του αλωνάρη αγέρι
και φέρε εκείνο στο μυαλό
τ’ άγουρο καλοκαίρι
τότε που παίζαμε παιδιά
με λεύτερα τα χέρια,
θυμάμαι σε αγκάλιαζα
ρίγιζε το κορμί σου
και δρόσιζε τ’ αχείλι μου
η τρυφερή πνοή σου
κοιτούσα ανέμελα μακριά
κι είχα κοντά μου εσένα
και περπατούσα καταγής
ξυπόλυτος στα αστέρια
άνοιγα ο τυφλός τα μάτια μου
κι έβλεπα το βυθό σου
και δρόσιζα τη γλώσσα μου
στον αλμυρό λαιμό σου,
ύστερα, έφυγα μακριά
σε πλήγωσα εν μέρος
μπορεί και να βαρέθηκες
μα έτσι είν’ ο Έρως
πλέον φοβάμαι, αδυνατώ
δεν φρόντισα εγκαίρως
να ξαναζήσω πριν χαθώ
τόσο δροσάτο θέρος.
Ta_sos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου