ΒΛΑΧΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ " Ατιτλο "

Ο κύριος Χρήστος
έβγαλε μια μέρα τη επιδερμίδα
του φθαρμένου κουστουμιού του
κι έπαψε να μιλάει στο άγαλμα της πλατείας
όπως το είχε συνήθειο.
Το άγαλμα της πλατείας, ανήσυχο,
δραπέτευσε μια νύχτα
και πήγε να τον βρει.
Ο κύριος Χρήστος
τραβούσε τις άσπρες γραμμές της νύχτας
κι έπλεκε μάτια.
Όταν τέλειωσε
τα φόρεσε στο άγαλμα
και το χάιδεψε τρυφερά.
Από κείνη τη νύχτα και μετά
η πλατεία της γειτονιάς μου έχει πουλιά
που μιλούν μ ανθρώπινη ομιλία
και πεταλούδες που κουβαλούν κύματα.
Η Δημοτική Αρχή
ανησύχησε σφόδρα
κι απαγόρεψε στους δημότες την είσοδο στην πλατεία.
Μόνο στα κρυφά κάποια παιδιά μαυροφορεμένα πηγαίνουν.
Κλείνουν τα βλέφαρα του αγάλματος
και ερωτοτροπούν ασύστολα τις νύχτες.
Το πρωί οι οδοκαθαριστές του Δήμου μαζεύουν πούπουλα
και άμμο,
μα δε το μαρτυράνε.
Το εξομολογούνται όμως στον ιεροκήρυκα
που γυμνός μπροστά στο ικρίωμα
διαλαλεί , με τρόπο υστερικό,
την αϋπνία των δρόμων.
γ.β.