ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ " Το κάτοπτρο της ανθρώπινης υπόστασης "

Fallen Angel - Alexandre Cabanel 1847

Mε τα μάτια ! Με τα μάτια ! Θα δω με τα μάτια. Θα δω μέσα από τα μάτια. Θα δω προς τα μάτια. Είναι ο δρόμος, είναι η αρχή, είναι ο σκοπός στα αθέατα μάτια της ψυχής που βλέπουν καθαρά και σωστά, με διαφάνεια και διαύγεια στην προοπτική του απέραντου.

Μάτια ευτυχισμένα και αναστημένα στον ιερό νερό ενός λουλουδιού μ’ ένα άλλο μυστικό στην πηγή της χαράς μες την καρδιά. Για την αξία της ομορφιάς σου, την ωραιότητα της ψυχής σου, την ομορφιά της ύπαρξής σου, για την μοναδικότητα της παρουσίας σου μέσα στην γλυκύτητα των τρυφερών σου ματιών.

Μάτια χαρισματικά στην καρδιά που κρύβουν τον πλούτο σε μια αγκαλιά από λουλούδια ποτίζουν το μυστήριο με το άρωμά τους. Έχουν ταυτιστεί, προσκολληθεί, έχουν γίνει ένα μέσα από τα χτυπήματα της ζωής, γιατί βρήκαν ένα τριαντάφυλλο, κάθε κλαδί του μια ανάμνηση, κάθε αγκάθι ένα δάκρυ, απ' αυτό το ερέθισμα του " σ' αγαπώ " που σε κάνει να νιώθεις υπέροχα και μετά σε σκοτώνει.

Μάτια αρρωστημένα του σώματος φορτωμένα με κληρονομικά ελαττώματα στον αστερισμό της ασυμφωνίας κάτω απ’ το βλέμμα. Παρακολουθούν θυμωμένα και οργισμένα όσα συμβαίνουν γύρω τους και δεν καταλαβαίνουν τι κακό έκαναν από το ακρωτηριασμένο πνεύμα. Γιατί πρέπει να δουν μέσα στο κλίμα της αγάπης και γιατί πρέπει να μη ξαναδούν εκείνους που αγάπησαν και τους αγάπησαν.

Εκείνα τα μάτια που στάζουν δάκρυα από βλέμματα. Εκείνα τα κολάσιμα ωραία της ερωτευμένης μάτια, έτσι όπως κοιτάζουν τα χρωματιστά λουλούδια της ζωής για τις όμορφες ονειρεμένες στιγμές και τις ερωτικές καταστάσεις.

Εκείνα τα διψασμένα μάτια στο βάθος του πελάγους, έτσι όπως με κοιτάζουν αληθινά σε κάποια πληγή, σε κάποια προδοσία, ζητούν ένα παρήγορο βλέμμα, ένα χάδι στοργής, μια κάποια λέξη απαντοχής.

Εκείνα τα μάτια που ξεχύνονται για σχέδια από όνειρα. Εκείνα τα λυτρωτικά μάτια ξεχωριστής ομορφιάς στα οποία συρρέουν πηγές μακρινές, για να χυθούν στο φως του προσώπου από τη σκόνη του χρόνου.

Εκείνα τα μάτια που στα δάκρυα της χαράς κανείς δεν κοντοστέκεται, κανείς περαστικός διαβάτης δεν σταματάει, κανείς δεν συγκινείται για της ερωτευμένης το χαμό, κανείς δεν της λέει έστω ένα αντίο στερνό, για να της προσφέρει ένα λουλούδι και να της πει ένα ευχαριστώ.

Μάτια αστραπιαία πάνω απ’ τα κύματα της θάλασσας, με μια στοχαστική και ρομαντική έκφραση. Σκιαγραφούν κάποιο σύνθημα αισθησιακό, κάποια ουτοπία ρομαντική πέρα από τη σφαίρα της λογικής στα μάτια της ορατής ελπίδας με τις χρυσαφένιες ηλιαχτίδες που αγωνίζονται να αναγεννηθούν στο περιορισμένο οπτικό μας πεδίο.

Μάτια σβησμένα που γεννούν όμορφα συναισθήματα σε κάποιες ανθρώπινες υπάρξεις μέσα στα σκοτάδια της νύχτας. Λάμπουν χαρούμενα αλλά και θλιμμένα στην ψυχή μας, όμοια με τ’ άστρο που χάθηκε αφήνοντας μία χρυσή γραμμή στον ουρανό. Άστραψε η λάμψη τους, ένα, μισό φωτεινό φως, μισό θλιβερό μενεξί, σκοτεινό φως που ξυπνάει πάλι σε κάποια άλλη θέση, τους φωτεινούς ορίζοντες μιας ζωής.

Μάτια σαστισμένα μέρα τη μέρα, νύχτα τη νύχτα που τρεμοσβήνουν σαν αφέγγαρα λυχνάρια στον κίνδυνο της στιγμής για τα υψηλά ιδανικά. Ακολουθούν άραγε το δρόμο της λογικής φέρνοντας μηνύματα όρασης κρατώντας ψηλά τη σημαία τ’ ουρανού ; ή μήπως τάχα έχουν χάσει τα λογικά τους, ξετυλίγοντας το λάβαρο της τρέλας που τα οδηγεί χωρίς ελπίδα απ’ τα σταυροδρόμια του κόσμου μέχρι να βγουν στο τίναγμα της ζωής.

Στα μάτια ! Στα μάτια ! Πάμε να δούμε, μου’ λέγες κάθε τόσο καταμεσής του δρόμου στην τυφλή αποστολή μας. Να γίνουμε αποφασιστικοί και ριψοκίνδυνοι όσο γίνεται πιο μακριά, με μάτια που δεν θα καταρρεύσουν και χωρίς την όραση θ' αντέξουν. Πάμε να δούμε ψηλά, πολύ ψηλά τον ουρανό, σε μακρινούς ορίζοντες, ν’ αγγίξουν τα χέρια μας τον ήλιο. Να γίνουμε γαλάζιοι ουρανοί και διάφανες σκιές να γίνουν οι ανθρώπινες μορφές μας.

Ανεξήγητα μάτια με αναρίθμητες παραλλαγές πάνω απ' τα γκρίζα σύννεφα που εξεγείρονται στους ανθρωποφάγους τροχούς και στα αδίστακτα θηρία της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής θηριωδίας. Στα μάτια ο τυφλός απαιτεί φως γύρω από την αλήθεια πάνω σ’ ολόκληρη τη πολιτεία της κοινωνικής ζούγκλας. Φως στα σκοτάδια που ενεδρεύουν μέρα και νύχτα συντροφιά με το φαρμάκι στην ψυχή, και τη σιωπή των νικημένων.

Όπου κινούνται τα μάτια τα βλέμματα ακολουθούν, όπου πάνε τα βλέμματα ακολουθούν τη σκέψη, όπου πάει η σκέψη την ακολουθεί το συναίσθημα, όπου πάει το συναίσθημα εκεί είναι τα μάτια της κοσμογονικής εξόρμησης που θα βλέπουν μόνο για σένα με μια αστραπιαία γρήγορη ματιά.

Άνοιξα για μια στιγμή τα μάτια με κόπο, κι έτσι κουρασμένα όπως ήταν, κοίταξαν γύρω μου κι έμειναν να βλέπουν όχι μόνο το σήμερα, αλλά και αυτό που έρχεται, στο μετά και στο αύριο. Γιατί η λάμψη των ματιών μεγάλωσε, πλημμύρισε το χώρο, έλιωσε το σκοτάδι και το πλάσμα έγινε φως αγάπης.

Xρήστος Αθανασίου