Εκδότης: Αλεξάνδρεια
Έτος Έκδοσης: 2017
Αριθμός Σελίδων: 80
Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
Διαστάσεις: 24χ17
ΚΑΤΑΘΕΣΗ
Δεν πιστεύω σε ουράνια τόξα
σε εκκολαπτόμενους μετεωρίτες που
ουριοδρομούν
στο λυκαυγές του σύμπαντος
σε ροδόχροα ηλιοβασιλέματα
που παιχνιδίζουν με τις σκέψεις.
Σε δάκρυα χωρισμού, πόνους βραχνούς,
σε κεντημένες από μεταξένιο πόθο λέξεις
κονσερβοποιημένα αισθήματα
νότες βροχής που ηχούν
σ΄ ανεμοδαρμένες θάλασσες.
Σ’ αποκοιμισμένες νύμφες που ριγούν
στα λαγαρά νερά, σαν σε ελεγεία,
σ’ ορθόκορμες Νηρηίδες, σαγηνεύτρες,
σα βγουν απ’ τα κατάβαθα των Ωκεανών.
Δεν πιστεύω σ΄ απατηλές ελευθερίες,
πολιτικές, κοινωνικές, ανθρώπινες
πάντα αξεδιάλυτες, ανέλπιστες
συχνά εξαγνισμένες,
σ’ απατηλές υποσχέσεις
θυσίες ανούσιες, θρυμματισμένες.
Σε αδέκαστες Δημοκρατίες
σωτήρες δανειστές κι ανεύθυνους οφειλέτες,
σε καλοκουρδισμένες μαριονέτες
στο κουκλοθέατρο της Πολιτικής.
Δεν πιστεύω,
σε γυάλινους παραδείσους
πλαστικά πολύχρωμα, άλαλα πουλιά
σε ξέγνοιαστα πρωινά,
φρυγανισμένες ρουτίνες,
μεθυσμένα φεγγάρια.
Στη θλίψη που μετουσιώνεται σε πόθο
σε μάτια υγρά π’ αντάμωσαν τον ήλιο
προσπαθώντας να εκστασιάσουν την ψυχή.
Στη ζωή που’ναι χαραγμένη σε μονοπάτια από λάσπη
κι όποιο κι αν διαλέξεις θα λερωθείς.
Δεν πιστεύω στο άσπρο - μαύρο
μόνο στην απόχρωση του γκρίζου.
Ούτε στα σύνορα τ’ ουρανού και της ψυχής
σε τίποτ’ ανθρωποκεντρικό
δεν πιστεύω στο τέλος,
στο θάνατο της Ψυχής.
Αριθμός Σελίδων: 80
Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
Διαστάσεις: 24χ17
ISBN: 9789602217290
ΩΔΙΝΕΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ
Παλεύω για την αξιοπρέπεια
ΩΔΙΝΕΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ
Παλεύω για την αξιοπρέπεια
που ζητά να εγκαταλείψει,
που αντίκειται στις δονήσεις της φτήνιας.
Παλεύω για σένα που πίστεψα
αποφόρι τα μόρια των λέξεών σου
μιας θεμελιώδους ιδέας.
Παλεύω για τ’ άδεια βράδια που λιμάνι
δε θα βρουν στ’ ασάλευτα νερά σου.
Αφείδωλα τα λόγια μυρμηγκιάζουν
επιδράμουν στον εγκέφαλο, εύστοχα εισβάλλουν
αδελφώνοντας τις μύχιες σκέψεις σου
που παλινδρομούν με τις δικές μου τις πυρωμένες.
Παλεύω τα ιδανικά μου μην προδώσω
και τη φαύλη ευκολία που διαιωνίζεται.
Άτεγκτη αντιστέκομαι...
όσο κι αν σπρώχνομαι σε κοφτερά βράχια
κι αιχμηρά μαχαίρια διαπερνούν το κορμί
τη μοίρα να καθορίσεις δεν μπορείς.
Η θαρρεμένη καρδιά κατάστηθα παλεύει
να ’βρει την Αλήθεια, τη χαμένη Ατλαντίδα
εναρμονίζομαι με το Πνεύμα
το χρόνο μηδενίζω, σαϊτεύω τα όνειρα
να ευαγγελιστεί την Αγάπη.
❀ ❀ ❀ ❀
που αντίκειται στις δονήσεις της φτήνιας.
Παλεύω για σένα που πίστεψα
αποφόρι τα μόρια των λέξεών σου
μιας θεμελιώδους ιδέας.
Παλεύω για τ’ άδεια βράδια που λιμάνι
δε θα βρουν στ’ ασάλευτα νερά σου.
Αφείδωλα τα λόγια μυρμηγκιάζουν
επιδράμουν στον εγκέφαλο, εύστοχα εισβάλλουν
αδελφώνοντας τις μύχιες σκέψεις σου
που παλινδρομούν με τις δικές μου τις πυρωμένες.
Παλεύω τα ιδανικά μου μην προδώσω
και τη φαύλη ευκολία που διαιωνίζεται.
Άτεγκτη αντιστέκομαι...
όσο κι αν σπρώχνομαι σε κοφτερά βράχια
κι αιχμηρά μαχαίρια διαπερνούν το κορμί
τη μοίρα να καθορίσεις δεν μπορείς.
Η θαρρεμένη καρδιά κατάστηθα παλεύει
να ’βρει την Αλήθεια, τη χαμένη Ατλαντίδα
εναρμονίζομαι με το Πνεύμα
το χρόνο μηδενίζω, σαϊτεύω τα όνειρα
να ευαγγελιστεί την Αγάπη.
❀ ❀ ❀ ❀
ΚΑΤΑΘΕΣΗ
Δεν πιστεύω σε ουράνια τόξα
σε εκκολαπτόμενους μετεωρίτες που
ουριοδρομούν
στο λυκαυγές του σύμπαντος
σε ροδόχροα ηλιοβασιλέματα
που παιχνιδίζουν με τις σκέψεις.
Σε δάκρυα χωρισμού, πόνους βραχνούς,
σε κεντημένες από μεταξένιο πόθο λέξεις
κονσερβοποιημένα αισθήματα
νότες βροχής που ηχούν
σ΄ ανεμοδαρμένες θάλασσες.
Σ’ αποκοιμισμένες νύμφες που ριγούν
στα λαγαρά νερά, σαν σε ελεγεία,
σ’ ορθόκορμες Νηρηίδες, σαγηνεύτρες,
σα βγουν απ’ τα κατάβαθα των Ωκεανών.
Δεν πιστεύω σ΄ απατηλές ελευθερίες,
πολιτικές, κοινωνικές, ανθρώπινες
πάντα αξεδιάλυτες, ανέλπιστες
συχνά εξαγνισμένες,
σ’ απατηλές υποσχέσεις
θυσίες ανούσιες, θρυμματισμένες.
Σε αδέκαστες Δημοκρατίες
σωτήρες δανειστές κι ανεύθυνους οφειλέτες,
σε καλοκουρδισμένες μαριονέτες
στο κουκλοθέατρο της Πολιτικής.
Δεν πιστεύω,
σε γυάλινους παραδείσους
πλαστικά πολύχρωμα, άλαλα πουλιά
σε ξέγνοιαστα πρωινά,
φρυγανισμένες ρουτίνες,
μεθυσμένα φεγγάρια.
Στη θλίψη που μετουσιώνεται σε πόθο
σε μάτια υγρά π’ αντάμωσαν τον ήλιο
προσπαθώντας να εκστασιάσουν την ψυχή.
Στη ζωή που’ναι χαραγμένη σε μονοπάτια από λάσπη
κι όποιο κι αν διαλέξεις θα λερωθείς.
Δεν πιστεύω στο άσπρο - μαύρο
μόνο στην απόχρωση του γκρίζου.
Ούτε στα σύνορα τ’ ουρανού και της ψυχής
σε τίποτ’ ανθρωποκεντρικό
δεν πιστεύω στο τέλος,
στο θάνατο της Ψυχής.
Βιογραφικά στοιχεία
Η Νίνα Αλέξη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία από Έλληνες γονείς με ποντιακές ρίζες. Σπούδασε παραστατικές τέχνες, θέατρο και χορό στο Λονδίνο με υποτροφία της αγγλικής κυβέρνησης στο Middlessex Polytechnic (B.A. Performance Arts, Major Drama), στο WAC Interchange, Associated Guild of Dance and Drama, LAMDA (1981-1990) και αλλού. Εργάστηκε στο θέατρο στην Αγγλία και στην Ελλάδα. Υπήρξε πολιτική ανταποκρίτρια για τα Νέα του Λονδίνου στην Αθήνα (1992-1995) και παραγωγός ραδιοφωνικών σταθμών του Λονδίνου. Επίσης υπήρξε καθηγήτρια θεατρικής αγωγής στη Λακωνική Σχολή και υπεύθυνη διδασκαλίας στα παιδιά των Ρομά καθώς και σε προγράμματα καταπολέμησης κοινωνικού αποκλεισμού (ΚΕΚ Ιάσων). Έργα της είναι: "Περιπέτεια στο δάσος" (2002), "Ανάσταση αγάπης" (2004), "Γυναίκες σε κόκκινο φόντο" (2005) [και σε γαλλική μετάφραση "Des Femmes sur un fond rouge" (2012)].
Ζυμώσεις του ελληνικού θεάτρου με τον αιγυπτιώτικο ελληνισμό, 1856-1946 (υπό έκδοση).
ΧΡΥΣΑ ΝΙΚΟΛΑΚΗ - ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ ΝΙΝΑΣ ΑΛΕΞΗ «ANIN ΙΞΕΛΑ»
Η Νίνα Αλέξη είναι μια μοντέρνα ποιήτρια με λυρική καρδιά. Στην ποιητική της συλλογή με τίτλο "ΑΝΙΝ ΙΞΕΛΑ" παρατηρούμε έναν ποιητικό λόγο εκκεντρικό, ιδιαίτερο, που αρέσκεται στις αντιθέσεις και στον στοχασμό.. Με μια υπόγεια μπρεχτική ειρωνεία αυτοσαρκάζεται και σαρκάζει τα κακώς κείμενα της εποχής. Μια εκκωφαντική φωνή κατά της βιαιότητας και μια γενναία ενθύμηση της αναψηλάφησης της αγάπης μέσα στον καθένα από εμάς..
Η ποίηση της ενδύεται το φως της αγάπης και της τρυφερότητας απέναντι στον συνάνθρωπο. Καταδικάζει την αδιαφορία και την ουδετερότητα απέναντι στο κοινωνικό κατεστημένο ενώ ενδύεται με πάθος τον έρωτα. Μια Οδύσσεια στο ταξίδι της αγάπης και του ανθρωπισμού.. Αποτάσσεται την φθαρτότητα και την υποκρισία ενώ εναγκαλίζεται την αθανασία της ψυχής.
Η ποίηση της επαναστατική και τρυφερή συνάμα, ένα αμάγαλμα αντιθέσεων, προβληματίζει και γαληνεύει... σαγηνεύει και γοητεύει ....Οδηγεί στην λύτρωση μέσα απ το σκοτάδι. Οι συμβολισμοί είναι διάχυτοι ενώ η εικονοπλασία σε μαγνητίζει, αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς μια αρχαία τραγωδία σε σύγχρονους καιρούς.
Γράφει η ποιήτρια:
"Θέλω να πεθάνω το δικό μου θάνατο.
Τη δική μου ζωή να ζήσω.
Τα δικά μου λάθη να πληρώσω."...
Νίνα μου σου εύχομαι να συνεχίσεις να μας μεταγγίζεις με τόση ευαισθησία και αγάπη την δική σου προσωπική ποιητική υπόσταση. Το βιβλίο σου το λάτρεψα ...Το διάβασα δυο φορές... Κάθε φορά διέκρινα και κάτι διαφορετικό.. Αυτό που το κάνει μοναδικό θεωρώ ότι είναι αυτή σου η αποστασιοποίηση από τα πεπραγμένα.. Σαν ένας ζωγράφος που παρατηρεί τη ζωή και την απεικονίζει στο χαρτί σε όλο της το μεγαλείο με τις άσχημες αλλά και τις όμορφες πλευρές της... Η ζωή ανάγλυφα στο χαρτί...
ΧΡΥΣΑ ΝΙΚΟΛΑΚΗ
Κριτικός Λογοτεχνίας/Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου