ΠΟΛΥΚΡΕΤΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ "ΤΣΙΜΕΝΤΟΥΠΟΛΗ "

Σβήσαν οι μνήμες,
κατασπαράχθηκαν
απ' το τέρας
που βγήκε μέσα
από το στόμα
της μπετονιέρας.

Θάφτηκαν όλα
λες και δεν ήθελαν
να θυμίζει
τί είχε φτιάξει
με τέχνη πλέρια
η Μάνα Φύση.

Ό,τι ωραίο
φροντίσαν κάποιοι
να μας το θάψουν
και μέσ' τις κλούβες
ωσάν τα ζώα
να μας στοιβάξουν.

Χωρίς φεγγίτες.
Τί τους χρειάζονται
όλοι ετούτοι;
Αυτό το ρόλο
τον έχει πάρει
το χαζοκούτι!

Τί διαφέρει
αυτό το μέρος,
το δήθεν σπίτι
από τον τάφο
που βάζουν μέσα
το μακαρίτη;

Ζωή δεν έχεις
σε τόπο πού 'χουν
τον ήλιο κρύψει
και κάθε χρώμα
απ' την παλέτα
έχει εκλείψει.

Μα, σαν τον βράχο
όπου λουλούδι
ευθύς φυτρώνει,
μικρή ελπίδα
για κάτι νέο
μάς ξανανιώνει.

Ελπίδα ότι,
και, στου τσιμέντου
τη βασιλεία,
ο νους του Ανθρώπου
θ' αλλάξει πάλι
την ιστορία!

Όταν το “Άλφα”
στο όνομά του
είν' κεφαλαίο,
θυμάται πάντα
τί 'ναι το “Κάλλος”
και το “Ωραίο”!

Μανώλης Ι. Πολυκρέτης