Προσπάθησα τόσες φορές να σε απαθανατίσω
μέσα σε φευγαλέες στιγμές.
Να σε κρατήσω σε μια γυάλινη προθήκη
να σε σφυρηλατήσω στων κυττάρων τη μνήμη.
......
Μάταια.
Δεν περιγράφεται το θεϊκό ψυχή μου.
Ακατάληπτο είναι.
Άχραντο.
Ακύβευτο... από όλες τις εξουσίες.
Αθάνατο απ' του χρόνου τη θαμπάδα.
Σαν άσβεστο κερί που φεγγίζει θαμπά τη μνήμη και το ξημέρωμα χάνεται μαγικά.
Σαν λευκό περιστέρι που σου φεύγει
απ' τα χέρια...
Σαν προσευχή που δεν θες ποτέ
να τελειώσει.
......
Μάταια
Δεν περιγράφεται ο έρωτας ψυχή μου
Δυνάστης είναι...
Που δεν ξέρεις ποτέ.....πότε θα χτυπήσει .
Σαν κεραυνός...
Σαν βροχή ανελέητη που σε μουσκεύει αλλά εσύ ... βλέπεις καλοκαίρι.
Φιλί...
Η αρχή της ζωής.
Η κατάργηση της ματαιότητας.
Πρόγευση Παραδείσου...
Χρύσα Νικολάκη
5.6.2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου