ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ " Άτιτλο "

...Μίσησα τις βιαστικές λέξεις
που έκρυψαν όλα τα Σ´αγαπώ
που χάραξα στα χείλη σου ...
Κι άπλωσα ένα άνθος
της θάλασσας ...
Πλατύφυλλο, γεμάτο ωκεανούς επάνω του ριγμένους ...
Που έσταζαν της θάλασσας ασχημάτιστα μαργαριτάρια ...
Στο στόμα σου ...
Ανάγλυφες ακτές σμίλεψα
με φιλιά ...
...Γιομάτες αρμύρα να σταλάζει ολημερίς κι οληνυχτίς ...
...Κι ανέβλυζαν ψίθυροι κάθε που
το δειλινό έσερνε ξωπίσω του
το σκοτάδι ...
Να κρύψει τη γύμνια της ψυχής
που ξεθάρρευε...
Το θρόισμα των κυμάτων και ο ήχος των φιλιών με ξέπλεκες ανάσες δεμένα ...
Για πάντα ...
ΑπΑν