Απομεσήμερο μιας ζέστης βαριάς,απ' αυτές του μεσοκαλόκαιρου.
Απόμεινα ασάλευτη στο ''παραθύρι μου'',να χαζεύω την απεραντοσύνη της θάλασσας,που με καλούσε στη γειτονιά του ''Άλλού'',σα να νοιωθε τις από το λιοπύρι αποτυφλωμένες μνήμες μου,ν' απλώνονται,παραδομένες στην πολύτιμη σοφία της. Προκλητικό το ''παραθύρι'' μου, λαχταρούσε να ταξιδέψω.Συχνές αυτές μου οι διαφυγές, κάθε που απειλούσαν το γλαυκό τ'ουρανού μου και την αισθητική φυσιογνωμία της Αρμονίας,κάτι βορινοί παγωμένοι σαν νεκροί αγέρηδες.
Μια αταραξία φωτεινή πλημμύρισε το Μέσα μου και ξεσκέπαζε κρυφές μου πεθυμιές,τούτη την κορυφαία ώρα.Από κείνες που σεβάστηκε ο Χρόνος και συγκινείται από την ταπεινή ομορφιά τους κι από τ' ανέγγιχτο του φθαρτού τους.
Βυθίστηκα στο χτυποκάρδι της σκέψης μου. Ο ορίζοντας ..ο μόνος ζωντανός μάρτυρας που νοιωσε τα πορτογεφύρια της ψυχής μου να σταλάζουν δάκρυ.Μου γνεφε απ' τα γαληνά, γαλαζοπράσινα νερά του, μ' όλη την τρυφεράδα του, θέλοντας να μερώσει τ' αδιόρατο εύθραυστο,την αγωνιώδη προσπάθεια της καρδιάς να βρει τη ζεστασιά της φλέβας..
*
Μια σκουντιά αγέρα κι η κουρτίνα άρχισε τον εκστατικό της χορό,ακολουθώντας τον ρυθμό μιας ανάδευτης πνοής..
Μαγεία...είναι το ''γλάρωμα'' της σκέψης,πίσω απ τ ασβεστωμένα παραθύρια..
Μαντλίν.
Η φωτογραφία είναι από τη σελίδα : Ζωή Στο Χωριό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου