Ούτε απόψε πανσέληνος.
Ένα κομμάτι λείπει.
Ένα κομμάτι λείπει.
Το φιλί σου.
Γ. Ρίτσος
The Kiss - Gustav Klimt
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Το φιλί
«Τα φύλλα βλέπεις της ετιάς
πώς πέφτουν μαραμένα;»
ψυχή μου, μὄλεγες πικρά
με μάτια δακρυσμένα.
«Πώς φεύγει, βλέπεις, το νερό,
«Πώς φεύγει, βλέπεις, το νερό,
τα νέφη πώς πετούνε,
πώς η δροσούλα της αυγής,
οι κρίνοι πώς περνούνε;
»Ναι, πες μου, πες μου,
»Ναι, πες μου, πες μου,
σαν αυτά
κι η αγάπη μας θα σβήσει
σα λούλουδο θα μαραθεί
σαν όνειρο θα ζήσει;»
Κι εγώ σ’ αγκάλισα σφιχτά
και σὄφραξα, ψυχή μου
τα χείλη μ’ ένα φλογερό
κι απέραντο φιλί μου.
Και τότ’ επίστεψες και συ
Και τότ’ επίστεψες και συ
ότ’ έχει κι η ζωή μας
μια μόνη αθάνατη στιγμή
κλεισμένη στο φιλί μας,
μιαν ώρα πὄφυγε κρυφά
μιαν ώρα πὄφυγε κρυφά
του Χάρου το δρεπάνι
κι όπ’ όσο κι αν πετά γοργά
ποτέ δε θα πεθάνει.
[15 Ιουνίου 1868, Αθήναις]
[15 Ιουνίου 1868, Αθήναις]
Hercules and Omphale. 1735. Francois Boucher
Κωστής Γκιμοσούλης -Φιλί στον πάγο
Ξυπνάω την παγωμένη νεράιδα
με καυτό φιλί.
Δεν είμαι όμως πρίγκιπας.
Είμαι το κόκκινο βιολί
που επιμένει μέσα
στον αδιάφορο αέρα.
(Από τη συλλογή «Αγάπη από ζήλια», εκδ. Κέδρος, 2004)
(Από τη συλλογή «Αγάπη από ζήλια», εκδ. Κέδρος, 2004)
kiss by Anna Razumovskaya
Κική Δημουλά - Επιτύμβιο
«Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως
ένα τοις εκατό αποτελείται
από αιωνιότητα
κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο
να ’ναι το τελευταίο».
Αλλά και τελευταίο
ακόμα πιο φιλί θα λέγεται
όσο καιρό τουλάχιστον
θα το τραβολογάνε
η μνήμη από τη μια μεριά
η λήθη από την άλλη
η καθεμιά δικό της θεωρώντας το
ώσπου ο δίκαιος Σολομών
για να φανεί ποιανής δικό της είναι
στη μέση θ’ απειλήσει να το κόψει
μισό να πάρει η μια μισό η άλλη
κι όποια απ’ τις δυο κάθε φορά
-ποτέ δεν είναι η ίδια-
ουρλιάξει μη.
Κάθε φιλί
αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο
να ’ναι το τελευταίο.
Διαρκές είναι μόνο
εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.
Σοφές, ειρηνικά το νέμονται
η αναμονή και η παραίτηση
άνθη αντίπαλα οι δυο τους
σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο
κενοτάφιο στολίζουν.»
(από τη συλλογή της «Μεταφερθήκαμε Παραπλεύρως»)
Το Φιλί στο Κρεβάτι, του Henri de Toulouse-Lautrec
Δημήτρης Δούκαρης -TA ΦΙΛΙΑ
«Το μόνο που θυμάμαι
είναι τα φιλιά,
όλες οι άλλες λεπτομέρειες
μού διαφεύγουν –
σώμα, κινήσεις,
διαγράμματα
και τα λοιπά.
Το μόνο που θυμάμαι
είναι τα φιλιά
στα χείλια,
σα χαρακιές στα χείλια –
το πάθος
αισθάνομαι ακόμη
πάνω στα χείλια’
σαν απόγνωση
τα φιλιά.»
(Σύγχρονη Ερωτική Ποίηση, Καστανιώτης)
Οι εραστές, του Ρενέ Μαγκρίτ
Oδυσσέας Ελύτης
Γρατσουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα.
Κι είναι οι δύο αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν καινούριο φεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου.
❤❤❤❤
-Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας.
Κι όταν σε πήρε το φιλί. Γυναίκα.
❤❤❤❤
Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια!
Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια!
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους!
Κ. Καρυωτάκης - Στερνό φιλί
Και μ’ άφησες, αγάπη μου, στα στήθια σου να γείρω.
Ένας χρυσός Παράδεισος μου θάμπωσε τα μάτια,
της βελουδένιας σάρκας σου με μέθυσε το μύρο,
και στο μυαλό μου χτίστηκαν ονείρωνε παλάτια.
Παλάτια που γκρεμίστηκαν. Να, σήμερα πεθαίνεις!
Τα χλωμιασμένα χείλια σου μου δίνεις να φιλήσω
και μου λαλούν τα μάτια σου στη γλώσσα της χαμένης
αγάπης μας: «Πηγαίνω κει, από τον ήλιο πίσω».
Γονάτισα, σε φίλησα. Ω, το στερνό φιλί μου!
Σαν έσμιξαν τα χείλια μας, η θεϊκιά ψυχή σου
πετάχτηκε απ’ το στόμα σου κι εχύθη στο κορμί μου·
και σου ’πα τότε με χαρά: «Αγάπη μου, κοιμήσου».
Κ. Καρυωτάκης - Η φιλημένη
«Καθόμαστε αμίλητοι-θυμήσου, κοπελιά μου-
ερόδιζες από ντροπή-αλήθεια ‘ναι ή ψέμα;-
κι άφηνες το κεφάλι σου να σιγογείρει χάμου
όταν το βλέμμα σου έσμιξε με το δικό μου βλέμμα.
Σου ζήτησα ο άμοιρος ένα φιλί μονάχα
εσύ μου το αρνήθηκες με τη γλυκιά φωνή σου
κι έγειρες το κεφάλι σου-να το θυμάσαι τάχα;-
μα ‘γω το «ναι» εδιάβασα στα μάτια, τη μορφή σου.
Σ’ αγκάλιασα, σε φίλησα, χωρίς να σε ρωτήσω
εσύ φαινόσουν, πονηρή, πως ήσουν θυμωμένη
και να ξεφύγεις ήθελες…μα όχι να σ’αφήσω
εγλίστρισες και μου ‘φυγες… είσ’ όμως φιλημένη.»
Xλόη Κουτσουμπέλη - Το φιλί
Αν μ’ αφήσεις
να αγγίξω τον πυρήνα σου,
καυτό δαμάσκηνο με φλέβες
(πούπουλα χιονιού
οι στεναγμοί σου)
τότε κι εγώ θα σου χαρίσω
κάτι μικρό κι εύθραυστο
σαν σπασμένη φτερούγα πουλιού
σαν ενα »αν» που δεν ξέρει να πετάξει
κάτι αθώο και παλιό
που εκατό χρόνια κοιμάται στα χείλη μου
μέχρι εσύ να το ξυπνήσεις.
Ναπολέων Λαπαθιώτης - Ερωτικό
Πάμπλο Νερούντα - Νύχτα στο νησί
Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.
Απόσπασμα
Όσκαρ Ουάιλντ - H μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιγκ
Μα κι ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,
και πρέπει αυτό απ’ όλους ν’ ακουστεί.
Άλλοι με κολακεία σε σκοτώνουν
Κι άλλοι με ματιά φαρμακερή
Μ’ ένα φιλί σκοτώνουν οι δειλοί,
Κι οι γενναίοι άνδρες με σπαθί.
απόσπασμα
Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπό σου!
Και τώρα που χωρίζουμε,
Άφησε να σου πω-
Ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ΄ όνειρο
Είναι αλήθεια, όπως το’λεγες
Αν όμως, η ελπίδα πέταξε
Μες σε μια νύχτα ή σε μια μέρα,
Μες σ’ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
Είναι γι’αυτο λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή ο,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο.
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου - Ιούδας
Ήταν μια δύσκολη υποχώρηση κι αυτή, ν’ αφεθεί, κι ο αέρας του βραδιού
να του χτενίζει τα μαλλιά. Τι κι αν έδωσε το τελευταίο φίλημα
ο πυρετός τού έκαιγε το στόμα· τι κι αν τ’ αργύρια ομορφαίνουν τη ζωή
ο θάνατος ήταν η μόνη συγκατάβαση
Μα εγώ τον συμπόνεσα στην απελπισμένη του κίνηση. Ήτανε φίλος μου
μ’ έβλεπε στον ανήσυχο ύπνο του και τιναζόταν. Με ξεχώρισε
στο ανώνυμο πλήθος και μου ’σφιξε το χέρι – «δε χώρισα ποτέ ευθύνες» είπε
«δε δίστασα στην εκλογή, ξέρω πάντα καλά τι είναι αλήθεια»
Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη
Ένα κλειδάκι του σπιτιού, κλειδάκι της καρδιάς μου
Σου χάρισα μ' ένα φιλί, αφέντη της χαράς μου
Ένα κλειδί χρυσό κλειδί της πιο κρυφής μου λύπης
Αυτής που γίνεται παιδί όταν εσύ μου λείπεις
Φιλί κλειδί φιλί κλειδί που δώσαμε
Τα χείλη μας κλειδώσαμε
Και τον καημό γλυτώσαμε
Φιλί κλειδί φιλί κλειδί που δώσαμε
Τα χείλη μας κλειδώσαμε
Και τον καημό γλυτώσαμε
Όποιος στα χείλη φιληθεί με χείλια διψασμένα
Σαν τον κισσό θα τυλιχτεί σε χέρια αγαπημένα
Φιλί κλειδί φιλί κλειδί που δώσαμε...
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη Εδώ να μείνεις να με κρατήσεις αγκαλιά να μ' ανακρίνεις της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις δε φεύγω απόψε κι απ' τ' αμάξι δε θα βγω κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις εδώ να μείνεις να το μάθουμε κι οι δυο Εδώ να μείνεις εδώ να μείνεις της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις Εδώ και τώρα γιατί ειν' ο δρόμος μας παλιός και κατηφόρα της καληνύχτας τα φιλιά δεν είναι δώρα δε φεύγω απόψε κι απ' τη ζωή σου δε θα βγω κι αν ειν' η σχέση μας μισή τα λόγια φόρα εδώ και τώρα στης αγάπης το θυμό Εδώ να μείνεις εδώ να μείνεις της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις Εδώ να μείνεις εδώ να μείνεις της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις
Μουσική Μίμης Πλέσσας
Στίχοι Δημήτρης Χριστοδούλου
Πάνω στα χείλη σου μεθούν
δυο χείλη απελπισμένα
με τα φιλιά ψάχνουν να βρουν
τα χρόνια τα χαμένα.
Τα φιλιά τι να κρατήσουν
και τα χείλη τι να πουν
για τα χρόνια που να φύγουν
σαν πουλιά και θα χαθούν.
Μέσα στα μάτια σε ρωτούν
δυο μάτια δακρυσμένα
αν είναι όλα όνειρο
και τα φιλιά χαμένα.
Μουσική/Στίχοι: Jovanotti Lorenzo / Πάνος Μουζουράκης & Κωστής Μαραβέγιας Μια τεράστια του χρόνου σπατάλη, κάτι τ’ αδύνατο Να εφεύρεις το όνειρο μιας ζωής σε μια μέρα, μια σκηνή πέρα από τη σελήνη Ένας όμορφος κόσμος που απέχει ένα βήμα, μην ανάβεις το φως, τράβα απλά την κουρτίνα Πεταλούδες γυρνούν στην Αθήνα, πάρκα στο Κέντρο, καλοκαίρι μυρίζει Μια μητέρα, μια ερωμένη, μία κόρη περιμένει, αλλάζουν όλα, αλλάζω κι εγώ Ένας μαγνήτης στο ψυγείο, ένα σημείωμα, ένα αστείο, ένα σπίτι, ένα φιλί, ένα αντίο Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα Όλα τ’ άλλα ηχούν μακρινά, ένα αστέρι που σκάει στ’ ουρανού την καρδιά Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα Θέλω να’ μαι μαζί σου, να κυνηγάω μαζί σου τα κύματα όλα της μοίρας Ένα κορίτσι χορεύει στον ουρανό, στο δωμάτιο, το δρόμο, τη δουλειά, το σχολείο Μια ψυχή, κι άλλη μία, και μια συνομιλία, μόνο μάτια και λέξη καμία Ένα τέλειο λάθος, μια καινούργια αρχή, ένα δάκρυ που δε μπορεί να κρυφτεί Μια ανάσα βαθιά για να μην τρελαθώ, μια ιστορία αγάπης, τι πιο απλό Και Θεός κι αμαρτία κι άλλη μια ευκαιρία για όσους δεν βρήκαν το χρόνο να ψάξουν Είναι μέσα σου η λύση που θα τιμωρήσει όσους δεν έχουν φτερά να πετάξουν Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα Όλα τ’ άλλα ηχούν μακρινά, ένα αστέρι που σκάει στ’ ουρανού την καρδιά Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα Θέλω να ‘μαι μαζί σου, να γεράσω μαζί σου το φεγγάρι να έχουμε στρώμα Και τυχαίο και γραφτό, το μεγάλο μωρό που παίζει με τόξο και βέλη που χτυπάει και φεύγει όλα τα ανατρέπει, μα ο χάρτης τον δρόμο σου δείχνει Του κρυμμένου θησαυρού το ταξίδι τελειώνει, εκεί που είναι αδύνατο να ‘μαστε μόνοι Σε κοιτάζω στα μάτια σαν καθρέφτες γυαλίζουν, τον πιο ωραίο εαυτό μας αντικατοπτρίζουν Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα Όλα τ’ άλλα ηχούν μακρινά, ένα αστέρι που σκάει στ’ ουρανού την καρδιά Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα… Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα…
Μουσική: Πλούταρχος Ρεμπούτσικας Λίγο πριν μετανιώσω, και μάθει ποσο φιλαει γλυκά. Γράφω την απιστία του, κι γοητεία του δε με νικά. Γράφω την απουσία, την προδοσία δυο φονικά. Λίγο πριν μετανιώσω, και μάθει ποσο φιλαει γλυκά. Μα αυτός κοιτάει αγέρωχα, και πουλάει φτηνά τον έρωτα. Σαν Ιούδας φιλά υπέροχα, μα δε με γελά, δε με ξεγελά. Λίγο πρότου να φύγω, στο παραλίγο της αντοχής. Πνίγω δικά του ψέματα, και τα συμπλέγματα της ενοχής. Λίγο πριν μετανιώσω, και χάδι νιώσω άλλης ψυχής. Λίγο πρότου να φύγω, στο παραλίγο της αντοχής. Μα αυτός κοιτάει αγέρωχα, και πουλάει φτηνά τον έρωτα. Σαν Ιούδας φιλά υπέροχα, μα δε με γελά, δε με ξεγελά. Μα αυτός φιλά υπέροχα...
ΔΙΑΣΗΜΑ ΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
Γκούσταφ Κλιμτ - Το Φιλί
Η φωτογραφία είναι του Robert Doisneau και θεωρείται από τα πιο διάσημα φιλιά στην ιστορία της φωτογραφίας. Ο Doisneau καθιερώθηκε με τη φωτογραφία αυτή το 1950, η οποία κρύβει μια μεγάλη ιστορία.
Ένα ζευγάρι, ο Jean και η Denise Lavergne πίστευαν ότι ήταν αυτοί το ζευγάρι της φωτογραφίας, και προσπάθησαν να προσεγγίσουν τον Doisneau, o οποίος όμως για να μην τους κακοκαρδίσει δεν τους είπε ότι δεν ήταν εκείνοι στη φωτογραφία.
Αργότερα το ζευγάρι αποφάσισε να μηνύσει το φωτογράφο για παραβίαση ιδιωτικότητας, και έτσι ο Doisneau το 1992 υποχρεώθηκε να αποκαλύψει ότι είχε δει ένα ζευγάρι στο δρόμο, τους Françoise Delbart και Jacques Carteaud να φιλιούνται και τους ζήτησε να επαναλάβουν το φιλί για να τους φωτογραφίσει.
Έτσι λοιπόν μπορεί η ιστορία πίσω από το φιλί να μην είναι τόσο αυθόρμητη όσο νόμιζαν όλοι για 40 χρόνια, ωστόσο ο φωτογράφος έχει απεικονίσει τον έρωτα και την επιθυμία στην κίνηση των δυο ερωτευμένων νέων σε μια φωτογραφία που έτσι κι αλλιώς θα μείνει διαχρονική …
http://oropedio.blogspot.com/
https://www.monocleread.gr/
http://lalunapiena.blogspot.com/
http://www.stixoi.info/
https://digitalpoeter.blogspot.com/
http://www.andro.gr
https://gr.pinterest.com/
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους!
Γενέθλια, του Marc Chagall
Κ. Καρυωτάκης - Στερνό φιλί
Και μ’ άφησες, αγάπη μου, στα στήθια σου να γείρω.
Ένας χρυσός Παράδεισος μου θάμπωσε τα μάτια,
της βελουδένιας σάρκας σου με μέθυσε το μύρο,
και στο μυαλό μου χτίστηκαν ονείρωνε παλάτια.
Παλάτια που γκρεμίστηκαν. Να, σήμερα πεθαίνεις!
Τα χλωμιασμένα χείλια σου μου δίνεις να φιλήσω
και μου λαλούν τα μάτια σου στη γλώσσα της χαμένης
αγάπης μας: «Πηγαίνω κει, από τον ήλιο πίσω».
Γονάτισα, σε φίλησα. Ω, το στερνό φιλί μου!
Σαν έσμιξαν τα χείλια μας, η θεϊκιά ψυχή σου
πετάχτηκε απ’ το στόμα σου κι εχύθη στο κορμί μου·
και σου ’πα τότε με χαρά: «Αγάπη μου, κοιμήσου».
Το φιλί, του Edvard Munch
Κ. Καρυωτάκης - Η φιλημένη
«Καθόμαστε αμίλητοι-θυμήσου, κοπελιά μου-
ερόδιζες από ντροπή-αλήθεια ‘ναι ή ψέμα;-
κι άφηνες το κεφάλι σου να σιγογείρει χάμου
όταν το βλέμμα σου έσμιξε με το δικό μου βλέμμα.
Σου ζήτησα ο άμοιρος ένα φιλί μονάχα
εσύ μου το αρνήθηκες με τη γλυκιά φωνή σου
κι έγειρες το κεφάλι σου-να το θυμάσαι τάχα;-
μα ‘γω το «ναι» εδιάβασα στα μάτια, τη μορφή σου.
Σ’ αγκάλιασα, σε φίλησα, χωρίς να σε ρωτήσω
εσύ φαινόσουν, πονηρή, πως ήσουν θυμωμένη
και να ξεφύγεις ήθελες…μα όχι να σ’αφήσω
εγλίστρισες και μου ‘φυγες… είσ’ όμως φιλημένη.»
Edv. Munch, Φιλί στο παράθυρο. 1892.
Xλόη Κουτσουμπέλη - Το φιλί
Αν μ’ αφήσεις
να αγγίξω τον πυρήνα σου,
καυτό δαμάσκηνο με φλέβες
(πούπουλα χιονιού
οι στεναγμοί σου)
τότε κι εγώ θα σου χαρίσω
κάτι μικρό κι εύθραυστο
σαν σπασμένη φτερούγα πουλιού
σαν ενα »αν» που δεν ξέρει να πετάξει
κάτι αθώο και παλιό
που εκατό χρόνια κοιμάται στα χείλη μου
μέχρι εσύ να το ξυπνήσεις.
Lover's Labor, 1991 - Miriam Schapiro
Καημός αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου.
Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του.
Ας είν' ωστόσο, τι ωφελεί
γυρεύω πάντα το φιλί
στερνό φιλί, πρώτο φιλί
και με λαχτάρα πόση.
Γυρεύω πάντα το φιλί
αχ, καρδιά μου
που μου το ‘τάξανε πολλοί
όμως δε μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει.
Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι
Αυτό το ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει.
Νικηφόρος Λύτρας, Το φίλημα.
Τάσος Λειβαδίτης
«…Τώρα τι απόμεινε απ τον έρωτα; Δίπλα σου ζει μια ξένη,
που δε σε γνώρισε
κι ούτε τη γνώρισες ποτέ σου.
Τα μαλλιά της γεράσανε
και πάνω στα ωχρά της χείλη
σαπίζουν αρχαία μακρόσυρτα φιλιά και παλιά ανοιξιάτικα
λόγια.
Ανάμεσά σας, σαν μια μεγάλη ξενιτιά,
έστεκε ο ανίκητος χρόνος.»
❤❤❤❤
«… Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ’ την πόρτα σου
Εσύ θα ξέρεις
Πως πέθανε σφαγμένος απ’ τα μαχαίρια των φιλιών
Που ονειρευότανε για σένα.»
Λόρκα
Θέλω να κλάψω τον πόνο μου και στο λέω
για να μ’ αγαπήσεις και να με κλάψεις
κάποιο απόβραδο αηδονιών
μ’ ένα στιλέτο, με φιλιά και με σένα.
«…Τώρα τι απόμεινε απ τον έρωτα; Δίπλα σου ζει μια ξένη,
που δε σε γνώρισε
κι ούτε τη γνώρισες ποτέ σου.
Τα μαλλιά της γεράσανε
και πάνω στα ωχρά της χείλη
σαπίζουν αρχαία μακρόσυρτα φιλιά και παλιά ανοιξιάτικα
λόγια.
Ανάμεσά σας, σαν μια μεγάλη ξενιτιά,
έστεκε ο ανίκητος χρόνος.»
❤❤❤❤
«… Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ’ την πόρτα σου
Εσύ θα ξέρεις
Πως πέθανε σφαγμένος απ’ τα μαχαίρια των φιλιών
Που ονειρευότανε για σένα.»
Franz von Stuck_Το φιλί της Σφίγγας
Λόρκα
Θέλω να κλάψω τον πόνο μου και στο λέω
για να μ’ αγαπήσεις και να με κλάψεις
κάποιο απόβραδο αηδονιών
μ’ ένα στιλέτο, με φιλιά και με σένα.
Λόρκα - Χάρτινο τριαντάφυλλο
Το φιλί μου ήταν ρόδι, βαθύ και ανοιγμένο,
μα, χάρτινο το στόμα σου τριαντάφυλλο.
Τώρα γύρω μου ένας κάμπος, ένας κάμπος χιονισμένος.
Σίδερα τα δυο μου χέρια, φτιαγμένα για τ' αμόνια,
μα, ήτανε το σώμα σου δειλινού καμπάνα.
Τώρα γύρω μου ένας κάμπος, ένας κάμπος χιονισμένος.
Πυγμαλίων και Γαλάτεια - Jean-Léon Gérôme, 1890
Πάμπλο Νερούντα - Νύχτα στο νησί
Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.
Απόσπασμα
The Kiss, 1863 - William-Adolphe Bouguereau
Μα κι ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει,
και πρέπει αυτό απ’ όλους ν’ ακουστεί.
Άλλοι με κολακεία σε σκοτώνουν
Κι άλλοι με ματιά φαρμακερή
Μ’ ένα φιλί σκοτώνουν οι δειλοί,
Κι οι γενναίοι άνδρες με σπαθί.
απόσπασμα
Αττικό ερυθρόμορφο αγγείο, (γύρω στο 480 Π.Χ.)
Έντγκαρ Άλλαν Πόε - Όνειρο μέσα σε όνειρο
Γ. Παυλόπουλος - Τὸ διάφανο μετάξι
Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος οἱ δυό μας
νὰ ἔχουμε δοθεῖ σὰν ἄλλοτε στὸν ἔρωτα.
Κι ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος οἱ δυό μας πάλι
ἀσάλευτοι τώρα νὰ κοιτάζουμε.
Κοιτάζαμε τὰ διψασμένα σώματα
ποὺ ἤμαστε κάποτε
κοιτάζαμε τὴν ἡδονή τους καὶ ποθούσαμε
καὶ λιώναμε νὰ σμίξουμε μαζί τους.
Ὅμως ἀνάμεσά μας ἕνα μετάξι διάφανο
σχεδὸν ἀόρατό μᾶς χώριζε γιὰ πάντα.
Γύρισε τότε καὶ μοῦ ἔδωσε μὲ δάκρυα στὰ μάτια
ἕνα φιλὶ ποὺ ἔκοβε τὰ χείλια σὰν μαχαίρι.
Τὸ πῆρα καὶ ἀρχίζοντας νὰ σχίζω τὸν ἀέρα
μᾶς φάνηκε τάχα πὼς περάσαμε
καὶ πέσαμε στὴν ἀγκαλιά τους
καὶ σμίξαμε τοὺς ἄλλους ἑαυτούς μας.
Κι Ἐκείνη ἐπῆγε μὲ τὸν Ἄλλο
κι ἐγὼ ἐπῆγα μὲ τὴν Ἄλλη.
Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος οἱ δυό μας
νὰ ἔχουμε δοθεῖ σὰν ἄλλοτε στὸν ἔρωτα.
Κι ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος οἱ δυό μας πάλι
ἀσάλευτοι τώρα νὰ κοιτάζουμε.
Κοιτάζαμε τὰ διψασμένα σώματα
ποὺ ἤμαστε κάποτε
κοιτάζαμε τὴν ἡδονή τους καὶ ποθούσαμε
καὶ λιώναμε νὰ σμίξουμε μαζί τους.
Ὅμως ἀνάμεσά μας ἕνα μετάξι διάφανο
σχεδὸν ἀόρατό μᾶς χώριζε γιὰ πάντα.
Γύρισε τότε καὶ μοῦ ἔδωσε μὲ δάκρυα στὰ μάτια
ἕνα φιλὶ ποὺ ἔκοβε τὰ χείλια σὰν μαχαίρι.
Τὸ πῆρα καὶ ἀρχίζοντας νὰ σχίζω τὸν ἀέρα
μᾶς φάνηκε τάχα πὼς περάσαμε
καὶ πέσαμε στὴν ἀγκαλιά τους
καὶ σμίξαμε τοὺς ἄλλους ἑαυτούς μας.
Κι Ἐκείνη ἐπῆγε μὲ τὸν Ἄλλο
κι ἐγὼ ἐπῆγα μὲ τὴν Ἄλλη.
The Kiss (1895) - Theophile-Alexandre Steinlen
Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπό σου!
Και τώρα που χωρίζουμε,
Άφησε να σου πω-
Ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ΄ όνειρο
Είναι αλήθεια, όπως το’λεγες
Αν όμως, η ελπίδα πέταξε
Μες σε μια νύχτα ή σε μια μέρα,
Μες σ’ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
Είναι γι’αυτο λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή ο,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο.
The Kiss Painting by HJ Kennedy
Μίλτος Σαχτούρης
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ τ’ ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ τ’ ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί
Dante Gabriel Rossetti Paolo and Francesca da Rimini 1867
Σάκης Σερέφας - Φιλί με αναπάντεχη ποιότητα
τι στόμα ήταν –αίφνης– απόψε αυτό
απύθμενο
αλανιάρικο
αδηφάγο
με τίποτε δεν χόρταινε
και τι γλώσσα ήταν αυτή απόψε
άστατη
περιηγήτρια
σβέλτη
έτοιμη να διδάξει την αταξία
δεν είσαι κορίτσι εσύ
ψιλοβρόχι απάνω σε λαμαρίνα είσαι
– κοσκινίζεις σιγανά
(Από τη συλλογή «Λεζάντα για μια φωτογραφία, εκδ. Διαγωνίου, 1983)
ANNE SEXTON - Το φιλί
The Kiss), 1913, 100x100 cm, by Vsevolod Maximovich
Το στόμα μου ανθίζει σαν πληγή.
Πέρασα όλη τη χρονιά αδικημένη, κουραστικά
αργόσυρτες
οι νύχτες, άδειες, σκληροί αγκώνες μόνο
και στοίβες χαρτομάντιλα που φώναζαν
«κλαψιάρα,
κλαψιάρα, τί χαζή που είσαι!».
Άχρηστο το κορμί μου μέχρι χθες.
Σήμερα σκίζονται οι ορθές του γωνίες.
Σήμερα σκίζει τα ρούχα τα σεμνότυφα
κόμπο τον κόμπο
και κοίτα – με τρυπούν ολόκληρη καρφιά
ηλεκτρισμένα.
Σβιιινιν! Ανάσταση!
Κάποτε το κορμί μου ήτανε βάρκα, σκέτο ξύλο
σε αχρηστία, με δίχως θάλασσα από κάτω,
με την μπογιά της ξεφτισμένη. Ένας σωρός σανίδες,
τίποτ’ άλλο. Όμως εσύ με σήκωσες, μ’ αρμάτωσες.
Έγινα η εκλεκτή σου.
Τα νεύρα μου έχουν τεντωθεί. Τ’ ακούω σαν
μουσικά όργανα. Στη θέση της παλιάς σιωπής
ασταμάτητα χτυπούν τα τύμπανα, οι χορδές. Δικό σου
έργο είναι.
Ιδιοφυΐα στην πράξη. Αγάπη μου, ο συνθέτης έπεσε
στη φωτιά.
Μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου.
Πέρασα όλη τη χρονιά αδικημένη, κουραστικά
αργόσυρτες
οι νύχτες, άδειες, σκληροί αγκώνες μόνο
και στοίβες χαρτομάντιλα που φώναζαν
«κλαψιάρα,
κλαψιάρα, τί χαζή που είσαι!».
Άχρηστο το κορμί μου μέχρι χθες.
Σήμερα σκίζονται οι ορθές του γωνίες.
Σήμερα σκίζει τα ρούχα τα σεμνότυφα
κόμπο τον κόμπο
και κοίτα – με τρυπούν ολόκληρη καρφιά
ηλεκτρισμένα.
Σβιιινιν! Ανάσταση!
Κάποτε το κορμί μου ήτανε βάρκα, σκέτο ξύλο
σε αχρηστία, με δίχως θάλασσα από κάτω,
με την μπογιά της ξεφτισμένη. Ένας σωρός σανίδες,
τίποτ’ άλλο. Όμως εσύ με σήκωσες, μ’ αρμάτωσες.
Έγινα η εκλεκτή σου.
Τα νεύρα μου έχουν τεντωθεί. Τ’ ακούω σαν
μουσικά όργανα. Στη θέση της παλιάς σιωπής
ασταμάτητα χτυπούν τα τύμπανα, οι χορδές. Δικό σου
έργο είναι.
Ιδιοφυΐα στην πράξη. Αγάπη μου, ο συνθέτης έπεσε
στη φωτιά.
Μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου.
Francesco Hayez The Last Kiss of Romeo and Juliet
Μάτση Χατζηλαζάρου - Χαμόγελα
Λόγια για σύγχρονη μουσική, επονομαζόμενη «Swing»
Από το χαμόγελό σου πετάξανε
δέκα πουλιά, στους ώμους μου επάνω.
Το χαμόγελό σου το κρατάς
όπως ένα παιδί τη ναυτική του ψάθα.
Μια ανεμώνη τινάχτηκε
μέσα στην αγκαλιά μου
πίσω απ' τα παραθυρόφυλλα γελάει μια αχτίδα.
Η θάλασσα αναμοχλεύει τ' άσπρα της χαλίκια
όλες οι πεταλούδες φέρνουν τα χαμόγελά σου.
Δυο κόκκινες χάντρες κύλησαν
από μιας κοπέλας το λαιμό.
Οι λυγαριές αναστενάζουν μες στη ρεματιά
χορεύουμε, χορεύουμε, η μουσική μας είναι η σελήνη
όλες οι πεταλούδες φέρνουν τα χαμόγελά σου.
Όταν μεθάει το κρασί
το πίνω μες στα χείλια σου
ο ήλιος σηκώνεται προτού ξυπνήσει το φιλί.
Η παλάμη σου ανοίγει όταν σκάει το σύκο
όλες οι πεταλούδες φέρνουν τα χαμόγελά σου.
Από το χαμόγελό σου πετάξανε
δέκα πουλιά, στους ώμους μου επάνω.
Το χαμόγελό σου το κρατάς
όπως ένα παιδί τη ναυτική του ψάθα.
Χριστιανόπουλος - Το φιλίΛόγια για σύγχρονη μουσική, επονομαζόμενη «Swing»
Από το χαμόγελό σου πετάξανε
δέκα πουλιά, στους ώμους μου επάνω.
Το χαμόγελό σου το κρατάς
όπως ένα παιδί τη ναυτική του ψάθα.
Μια ανεμώνη τινάχτηκε
μέσα στην αγκαλιά μου
πίσω απ' τα παραθυρόφυλλα γελάει μια αχτίδα.
Η θάλασσα αναμοχλεύει τ' άσπρα της χαλίκια
όλες οι πεταλούδες φέρνουν τα χαμόγελά σου.
Δυο κόκκινες χάντρες κύλησαν
από μιας κοπέλας το λαιμό.
Οι λυγαριές αναστενάζουν μες στη ρεματιά
χορεύουμε, χορεύουμε, η μουσική μας είναι η σελήνη
όλες οι πεταλούδες φέρνουν τα χαμόγελά σου.
Όταν μεθάει το κρασί
το πίνω μες στα χείλια σου
ο ήλιος σηκώνεται προτού ξυπνήσει το φιλί.
Η παλάμη σου ανοίγει όταν σκάει το σύκο
όλες οι πεταλούδες φέρνουν τα χαμόγελά σου.
Από το χαμόγελό σου πετάξανε
δέκα πουλιά, στους ώμους μου επάνω.
Το χαμόγελό σου το κρατάς
όπως ένα παιδί τη ναυτική του ψάθα.
Romeo and Juliet by Frank Dicksee
το φιλί
ενώνει πιο πολύ
απ’ το κορμί
γι’αυτό το αποφεύγουν
οι πιο πολλοί
ενώνει πιο πολύ
απ’ το κορμί
γι’αυτό το αποφεύγουν
οι πιο πολλοί
Γεωργιάδης Ανδρέας-Το φίλημα του Ιμπραήμ στον νεκρό Παπαφλέσσα
Μ. Μητσάκης - Το Φίλημα
Στο Μανιάκι, πάνω στην κορυφή του λόφου, από τους τριακόσιους μαχητές δεν έμεινε κανένας ζωντανός... Κι ανάμεσά τους ο Παπαφλέσσας, που άρχισε πρώτος τη σφαγή και σταμάτησε τελευταίος, ωχρός, ξαπλωμένος, με πλατιά πληγή στο στήθος, κρατά ακόμα το σπασμένο κομμάτι από το σπαθί του, με δάχτυλα σφιχτά... Και ο Αιγύπτιος ανεβαίνει με καλπασμό αλόγων και κλαγγή ξιφών, με ήχους τύμπανων και βοή σαλπίγγων, ενώ τα μπαϊράκια του κυματίζουν στον άνεμο του βραδινού και τα μισοφέγγαρα τους αστράφτουν στον ορίζοντα της δύσης...
Ο Ιμπραήμ έφτασε στο φρύδι του λόφου, ανέβηκε και στάθηκε. Και μ' ανοιχτό το βλέμμα, έκπληκτο, αναμετρά τα ψηλά κορμιά των παλικαριών, τα πλατιά τους στέρνα, τα μπράτσα τους τα δυνατά, τις ωραίες μορφές τους, τα περήφανα μέτωπά τους...
– Ποιος είναι ο Παπαφλέσσας;
Οι οδηγοί του έτρεξαν, έδειξαν το πτώμα.
– Σηκώστε τον, μωρέ, πάρτε τον... Πάρτε τον, πλύντε τον... Πλύντε το το παλικάρι...
Δυο άντρες τον πήραν από τις μασχάλες, τον σήκωσαν, τον έστησαν στα πόδια του και πήγαν σε μια κοντινή πηγή. Τον έπλυναν και γύρισαν πίσω, φέρνοντάς τον.
– Στήστε τον εκεί από κάτω.
Τον έστησαν σ' ένα δέντρο, τον ακούμπησαν, τον στερέωσαν στον κορμό, τον ισορρόπησαν, σαν ζωντανό...
Τότε ο Ιμπραήμ πλησιάζει αργά προς το δέντρο, στέκεται και βλέπει σιωπηλός για πολλή ώρα το άπνοο σώμα του αντιπάλου και κάτω από το φως της σελήνης, που ανέτελλε εκείνη την ώρα αιματόχροη, κάτω απ' τα κλαδιά που φρικιούσαν πένθιμα, φιλεί, με ένα παρατεταμένο φίλημα, τον όρθιο νεκρό.
Giotto - Il bacio di Giuda
Ήταν μια δύσκολη υποχώρηση κι αυτή, ν’ αφεθεί, κι ο αέρας του βραδιού
να του χτενίζει τα μαλλιά. Τι κι αν έδωσε το τελευταίο φίλημα
ο πυρετός τού έκαιγε το στόμα· τι κι αν τ’ αργύρια ομορφαίνουν τη ζωή
ο θάνατος ήταν η μόνη συγκατάβαση
Μα εγώ τον συμπόνεσα στην απελπισμένη του κίνηση. Ήτανε φίλος μου
μ’ έβλεπε στον ανήσυχο ύπνο του και τιναζόταν. Με ξεχώρισε
στο ανώνυμο πλήθος και μου ’σφιξε το χέρι – «δε χώρισα ποτέ ευθύνες» είπε
«δε δίστασα στην εκλογή, ξέρω πάντα καλά τι είναι αλήθεια»
Central Park by Leonid Afremov
ΜΟΥΣΙΚΗ
Παραδοσιακό τραγούδι:
Κόκκινα χείλη φίλησα κι έβαψε το δικό μου
Και το μαντίλι το 'συρα κι έβαψε το μαντίλι.
Και στο ποτάμι το 'πλυνα κι έβαψε το ποτάμι.
Κι έβαψε η άκρη του γιαλού κι η μέση του πελάγου.
Κατέβη ο αϊτός να πιεί νερό κι έβαψαν τα φτερά του.
Κι έβαψε ο ήλιος ο μισός και το φεγγάρι ακέριο.
"Kiss in the Piazza" - by Christopher Clark
Maximilian Pirner - Lovers in the Small Boat
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη Εδώ να μείνεις να με κρατήσεις αγκαλιά να μ' ανακρίνεις της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις δε φεύγω απόψε κι απ' τ' αμάξι δε θα βγω κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις εδώ να μείνεις να το μάθουμε κι οι δυο Εδώ να μείνεις εδώ να μείνεις της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις Εδώ και τώρα γιατί ειν' ο δρόμος μας παλιός και κατηφόρα της καληνύχτας τα φιλιά δεν είναι δώρα δε φεύγω απόψε κι απ' τη ζωή σου δε θα βγω κι αν ειν' η σχέση μας μισή τα λόγια φόρα εδώ και τώρα στης αγάπης το θυμό Εδώ να μείνεις εδώ να μείνεις της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις Εδώ να μείνεις εδώ να μείνεις της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις
"Tango Kiss", Andrei Protsouk
Μουσική Μίμης Πλέσσας
Στίχοι Δημήτρης Χριστοδούλου
Πάνω στα χείλη σου μεθούν
δυο χείλη απελπισμένα
με τα φιλιά ψάχνουν να βρουν
τα χρόνια τα χαμένα.
Τα φιλιά τι να κρατήσουν
και τα χείλη τι να πουν
για τα χρόνια που να φύγουν
σαν πουλιά και θα χαθούν.
Μέσα στα μάτια σε ρωτούν
δυο μάτια δακρυσμένα
αν είναι όλα όνειρο
και τα φιλιά χαμένα.
Kreutzer Sonata' by Rene Francois Xavier Prinet.
Μουσική/Στίχοι: Jovanotti Lorenzo / Πάνος Μουζουράκης & Κωστής Μαραβέγιας Μια τεράστια του χρόνου σπατάλη, κάτι τ’ αδύνατο Να εφεύρεις το όνειρο μιας ζωής σε μια μέρα, μια σκηνή πέρα από τη σελήνη Ένας όμορφος κόσμος που απέχει ένα βήμα, μην ανάβεις το φως, τράβα απλά την κουρτίνα Πεταλούδες γυρνούν στην Αθήνα, πάρκα στο Κέντρο, καλοκαίρι μυρίζει Μια μητέρα, μια ερωμένη, μία κόρη περιμένει, αλλάζουν όλα, αλλάζω κι εγώ Ένας μαγνήτης στο ψυγείο, ένα σημείωμα, ένα αστείο, ένα σπίτι, ένα φιλί, ένα αντίο Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα Όλα τ’ άλλα ηχούν μακρινά, ένα αστέρι που σκάει στ’ ουρανού την καρδιά Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα Θέλω να’ μαι μαζί σου, να κυνηγάω μαζί σου τα κύματα όλα της μοίρας Ένα κορίτσι χορεύει στον ουρανό, στο δωμάτιο, το δρόμο, τη δουλειά, το σχολείο Μια ψυχή, κι άλλη μία, και μια συνομιλία, μόνο μάτια και λέξη καμία Ένα τέλειο λάθος, μια καινούργια αρχή, ένα δάκρυ που δε μπορεί να κρυφτεί Μια ανάσα βαθιά για να μην τρελαθώ, μια ιστορία αγάπης, τι πιο απλό Και Θεός κι αμαρτία κι άλλη μια ευκαιρία για όσους δεν βρήκαν το χρόνο να ψάξουν Είναι μέσα σου η λύση που θα τιμωρήσει όσους δεν έχουν φτερά να πετάξουν Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα Όλα τ’ άλλα ηχούν μακρινά, ένα αστέρι που σκάει στ’ ουρανού την καρδιά Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα Θέλω να ‘μαι μαζί σου, να γεράσω μαζί σου το φεγγάρι να έχουμε στρώμα Και τυχαίο και γραφτό, το μεγάλο μωρό που παίζει με τόξο και βέλη που χτυπάει και φεύγει όλα τα ανατρέπει, μα ο χάρτης τον δρόμο σου δείχνει Του κρυμμένου θησαυρού το ταξίδι τελειώνει, εκεί που είναι αδύνατο να ‘μαστε μόνοι Σε κοιτάζω στα μάτια σαν καθρέφτες γυαλίζουν, τον πιο ωραίο εαυτό μας αντικατοπτρίζουν Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα Όλα τ’ άλλα ηχούν μακρινά, ένα αστέρι που σκάει στ’ ουρανού την καρδιά Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα… Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα…
Théodore Géricault - The Kiss
Στίχοι: Ηλίας ΚατσούληςΜουσική: Πλούταρχος Ρεμπούτσικας Λίγο πριν μετανιώσω, και μάθει ποσο φιλαει γλυκά. Γράφω την απιστία του, κι γοητεία του δε με νικά. Γράφω την απουσία, την προδοσία δυο φονικά. Λίγο πριν μετανιώσω, και μάθει ποσο φιλαει γλυκά. Μα αυτός κοιτάει αγέρωχα, και πουλάει φτηνά τον έρωτα. Σαν Ιούδας φιλά υπέροχα, μα δε με γελά, δε με ξεγελά. Λίγο πρότου να φύγω, στο παραλίγο της αντοχής. Πνίγω δικά του ψέματα, και τα συμπλέγματα της ενοχής. Λίγο πριν μετανιώσω, και χάδι νιώσω άλλης ψυχής. Λίγο πρότου να φύγω, στο παραλίγο της αντοχής. Μα αυτός κοιτάει αγέρωχα, και πουλάει φτηνά τον έρωτα. Σαν Ιούδας φιλά υπέροχα, μα δε με γελά, δε με ξεγελά. Μα αυτός φιλά υπέροχα...
Fortunato-Depero -Kiss in Venice
Γκούσταφ Κλιμτ - Το Φιλί
Το Φιλί (γερμανικά: Der Kuss) είναι διάσημος πίνακας του Αυστριακού ζωγράφου Γκούσταφ Κλιμτ. Ο πίνακας δημιουργήθηκε την περίοδο 1907-1908 και ανήκει στη λεγόμενη χρυσή περίοδο του Κλιμτ. Θεωρείται το πιο διάσημο έργο του Κλιμτ, αλλά και ένα από τα διασημότερα της Αρ Νουβό. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην έκθεση Kunstschau το 1908 για τα 60 χρόνια από την άνοδο του Φραγκίσκου Ιωσήφ στο θρόνο, όταν πια η Απόσχιση, το καλλιτεχνικό κίνημα στο οποίο συμμετείχε ο Κλιμτ, είχε αρχίσει να χάνει έδαφος. Στην ίδια έκθεση εκτέθηκαν και άλλοι δύο πίνακές του, η Ελπίδα ΙΙ και η Δανάη. Ο πίνακας ανήκει σήμερα στην πινακοθήκη Μπελβεντέρε της Βιέννης, η οποία αγόρασε το έργο αμέσως μετά την πρώτη του εμφάνιση. "Το φιλί" έκτοτε έχει αναπαραχθεί πολλές φορές.
Ο πίνακας
Ο πίνακας έχει σχήμα τετράγωνο, με μέγεθος 180 x 180 εκατοστά. Είναι μια ελαιογραφία σε καμβά ενώ έχουν χρησιμοποιηθεί και φύλλα χρυσού.
Στο κέντρο του πίνακα, αναπαριστάται ένα ζευγάρι που είναι έτοιμο να φιληθεί. Κατά κάποιους, τα μοντέλα στον πίνακα είναι ο ίδιος ο Κλιμτ και η αγαπημένη του, Emilie Flöge. Το υπόβαθρο είναι σε σκούρο χρυσό χρώμα, ενώ τα δύο σώματα καλύπτονται από χρυσά ενδύματα, διακοσμημένα με γεωμετρικά σύμβολα. Το ζευγάρι στέκεται πάνω σε ένα βράχο γεμάτο λουλούδια, ο οποίος κόβεται απότομα στα δεξιά του πίνακα, ενώ λουλούδια υπάρχουν και στα μαλλιά των δύο προσώπων. Επίσης, ένα χρυσό φυτό βρίσκεται στο δεξιό μέρος, μπροστά από την γυναίκα, ενώ ένα χρυσό φωτοστέφανο σε σχήμα καμπάνας διακοσμημένο με κυκλικά σχήματα, το οποίο ξεκινά πίσω από τους ώμους του άνδρα, περιβάλει το ζευγάρι.
Η γυναίκα, σε αντίθεση με όλα τα άλλα έργα του Κλιμτ, στα οποία ο ρόλος της είναι κυρίαρχος, εδώ είναι υποταγμένη στον άντρα. Κάθεται γονατισμένη μέσα στην αγκαλιά του συντρόφου της, με κλειστά τα μάτια περιμένοντας το φιλί με κάποια μικρή ταραχή. Το δεξί της χέρι έχει περάσει πίσω από τον λαιμό του άντρα ενώ το αριστερό της χέρι ακουμπά το χέρι του συντρόφου της. Τα ρούχα της γυναίκας είναι εφαρμοστά, προσδίδοντας της ακόμα περισσότερο ερωτισμό. Κυριαρχούν σε αυτά οι κύκλοι, που με το πράσινο φόντο τους μοιάζουν με τα λουλούδια στο έδαφος, και οι κυματιστές γραμμές, ενώ στο επάνω μέρος του υπάρχουν κάποια τετράγωνα σχήματα. Το φόρεμα αφήνει να φανούν οι ώμοι της γυναίκας και τα χέρια της, καθώς και τα γυμνά της πόδια, από το ύψος του γονάτου
Το πρόσωπο του άντρα διακρίνεται ελάχιστα. Είναι όρθιος, έχει γείρει πάνω στην γυναίκα ενώ τα χέρια του κρατούν το κεφάλι της συντρόφου του. Το χρυσό του ένδυμα είναι βαρύ και καλύπτει όλο του το σώμα, αφήνοντας μόνο να φανούν το κεφάλι, ο λαιμός, ο ώμος και τα χέρια του. Το ρούχο είναι κυρίως διακοσμημένο με ορθογώνια σχήματα, σε αντίθεση με τους κυκλικούς σχηματισμούς σε αυτό της γυναίκας, αλλά και κάποιους σπειροειδής σχηματισμούς.https://el.wikipedia.org/
Το φιλί του Auguste Rodin
Παγκοσμίως διάσημη γλυπτική σύνθεση, που παριστάνει γυμνούς έναν άντρα και μια γυναίκα να φιλιούνται τρυφερά αγκαλιασμένοι. Ο Ροντέν φιλοτέχνησε το έργο το 1886, στην ωριμότητα των 46 του χρόνων, ως ένα από τα γλυπτά που προόριζε να αποτελέσει τμήμα του μνημειώδους έργου του “Η Πύλη της Κολάσεως”. Για την ίδια σύνθεση προόριζε και τον περίφημο “Στοχαστή”, που ήδη έχει προσφέρει ο Ελληνικός Συλλεκτικός Κύκλος.
Στη σύνθεση του “Φιλιού” ο Ροντέν πέτυχε το απόλυτο: Η στατικότητα του ζευγαριού να είναι γεμάτη κίνηση! Η φυσικότητα και η αρμονία του συμπλέγματος δίκαια έχουν χαρίσει στο έργο αυτό φήμη παγκόσμια, κατατάσσοντάς το ανάμεσα στα αριστουργήματα της σύγχρονης γλυπτικής.
Το σπουδαίο αυτό γλυπτό προσφέρεται σε απόλυτα πιστό αντίγραφο, φιλοτεχνημένο σε μασίφ χαλκό με έξοχες πατίνες. Τη χύτευση, με την παραδοσιακή τεχνική τήξης “με χαμένο κερί” επιμελήθηκε το διάσημο εργαστήριο του Δρα Φριτς Άλμπρεχτ, στη Γερμανία, όπου εμπιστεύονται τη δημιουργία των αντιγράφων τους τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου.
Το Έρως και Ψυχή (γαλλ. Psyché ranimée par le baiser de l'Amour, Η Ψυχή αναβιώνει με το φιλί του Έρωτα) είναι γλυπτό του Ιταλού Αντόνιο Κανόβα. Κατασκευάστηκε μεταξύ 1787 και 1793 ύστερα από παραγγελία του συνταγματάρχη Τζον Κάμπελ (John Campbell).[1]Αγοράστηκε το 1801 από τον Ζοακίμ Μυρά (Joachim Murat) και φιλοξενείται σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου. Άλλες παραλλαγές του (1796-1800, 1800-1803) φιλοξενούνται επίσης σε διάσημα μουσεία.
Το μαρμάρινο γλυπτό αναπαριστά ένα στιγμιότυπο του μύθου του Έρωτα και της Ψυχής από τον "Χρυσό Γάιδαρο" του Απουλήιου, και συγκεκριμένα την στιγμή που ο Έρωτας ξαναζωντανεύει την Ψυχή. Το έργο ανήκει στον κύκλο μυθολογικών αλληγοριών του Κανόβα.
Alfred Eisenstaedt - sailor kissing a nurse in Times Square on V-J Day in 1945.
Alfred Eisenstaedt - sailor kissing a nurse in Times Square on V-J Day in 1945.
14 Αυγούστου 1945: Ένας ναύτης και μια νοσοκόμα, αν και εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, φιλιούνται αυθόρμητα με πάθος στη μέση του δρόμου στην Times Square της Νέας Υόρκης. Η φωτογραφία έμεινε γνωστή με τον τίτλο “Το φιλί του ναύτη” (Sailor’s kiss) και την απαθανάτισε ο φωτογράφος Alfred Eisenstaedt.Στις 27 Αυγ του 1945 η ασπρόμαυρη φωτογραφία έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό «Life» περνώντας στην αιωνιότητα ως σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής.
Παρόλο που η φωτογραφία ανατυπώθηκε πολλές φορές κανείς μέχρι σήμερα δεν έμαθε την ταυτότητα των δύο πρωταγωνιστών!http://parallaximag.gr/
Kiss by the Hôtel de Ville, Robert Doisneau
Ένα ζευγάρι, ο Jean και η Denise Lavergne πίστευαν ότι ήταν αυτοί το ζευγάρι της φωτογραφίας, και προσπάθησαν να προσεγγίσουν τον Doisneau, o οποίος όμως για να μην τους κακοκαρδίσει δεν τους είπε ότι δεν ήταν εκείνοι στη φωτογραφία.
Αργότερα το ζευγάρι αποφάσισε να μηνύσει το φωτογράφο για παραβίαση ιδιωτικότητας, και έτσι ο Doisneau το 1992 υποχρεώθηκε να αποκαλύψει ότι είχε δει ένα ζευγάρι στο δρόμο, τους Françoise Delbart και Jacques Carteaud να φιλιούνται και τους ζήτησε να επαναλάβουν το φιλί για να τους φωτογραφίσει.
Έτσι λοιπόν μπορεί η ιστορία πίσω από το φιλί να μην είναι τόσο αυθόρμητη όσο νόμιζαν όλοι για 40 χρόνια, ωστόσο ο φωτογράφος έχει απεικονίσει τον έρωτα και την επιθυμία στην κίνηση των δυο ερωτευμένων νέων σε μια φωτογραφία που έτσι κι αλλιώς θα μείνει διαχρονική …
https://www.eros-erotas.gr/
Οι Ain Sahkri Εραστές, (γύρω στο 10.000 Π.Χ.)
Βρέθηκαν σε μια σπηλιά κοντά στη Βηθλεέμ και τώρα βρίσκονται στη συλλογή του Βρετανικού Μουσείου. Αυτό το γλυπτό έγινε στη χαραυγή της εποχής της γεωργικής και αγροτικής καλλιέργειας και είναι η παλαιότερη απεικόνιση της σεξουαλικής επαφής που έχει βγει στο φως έως τώρα.
ΠΗΓΕΣ
http://oropedio.blogspot.com/
https://www.monocleread.gr/
http://lalunapiena.blogspot.com/
http://www.stixoi.info/
https://digitalpoeter.blogspot.com/
http://www.andro.gr
https://gr.pinterest.com/
https://n-tomaras.blogspot.com/
https://www.neolaia.gr/
http://www.museumstore.gr/
http://www.andro.gr/
https://www.neolaia.gr/
http://www.museumstore.gr/
http://www.andro.gr/
Auguste Τoulmouche-vanity
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου