ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ "ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ "

ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ [I]

Φτάσαμε στο τέρμα,το ταξίδι τελειώνει εδώ
ναρκωμένες κινήσεις υποκρίνονται αναισθησία,
ματιές διχάζουν το χθες που θέλει να σμίξει στο τώρα,
οι ψυχές μένουν βουβές,σαν ιέρειες μπροστά σε βωμό
λίγο πριν τη θυσία...

Οι ανάσες μας κάνουν στροφές στο δωμάτιο,
αδέξιες,αμήχανες βαριανασαίνουν,
σαν τροχός άμαξας που θα καταρρεύσει στο ανέβασμα.
στις γωνίες ανταμώνουν κρυφά,φιλιούνται παθιασμένα,
κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε...

Οι αναμνήσεις εισβάλλουν στο σπίτι σαν σμάρι μελισσών,
βουίζουν ακατάληπτα,λόγια που πια δεν θυμόμαστε,
γίνεται το ρίγος, που διαπερνά τους πόρους μας τριγμός
πότε νοιώσαμε αυτή την ένταση,μέσα μας να διασπάται;;
πότε σταματήσαμε να την λογαριάζουμε;;

Το ταξίδι τελειώνει εδώ,σ`αυτό τ`ακροθαλάσσι,
στην αμμουδιά που ζωγραφίσαμε το πρώτο φιλί ,
αδέξια στα χείλη,
στα βότσαλα που τ`αγγίγματα αργά κι επίμονα,
μάθαιναν στην αγάπη,
σαν παλίρροιες ,όταν χαιδεύουν τη ζεστή ακτή,
κι αυτή λικνίζεται σαγηνευτικά στο κύμα.

Ο όρμος κοιτάζει το σπίτι που στέγασε τις ζωές μας
και υφαίνει τραγούδια από κοχύλια,
τα γέλια μας,
που κοιτάζουν από τις γρίλιες φοβισμένα.
ο άνεμος χάνεται σε άσκοπες κατευθύνσεις
και καταλήγει πάντα να ακουμπά τα κορμιά μας,
κάτι από όλα να θυμίσει.

Το ταξίδι τελειώνει εδώ και η ερώτηση πλανεμένη
πλανάται ανάμεσα μας, ανίκανη να αρθρώσει λόγο:
" έτσι σβήνουν των ανθρώπων οι ζωές,
οι αναμνήσεις σαν αόρατες ομίχλες αργοπεθαίνουν;
σαν νάρκες, σαν δειλοί αναστεναγμοί ανείπωτου πάθους,
όπως τα κύματα εκπληρώνουν το πεπρωμένο τους
σκάζοντας σαν σκέλεθρα στις ακτές και ξεψυχούν.

[II]

Η ώρα πλησιάζει,τα βήματα κινούνται μόνα,
προς την απέναντι όχθη...
όλα μέσα μου φωνάζουν "όχι",
μόνο αυτοί που δένονται στο πρωραίο κατάρτι
αντέχουν τις καταιγίδες και κερδίζουν το αιώνιο...
κι εμείς αγκαλιαστήκαμε απέναντι στη σπερματολογία,
σεμνύονται οι φήμες μπροστά στων θυσιών μας το θυμίαμα.

Ποιος είπε πως η σωτηρία αποδήμησε στη θέρμη;
είναι το δικό μας σκαρί που βουλιάζουμε,
το ολόδικό μας ταξίδι αυτή η ματαίωση ,μ`ακούς;
είναι η ζωή μας η ερώτηση που ζητά ν`απαντήσουμε,
που ουρλιάζει, πως δεν υπάρχουν σχέδια στην αγάπη,
που δεν ανατρέπονται...γιατί δεν μ`ακούς;

Λίγο πριν λυγίσω ,δένω το βλέμμα σου στην καρδιά μου,
σου δείχνω το δρόμο της φυγής,
ο εύθραυστος εαυτός μου σ`αγαπά πιο πάνω από τον πόνο,
αρνούμαι τα ερωτηματικά, που εισέβαλαν στα τόσα "σ`αγαπώ" μου.
δεν έχω τίποτε άλλο,μια θάλασσα και μιαν ελπίδα φειδωλή...

Ξέρω πως θα`ρθουν μέρες ανημπόριας,εξάντλησης,
που ελπίδες δεν θα μπορώ να θρέψω,
ενέχυρο στα σύννεφα θα δώσω τα υπολείμματα της μοίρας,
να`ρθουν οι άηχοι αναστεναγμοί μου να σου χαιδέψουν τα μαλλιά.

Το ταξίδι δεν τελειώνει εδώ,μου λένε οι λυγμοί σου,
που φουσκώνουν τα πανιά για άλλες θάλασσες.
η καρδιά σου λαχανιασμένη τρέχει κοντά μου,
εκεί στην ίδια αμμουδιά,σαν τότε,θυμάσαι;
που ήμασταν παιδιά και στο φιλί και στην αγάπη...

Ο όρμος κοιτάζει το σπίτι που τραγουδά τα γέλια των χρόνων,
τα δικά μας γέλια,τα δικά μας χρόνια,μ`ακούς;
σμίγουμε τα χέρια και πτερώνεται το καράβι μας
το ταξίδι τώρα ξεκινά καπετάνισσα,δέσε τα σχοινιά
κρέμασε το κορμί στα άλμπουρα και μείνε μακριά από στεριά.
να εκεί, σε αυτά τα "θέλω "θα κερδίσουμε την αιωνιότητα κυρά μου...---

Κωνσταντίνα Ευθυμίου
28/07/2015