ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΑΛΑΣ "Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ"

Πίνακας : Θ. Βρυζάκη - Η Εξοδος του Μεσολογγίου 

10 ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ 1826 (ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ)

Χειμώνας του 1826 το Μεσολόγγι
πολιορκείται από τον Ιμπραήμ και τον Κιουταχή.
Πολιορκείται στενά από θάλασσα κι από ξηρά.
Μες την ιερή την πόλη τρόφιμα και πολεμοφόδια λειψά.
Τα γυναικόπαιδα πεινούν και υποφέρουν!
Μια μάνα σωστός ανθρώπινος σκελετός
με μάτια χωμένα στις κόγχες τους,
θέλει να βρει λίγο νερό για το παιδί της το μικρό.
Μόλις απ’ την πόρτα βγει πέφτει και ψυχορραγεί,
προλαβαίνει όμως να πει: «Ζήτω το Μεσολόγγι!»
Και περνούν τραγικές, δύσκολες, δραματικές
κι απελπισμένες μέρες.
Συνέχεια ο εχθρός χτυπά, ξαναχτυπά
με λύσσα αφιονισμένη.
Δόλιο Μεσολόγγι!
Τώρα πια όλα έχουν τελειώσει.
Πείνα και δίψα αχόρταγα στοιχειά,
θερίζουν καθημερινά,
των αντρειωμένων τα σκελετωμένα κορμιά!
Οι πολιορκημένοι αντέχουν, υπομένουν κι ας υποφέρουν!
Με νύχια και με δόντια βάστα, ακόμα βάστα Μεσολόγγι.
Βαστούν ακόμα δε λυγίζουν,
στις απειλές της βίας των εχθρών.
Τριγυρισμένοι , πολιορκημένοι,
μα στην ψυχή λεύτεροι,
‘’λεύτεροι πολιορκημένοι.’’
Ένας πολεμιστής για το ταμπούρι κινά,
φεύγει απ’ το σπίτι και τη φαμελιά,
πέφτει μεσοδρομίς,
στα πόδια να σταθεί δεν μπορεί,
οι δυνάμεις τον εγκατέλειψαν
σέρνεται με την κοιλιά
φτάνοντας σε μια γκορτσιά
κοιτάζει πέρα μακριά
αγκαλιάζει το Μεσολόγγι με τη ματιά για τελευταία φορά
γέρνει το κεφάλι κι ακίνητος μένει.
Μεσολογγίτες και Μεσολογγίτισσες στα ταμπούρια
όμοια φρικτά σκελετωμένα φαντάσματα
που η πείνα δεν τους θέρισε, η δίψα κι οι αρρώστιες
καραδοκεί να τους θερίσει το ξίφος του εχθρού.
Και να μια μάνα απελπισμένη
ίδια η Παναγιά σε εικόνα,
θηλάζει το βρέφος αγκαλιά
κάτω από μια πράσινη ελιά.
Παίρνει ζωή η μια ζωή απ’ την άλλη, για να ζήσει!
Αχ τι δράμα Θεέ μου!
Στο κοιμητήρι, ανάμεσα στους άλλους
ένα μικρό παιδάκι βάνουν
και το στέλνουν στους αγγέλους!
Αδιάβαστο το θάφτουν
ποιον να προφτάσει ο παπάς να διαβάσει!
Το Μεσολόγγι στρώθηκε από άταφους νεκρούς,
ακόμα λίγοι ζωντανοί έχουν απομείνει,
τώρα λιγοστά βόλια έχουν ξεμείνει.
Πάνω από την ιερή πόλη περνά
η Δόξα με κατακόκκινο φόρεμα
που στάζει αίμα!
Και ζουν, ναι ζουν τις τελευταίες στιγμές
οι πολιορκημένοι λεύτεροι
και μια γριά παλιά αρχόντισσα μοιρολογά.
Άλλη μια νέα γυναίκα ξαρματώνει το σκοτωμένο άντρα της
καθώς του ‘δινε βόλια στο ταμπούρι
ζώνεται τ’ άρματά του σαν αμαζόνα
και πολεμάει στη θέση του!
Αλλά σε λίγο τη βρίσκει βόλι εχθρικό
γέρνει και ξεψυχάει δίπλα στον άντρα της!
Και οι λίγοι που απομένουν ζωντανοί,
μάρτυρες είναι της πίστης, της πατρίδας και της λευτεριάς.
Πέφτει η νυχτιά, η μέρα φεύγει
ο ήλιος κρύβεται πίσω από τη λιμνοθάλασσα
εξακολουθούν τον αγώνα πολεμούν και τραγουδούν.
Δυσβάστακτες τώρα πια οι συνθήκες διαβίωσης.
Απελπιστική η κατάσταση των πολιορκημένων,
αναγκαστική μόνη λύση που απομένει, η έξοδος.
Ήταν 10 του Απρίλη 1826

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΚΚΑΛΑΣ