ΣΕΚΛΙΖΙΩΤΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ " Κρινάκια..."

Ένα δείλι χλωμό θ' ανοίξω τη πόρτα,
θα βγω στον κήπο να κόψω δυο κρινάκια,
φυτρώνουν μονάχα στην άκρη της δράνας,
τα λευκά τους άνθη στολίζουν τα χόρτα,
κι οι σταλιές της δροσιάς, μικρά λιμανάκια,
φιλούν τις σκιές της φτωχής μαντζουράνας.
~
Το ένα κρινάκι θ' απλώσω στα στήθια,
λευκό σημάδι απ' τα γλυκά σου χείλη,
το άλλο κρινάκι θα το νίψω με δάκρυ,
μετά θα του πω την πικρή μου αλήθεια
αυτή που θα κρύβω στο χλωμό το δείλι,
μπροστά στη μορφή σου που είναι στην άκρη.
~
Θα το βάλω μονάχο μες στ' ανθογυάλι,
κοντά του θα στήσω εικόνα δική σου,
θα του μιλάω αχνά και συ θα μ' ακούς,
κι έτσι πιο κει απ' το πορτί θα προβάλλει
στη σκοτεινιά σαν φως η άγια μορφή σου
που θα έχει τα λόγια μου για οδηγούς.
~
Θα του πω για σένα που είχα λατρέψει
κι έφυγες νύχτα μικρό, γλυκό μου ταίρι
σαν μία πνοούλα σορόκου θλιμμένου,
κρυφή φαντασία που είχα πιστέψει
αχ έσβησες νύχτα της νιότης αστέρι,
κι έμεινε πίσω η θωριά πεθαμένου...

θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης
12σύλλαβος απ' το βιβλίο μου "υποσχέσεις"

Η φωτογραφία από http://www.panoramio.com/