ΕΛΕΝΗ ΛΥΤΡΑ - Απόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημά της ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ- Από το 1ο μέρος- μονόλογος της αναγνώστριας

Pierre Auguste Renoir - The Reader

"..Η μοναξιά της σημερινής Μαρίνας σέρνεται ανελέητα στην ψυχή μου. Αναμοχλεύει τη δική μου...Κι εκείνος, ο διάσημος «Μάικλ» να κυλά δυναμικά και με τόση άνεση από πολιτεία σε πολιτεία και ν’ αλλάζει τις τύχες του κόσμου. Κι η Άντζελα, κομψή κυρία πρώτη, ν’ απολαμβάνει τιμές και δόξες… ζηλεύω αφάνταστα.. γιατί όμως; Για όσα μου λείπουν; Για κείνον που δεν μπορώ τώρα να τον έχω;

Κι εκείνος ήρθε τότε κοντά μου, «εν φαντασία και λόγω». Ήρθε μ’ ένα τρυφερό χάδι. Σπρωγμένος από μια δύναμη ερωτική.. κι εγώ πώς τον ήθελα αλήθεια! Με το μυαλό, με το κορμί κι όλα τα κύτταρά μου. Οι αισθήσεις μου ζωντάνεψαν. Θραύσματα μνήμης, το γέλιο του, τα μάτια του, εκείνη η πρώτη διαπεραστική ματιά του, κι ο ήχος εκείνης της φωνής που εισχωρούσε μέσα μου, ζωντάνευε τη γυναίκα... κι ύστερα με γαλήνευε. Μα δεν πρόλαβε να μ’ αγγίξει, του ξύπνησαν οι ενοχές... για την πρώτη κυρία εκείνην, για τη δική μου μη πραγματική εικόνα… αυτήν τη χάρτινη, που τόσον καιρό έχει για μένα... Άδικο, είναι άδικο, σκέπτομαι. Να νιώθω ένοχη γιατί δεν μπορώ να ζήσω, απ’ τη δική του ενοχή εννοώ, και να είμαι υποχρεωμένη να ζω τις ζωές των άλλων, ταυτισμένη με ηρωίδες μυθιστορημάτων... ενώ εκείνοι... 

...΄Εκρυψα την πάλη που γινόταν τότε μέσα μου, μη τυχόν και φανεί σ’ εκείνον η γύμνια της ψυχής μου. Στεκόταν ψηλά με όνειρα και προσδοκίες. Τον θαύμαζα.Κι εγώ.. μαχόμουν με το «εγώ». Κάθε μέρα, κάθε ώρα. Εξουθενωτικός ο αγώνας.. για ..χρόνια... 

Μα τώρα, λέω, έστω και αργά θα νικήσει η «αγάπη». Αυτή το ξέρει καλά το «εγώ», το κομματιάζει, το εξοντώνει κι αυτό υποταγμένο την ακολουθεί. Η αγάπη, πλαταίνει τα όριά της, σε κατακλύζει.. τι όμορφα που νιώθεις σαν σκέπτεσαι μόνο τον «άλλον» που είναι και το σημείο αναφοράς της!!! Ονειρεύεσαι.. μπορείς και ζεις…Κι εγώ τώρα σκέφτομαι μόνον εκείνον. Πόσο γαλήνια αισθάνομαι... φως γεμίζουν τα μάτια κι ο πόνος από την ανασφάλεια και την απόσταση μηδενίζει το χρόνο κι αμβλύνεται. Φτάνει να είναι καλά... λέω, μα αναρρωτιέμαι ακόμα «άραγε τι να νιώθει για μένα»; Και το δάκρυ ασταμάτητα κυλάει. Το κρύβω με κάθε φθινοπωριάτικη ψυχάλα. Σταγόνες βροχής κύλησαν στο μάγουλό μου, λέω.. και καλύπτω με μακιγιάζ τις χαρακιές και τους μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια. Κι η προσμονή ανώφελη τότε. και τότε πάλι ξυπνάει το "εγώ" που καραδοκεί.. δεν εξοντώνεται βλέπεις, κι εκεί ανατρέπεσαι... η "ζήλεια" ξανά σε υποτάσει κι η "κτητικότητα" με πείσμα ξεπροβάλει και οικτίρεις μετά τον εαυτό σου... Ευτελίστηκα, λες, ποτέ δεν ήμουν έτσι, για χάρη της αγάπης.. και πατάς ανώφελα τα πόδια σου για να σταθείς, μα πώς χωρίς εκείνην; Χωρίς την ψυχή σου αυτήν που άδολα έδωσες κι αφέθηκες στην επικινδυνότητα.. παραμέρισες τη ζωή σου, τις συνήθειες, τις αξίες σου, κάνεις τις υπερβάσεις που ποτέ ως τώρα δεν είχες φανταστεί κι ύστερα κρεμιέσαι απ’ το σχοινί της ακροβασίας σου... αρκεί όμως, ένα σημάδι μόνο κι όλα εκείνη η γλυκειά πλευρά της αγάπης θα τα ανατρέψει κι όλα θα παραμεριστούν..."

(μέρες δύσκολες.. λίγο να ξεχαστώ..)

Ελένη.15/7/15