σε ένα σώμα και άλλο μετά δε γύρεψε
Σ΄ εκείνο που του έγλυφε το δάκρυ πριν φτάσει στα χείλη
και μετά τα γλυκοφιλούσε
Σ΄ εκείνο που όταν ο λαιμός, λεπτός σα μίσχος γινόταν,
αδύναμος να κρατήσει το άνθος του,
πάνω του έγερνε να ξαποστάσει,
σε στέρνο ευλογημένο
Σ΄ εκείνο που έλαμπε και ευωδίαζε,
σε μια αγκαλιά που τα όνειρά σου τα ταξίδευε
Σ΄ εκείνο που όταν τα μάτια σήκωνε να σε κοιτάξει,
σε θωρούσε σαν αγία στο εικόνισμα του
Σ΄ εκείνο που τις καμπύλες του στο δικό σου σώμα έψαχνε
Σ΄ εκείνο που ξεχνούσες ότι μήτρα σε γέννησε,
αφού η ζωή σου μέσα του ξεκίνησε
Σ΄ εκείνο που ξέρεις, ότι και τη ζωή σου,
μέσα του θέλεις να τελειώσεις,
παντοτινά
Υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφή