το βλέμμα για να δει
όσα χάνονται σε μια στιγμή,
σ΄αυτά που μας στοιχειώνουν
τα ερωτήματα πολλά,
τα αναπάντητα ακόμη πιο πολλά,
το παράλογο η αδιαφορία τεχνογνωσίας
στο έπακρο.
Μα πάντα θα υπάρχει κάποιος
εγώ, εσύ και ο κανένας
να έχει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια
ανωτερότητας παραπλανητικής
άρνησης, λίγη ελπίδα αυταπάτης
να σου δώσει.
Τότε τι κάνουμε;
Και πως να μαζέψουμε τα κομμάτια μας
από τις στάχτες;
Στο σεργιάνι μιας αθωότητας
που χάθηκε ποιος δεν γεύθηκε την αρμύρα
τη μια βουτώντας στο βυθό,
την άλλη εισπνέοντας θάνατο;
Εδώ η αναλγησία μπαίνει στον κόπο
και τα ρευστοποιεί όλα,
το βλέμμα ψυχανεμίζεται
την ολέθρια ήττα του,
ΠΕΡΗΦΑΝΑ!!!
Συναινούν στην εξευτελιστική σου
υποχώρηση,
τρέχα να σωθείς στην ερημιά κάπου θα βρεις
ένα υπόστεγο, ασφάλισε την πόρτα του
ακύρωσε το συναίσθημα,
γιατί η προδοσία πηγάζει από παντού,
νύχτα την βροχή την ακούςςςςς;...
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου