 |
| Φωτογραφία: Brooke Shaden |
Απ’ τα στασίδια που μας απίθωσε η ζωή
πρωτινή μου θλίψη
ξαναστήνω εμπρός σου τις μνήμες μου όλες
παλιό και νέο στρατό
Απλώνει η νυχτιά αιώνιο πέλαγος
την παρουσία σου
Φεγγάρι κόκκινο θησαυρίζει ματωμένα βότσαλα
τα μυστικά
ακολουθείς τα χνάρια μου να μη χαθώ
Στο αχανές του μέλλοντος λικνίζει η υγρασία
τις ανθοστήλες της
Απαλά που γειτονεύουν οι αφροί
των στεναγμών
Εφορμούν τα κύματα σα βέλη• σπαρταρά
το περιστέρι μου
Στο ανώριμο αγνάντεμα της μέρας
θα φωτισθούν οι πτυχές σου όλες
κυοφορώντας τα κρυφά αινίγματα
δώρα νοερά
--------------------------
Μην κρυφακούς τις εικασίες μου
μπορεί να έχουν το ακαταλόγιστο
Μπορεί να φταίει ο εμπαιγμός της μέρας
το δυσκίνητο άλγος του λαού Σου
μπορεί…
.
Π.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου