ΚΟΛΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ " Ψηλαφίζοντας το Φως "

Ωραία ήταν, μια μέρα λαμπρή
την έζησα ως το σπιρούνι της
άλογο δεν είχε, κάλπαζα μόνος κατά κει
πάντα κατά κει που ‘χω μια τρύπα ανοίξει στο χρόνο
και διαφεύγω.
Θα ‘λεγες πως, είμαι ένας νεκρός που περπατά στον αέρα
κοιτάζοντας πόσο υποφέρουν οι ζωντανοί.
Ωραία ήταν, μια λαμπρή μέρα, με κλειστά μάτια, πάντα κλειστά
η λάμψη και το φως έρχεται μέσα απ’ τους τάφους
οφείλω κλειστά μάτια, με την κάθε ευκαιρία να μην βλέπω.
Το οφείλω στην αλλαγή, φτιάχνω κάτι ζεστό
που μπορείς να το πιάσεις χωρίς να καείς.
Ωραία μέρα λαμπρή, είχα ήλιο μέσα ήλιο έξω
αλφαδιασμένοι ήλιοι
θα πρέπει απ’ το ενδιάμεσο να εξαφανιστώ, να σβήσω
να αφήσω τους ήλιους ανενόχλητους να δουλέψουν.
Λίγη θάλασσα να ακούω, λίγη μουσική να βλέπω, αυτά.

Είμαι εντέλει ένας μολυβένιος στρατιώτης
π’ αποχτά ζωή απ’ τις ακροάσεις του μέλλοντος
έχω έναν τρόπο να μεταφράζω τη σιγή
έτσι που να με συμφέρει.
Γιατί αυτός ο κόσμος δεν με συμφέρει.
Σε κανέναν δεν συμφέρει. Εξού και καταφεύγω στον άλλον μου κόσμο,
όμως εκεί κανείς δεν μ’ ακολουθεί,
αυστηρά μοναχικός ο έσω κόσμος κι ακατανόητος
απ’ τους άλλους, να τον μοιραστείς μόνο
με κάποιες προϋποθέσεις αγάπης και πάλι
δύσκολο είναι, πρέπει ο άλλος να βλέπει
τον εαυτό του μέσα από σένα και να του αρέσει.
Πίσω απ’ τις κουρτίνες, πίσω απ’ τα κλειστά παράθυρα
πίσω, πιο πίσω κι απ’ τα πίσω, εκεί υπάρχουμε
με έναν τρόπο μοναδικό κι αμοίραστο.

Α, εκεί έχει μια ησυχία που τίποτα δεν σε φτάνει.
Ωραία μέρα λαμπρή, πίσω απ’ τα κλειστά μου μάτια
κι η ζωή να μην μου διαφεύγει, να τη ζω
σε ένα άλλο μέγεθος άνετο.
Όπου κι ο ψίθυρος είναι κάτι που το πιάνεις.

Κάποιος συκώνεται το πρωί απ΄το κρεβάτι μου
κάποιος κατηφορίζει ως τη θάλασσα
κάποιος πίνει τις μπύρες μου και καπνίζει τα τσιγάρα μου
κάποιος έχει καταχραστεί το σώμα μου.
Κάποιος ζει σε ένα άγνωστό μου σπίτι
φοράει τα ρούχα μου, χτενίζεται όπως εγώ
λέει τα αστεία μου, μιλάει με το στόμα μου,
κάποιος ζει στην σκιά μου
που δεν είμαι εγώ.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://triala.blogspot.gr/