του συγγραφέα: «ποιος έσπρωξε τα κύματα, στην άκρη της θάλασσας και τ’ ακούμπησε πάνω στα βράχια να στεγνώσουν; Αφεθείτε στο μεγάλο ποτάμι, θα σας ξαναφέρει στην άκρη του καιρού». Στην άκρη του καιρού; Εκεί, πόσοι ακροβατούν; Η τελευταία λέξη, θαρρώ, μου ξύπνησε την ανάμνηση την θαμμένη και ήρθε το ανθρωπάκι που τριγυρνά μες στο μυαλό μου και μου ψιθύρισε συνωμοτικά: «Πνευματικός Θάνατος» και με νόημα χαμογέλασε. Ευθύς αμέσως πήρα την απάντηση: «Ο θάνατος δεν είναι μέγεθος, δεν είναι διάσταση, είναι δοτή φόρμα, αν φρόντιζα πάντοτε να λέω ό,τι βλέπω, ίσως να έφτανα κάποτε στο σπουδαίο σημείο να βλέπω ό,τι λέω». Στάθηκα σε αυτό και σκεπτόμουν επί πολλήν ώρα, άραγε πόσες φορές εφαρμόζεται στην ζωή η χρυσή τομή; Η οπτική του συγγραφέα είναι ότι πάντα πρέπει, το θέμα είναι τί πρέπει για τους άλλους. Και τότε ψιθύρισα, ναι συμφωνώ, διάβασα αυτό το υπέροχο: «αυτό που ψάχνω όμως να ανακαλύψω είναι ποιο παλιοτόμαρο, κάθε φορά που έβγαζα το κεφάλι μου από το παράθυρο για να κοιτάξω, μου’ δινε μιά και μου το ’χωνε πάλι μέσα». «Περί κολάσεως» μιλάμε, «γιατί ο παράδεισος απέδρασε. Τελικά, πολλοί τάζουν πολλά στους ανθρώπους.» Παρηγορήθηκα όταν διάβασα: «ο λόγος της ποίησης, είναι το ταξίδι στην ποσότητα της εμπειρίας» και αυτόματα άρχισα να βλέπω το φως, όταν διάβασα: «μπορείς να ξεκινήσεις, μπορείς να αυτομυηθείς, προχώρησε, αλλάζουν όλα, ανοίγει η πόρτα». Είναι ο δάσκαλος δάσκαλος, ή μήπως είναι ο μαθητής κι ο μαθητής είναι δάσκαλος, αναρωτήθηκα όταν διάβασα την φράση: «Πεινάω, δάσκαλε». Κι εγώ πεινάω, ψιθύρισα, δεν είμαι δάσκαλος, ίσως ούτε καν μαθητής, γιατί πολλές φορές, όπως όλοι, έτρεξα σε οφθαλμιάτρους, γιατί το λερωμένο τζάμι αυτού του κόσμου, δεν το έβλεπα στην ορθή του κατάσταση κι αντί να το καθαρίσω, έριχνα το φταίξιμο στα μάτια μου.
Θα μπορούσα να βάλω δίπλα στο ουσιαστικό «βιβλίο» αμέτρητα κοσμητικά επίθετα. Όμως, ποια θα ήταν η ουσία; Ποια είναι η ουσία; Και καθώς κυλάει η γραφή μου στο χαρτί κι η σκέψη μου πετάει, η αλήθεια μου πονάει κι ο πόνος μου αυτός είναι η ουσία. Πονώ, γιατί δεν έχω φτάσει στο σημείο να μπορώ να πω, ούτε καν να υποψιαστώ ότι θα πω, το συγκλονιστικό «ΔΙΑΛΥΘΗΚΑ» του Ποιητή.
Δημήτρη Ιατρόπουλε, από ψυχής, σε ευχαριστώ!
 |
Β) ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ, ΜΑΝΤΙ Ο ΛΕΞΙΜΑΓΟΣ
Μαντί!
Πολυαγαπημένε μου Ντίμα,
δεν γνωρίζω σε ποιάν διάσταση κινείσαι ετούτη την αχαλίνωτη στιγμή των δακρύων μου, αυτήν την μαγική στιγμή στο τρισάθλιο βασίλειο της ανθρωπόμορφης γης, όπου συνάντησα εγώ, η γράφουσα, το δισάκι σου να πλέει στα πελάγη τ´ ουρανού, με κείνο το παράκτιο φεγγάρι, ξέρω μοναχά πως ο δάσκαλός μου-και μην μου ζητήσεις να αφαιρέσω την κτητική αντωνυμία, καθώς αδύναμη ούσα, επιθυμώ διακαώς να είσαι μοναχά δικός μου δάσκαλος, από απέραντη αγάπη και πιστοποιημένο σεβασμό-ονειρεύτηκα πως κατόρθωσα να το αγγίξω..
Και, ω, του θαύματος, εκείνο γενναίο καθώς, φεγγοβόλησε και γενναιόδωρο ως, με πλημμύρισε λέξεις που χόρευαν..Μυστήριος χορός ετούτος, παραμίλησα και γουργούρισε η ψυχή μου σε ρυθμό γατίσιο και γονάτισε η λάβα πύρινη και αργοναύτισσα να με διδάξει των ωρών το θάμα!
Πόσο αλλιώτικοι είναι οι αλλιώτικοι αυτοί!
Γενναίοι πολεμιστές και γενναιόδωροι, με άφησαν να τρέξω το σκοτάδι και να το κάνω φως, να μετακινηθώ απέραντα στάδια αρχαίων στεναγμών και να λατρέψω το φεγγοβόλημα της πανάρχαιας ψυχής σου..
Και να ασκήσω ένα βέτο, να απαγορεύσω στον ήρωα να βάλει την τελεία και την παύλα, προτού ραγίσει η καρδιά και λέξη γίνει μυστική τον κόσμο να κουρσέψει..
Αλλιώτικε ταξιδευτή, μετανάστη των καιρών, των ωρών και των τόπων, δέξου την παράκλησή μου, αλλιώς πώς αλλιώτικα οι αλλιώτικοι θα έχουν οδηγό; Απορία μαθητού προς τον πατέρα των γραμμάτων τον αγιασμένο..
Υπερέχεις, δάσκαλε, ουσία κατέχεις και φως θαυμαστό..
Οι λέξεις σου δεν εκπειρώνται, γιγνώσκουν, ομονοούν, αγγέλλουν, αγάλλονται! Χαράσσω την διδαχή στο πλήρες της καρδίας διάστημα! Αγάπη, δάσκαλε, αγάπη! Σε ευχαριστώ από τα βάθη της μαθήτριάς μου ψυχής, μαθητεύω και γαληνεύω..Ευχαριστώ σε!
Γ) Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
Ήταν μεσημέρι, όταν γνώρισα τον δάσκαλο και την μούσα του, την Κατερίνα του. Ήμουν αγενής, άργησα στο ραντεβού μας, καθώς έχασα το ένα λεωφορείο, είχα μιάν ελαφριά τρεμούλα, ένα φτερούγισμα στην ψυχή, είχα βλέπετε συνηθίσει από συναντήσεις με πολλά ψώνια του χώρου.
Σηκώθηκαν και οι δυο, με χαιρέτησαν και με φίλησαν κι εγώ που θαρρούσα πως είχα κάνει κάποιο λάθος και μάλλον είχαν έρθει κάποιοι σωσίες τους με αθλητικές φόρμες να με μπερδέψουν, είδα το βλέμμα του δασκάλου, όταν ζήτησα συγγνώμη και τον άκουσα να μου λέει: «Γιατί ζητάς συγγνώμη; Με ελικόπτερο περίμενες να έρθω;» Χαμογέλασα κι η ψυχή μου άνοιξε, ωσάν το στρείδι στον ατμό, ωσάν να επρόσμενα καιρό να μαγευτώ! Έκτοτε, είμαι μαθήτρια, μαθήτρια γεμάτη κενά, που ένα-ένα απαντώνται και σβήνουν τα κύματα σε ένα νέο νησί που με αποβιβάζει ο δάσκαλος! Με τόσες αποστολές που μου έχει βάλει, είμαι πλούσια ερευνήτρια και για επόμενες ζωές, καθώς δεν πιστεύω ότι ετούτη μου αρκεί να φτάσω το δισάκι του και να το ανοίξω!
Ο δάσκαλος είναι γενναιόδωρος, ιππότης γενναίος, με τόση ευγένεια, με το βλέμμα του ελαφιού που θωρεί τον κυνηγό του και ήρεμο καθώς, του δίνει μοναχά την γνώση και μιάν μεγαλειώδη συγχώρεση για το έγκλημα της άγνοιάς του. Ο Δημήτρης της δικής μου ψυχής, ο ποιητής κι ο γραφιάς που με διδάσκει την απλότητα και το μεγαλείο της, ο Δημήτρης Ιατρόπουλος, με έκανε να δω τόσα ασανσέρ που λανθασμένα είχα πάρει, είτε από άγνοια, είτε από περιέργεια, είτε από λάθος συνάντηση με τον χρόνο μου, που εγώ του έδωσα το δικαίωμα να με μετρήσει λάθος, αυτός ο Δημήτρης, ο μεγαλύτερος Εν ζωή Έλληνας ποιητής, είναι μιά τεράστια τιμή που μου έκανε το σύμπαν, να δύναμαι να ακούω την φωνή την θεατρική, να μου διηγείται από το σπήλαιο της γνώσης τόσα παραγγέλματα, με βασικό ένα αξίωμα, την αγάπη!
Δάσκαλε και επιστήθιε φίλε,
φοβούμαι πως ξέμεινα από λέξεις, ίσως στην επόμενη διαδρομή όπου και αν κατοικήσεις, να
έχω πιότερη σοφία και να βρω τον δρόμο προς εσέ..
Μέσα από αυτήν την ψυχή μου σε ευχαριστώ, ωσάν την πεταλούδα των ονείρων των ποιημάτων σου, ταπεινά και με μεγάλη αλήθεια, πάντα η μαθήτριά σου..
Και δεν είναι υποψία, δάσκαλε, είναι βεβαιότητα..Κάποια ευλογημένη στιγμή στο αιώνιο, ίσως γίνω κι εγώ συναλλιώτικη..
Μαρίνα Σολδάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου