Φωτογραφία - Ντίνα Γεωργαντοπούλου
Το τσιμέντο με το λάστιχο πλένεται.
Η μητέρα φωνάζει δεν κάνει μέρα μεσημέρι.
Μέσα η ησυχία απλώνεται απόκοσμη
τα γέλια και οι φωνές έχουν στολίσει τους τοίχους.
Ο Μάκης φωνάζει από το διαχωριστικό πλέγμα,
τα σπίτια τα ζουν οι ανάσες των ανθρώπων,
Ανοίγοντας το ντουλάπι το σερβίτσιο σε τάξη
λευκό με μπλε για τις επίσημες συγκεντρώσεις.
Μωσαικά που παραπέμπουν σε τραγούδι
όνειρα ανακατεμένα με ψηφίδες,
που θα πάμε φέτος το καλοκαίρι.
Η λάβα και η θάλασσα στις στέγες των κεραμιδιών,
δεμένα με σχοινιά όλα να είναι ένα.
Στη τραπεζαρία δια χειρός του πατέρα μου,
απλωμένο λευκό κοφτό τραπεζομάντηλο
δια χειρός της μητέρας μου,
νύχτες πικρές κεντήθηκαν δάκρυ το δάκρυ.
Η καρέκλα του σκηνοθέτη
ακόμα δίνει διαταγές και οδηγίες
όπως πέρσι ή πρόπερσι σημασία δεν έχει ο χρόνος
μόνο το μανιφέστο που είναι γραμμένο στη γούβα του υφάσματος
Όση αγάπη έχει το ελληνικό καλοκαίρι στο γενέθλιο τόπο
άλλη τόση έχει οργή,
μία ανάμνηση το δαχτυλίδι με το ροζ πετράδι
σφίγγει το σώμα ,μια συνάντηση χωρίς προορισμό.
Ένα βιβλίο θα συγκρατεί τα συναισθήματα με λέξεις
ο άνεμος θα διαπερνά τα φύλλα του
η μεταναστευτική διάθεση θα υποταχθεί στο παρόν του μέλλοντος,
με μια ελπιδοφόρα ανάσα παρακαταθήκης στο παράθυρο.
19
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου