 |
| Φωτογραφία - Ζωή Δούνα , Παραλία Αλίμου |
"Έρχεται καταπάνω μου διάχυτο,
μυριάδες οι καυτές ηλιαχτίδες
ζουμερές,σαν ηχώ ευτυχίας.
Το φως.
Η μπουνάτσα.
Το όστρακο στο χείλος του βράχου.
Ο παφλασμός που γίνεται κύμα...
Έτσι παφλάζει η ψυχή μου στην παστάδα της αγάπης,
γλυκό καλοκαίρι που στην κάψα του αφήνομαι,
αχ,αλυχτάει η ζωή,
ξεσπαθώνει ο οίστρος,
φυσάει ο μαϊστρος
κι η ελπίδα ξεβράζεται μπόσικη να πνίξει το βάσανο...
Η άλως.
Του έρωτα φέγγος
και της λύτρωσης το φως στο παρανάλωμά του...
Στο άπλετο,
στ'αχόρταγό του λιοπύρι
πόσες λαχτάρες να σμίγουνε άραγε,
και πόσα κορμιά να ιδροκοπούν από πόθο,
απ'την τραμπάλα του έρωτα παλλόμενα και αποκαμωμένα...
Στο σπέρμα της νωχέλειας
κολλημένες οι ψυχές ξαποσταίνουν,
στα μουσκεμένα σεντόνια
ανασαίνουν τα δυο μισά της καρδιάς,,
στο ρίγος του καμάτου
του ιδανικού οι αυταπάτες ανθίζουν,
στη μήτρα η προσδοκία εγκυμονεί,
τα οράματά της κλωσσάει η ουτοπία
και συνταιριάσματα η συμμετρία γεννάει.
Εκεί,
στης ονειροβασίας το γλυκό καλοκαίρι,
στο χέρι,εκεί,
στη φούχτα του έρωτα
πόσες αντίπερα όχθες περνάω,
πόσα αντιμάχομαι
και σε πόσα νικάω.....
Αχ,
πόσο φως αντέχουν τα όνειρά μου,
αρκεί μονάχα η καρδιά,
να το λέει η καρδιά μου...
Κι ο ήλιος,
αρκεί να είναι πάντα εκεί,
στα ψηλά τ'ουρανού μου,
στο απώγειό μου,
αρκεί για να φέγγει η αγάπη τα πέρατα,
τα έσχατά μου..."
Αγγελίνα Σπόντη Λουλέλη -"Στου έρωτα το φέγγος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου